Gdzie podzialy się jego rece i nogi? Czy to "dobry" bozia ich poskąpił? Za co ta kara? A co z badaniami prenatalnymi? Kościół i klerykalowie nie pozwalaja? Zapytam: Po co było powoływać do życia to NIESZCZĘŚCIE? Moja rada katolicy: módlcie się do waszego "Świętego", ktory przecież cudownie uzdrawia, niech się wykaże, wtedy moze odrosną temu nieszczęsnikowi kończyny...
A kiedy to się już stanie to ja obiecuję, że będę skamlał pod stołem przez resztę życia jaka mi pozostała.
.
ale jeśli ktoś przy tym skorzystał to super :zulus:Jeśli wierzyć w siebie w znaczeniu bycia pewnym siebie, to owszem, da się tak żyć. Jest wiele osób, które wątpi w swoje możliwości, są zamknięci, etc. Są po prostu bardzo mało pewni siebie i żyją. Inna sprawa, to jakość takiego życia, ale spotkałem wiele osób, które nie wierzą w siebie i nie raz widziałem ich szczęśliwych. Można jednak iść przez życie analizując sytuację, wybierając bardziej lub mniej prawdopodobne zdarzenia. Chociazby: coś może nam się nie udać, jest taka szansa, ale biorąc pod uwagę, że np. długo się tego uczyliśmy do tego różne zmienne sprawiają, że zwiększa zwiększa się prawdopodobieństwo, że jednak nam się uda, to w takim razie spróbujemy to zrobić, biorąc pod uwagę to, że możemy ponieść klęskę. To nawet całkiem niezłe podejście, bo porażka nie jest wtedy tak negatywna - w końcu jej się spodziewaliśmy. Nadal nie wierzymy w nic, nie bierzemy nic za pewnik, taka zwykła kalkulacja.Filip pisze:Dla przykładu, jak żyć bez wiary w siebie i w to co się robi?k4cz0r200 pisze:Czy nie można żyć nie wierząc w nic?
Z naukowego punktu widzenia zakłada się czegoś istnienie na potrzeby udowodnienia istnienia czegoś innego. Właściwie nigdy nie udowodniliśmy tego jak powstał świat i tego, że nikt lub nic tego nie zrobiło. Nadal nie zgadzam się z opinią, że w nauce udowadnia się tylko istnienie. Często obalamy istnienie czegoś, co wcześniej uważaliśmy prawie za fakt. Jeśli nasza nowa teoria zgadza się tylko w przypadku, gdy to coś nie istnieje, to wtedy obalamy istnienie tego czegoś. Przykładem może być ciemna energia i ciemna materia, które są właściwie takim zabawnym zabiegiem i ich istnienie jest w żaden sposób nie udowodnione i tylko domniemane. Powoli odchodzimy od tego, że one istnieją i powoli staramy się obalić teorię istnienia niewidzialnej masy lub energii. Właściwie cała nauka, to tylko taka bardziej rozbudowana religia nastawiona na jej zmienność z biegiem lat, z biegiem rozwoju intelektualnego ludzkości etc. Dlatego teoretycznie jest bardziej "rozwojowa", ale nadal sam rozwój jest definiowany przez samą naukę - potrzebny tylko dla niej samej i przez nią wykreowany. Wiem, że nie zgadza się to teoretycznie z definicją religii, ale jeśli się dobrze zastanowić, to bogami mogą być prawa fizyki i trzeba przestrzegać ich "przykazań", a do tego każdy z nas ma obowiązek uczyć swoje dzieci, a więc propagować tę religię.Bolaren pisze:Dodam. Z naukowego punktu widzenia - nie można udowodnić nieistnienia tego lub owego.
Udowadnia się tylko istnienie.
To był tylko przykład. Aleś się rozanalizował :zulus:k4cz0r200 pisze:Jeśli wierzyć w siebie w znaczeniu bycia pewnym siebie, to owszem, da się tak żyć. Jest wiele osób, które wątpi w swoje możliwości, są zamknięci, etc. Są po prostu bardzo mało pewni siebie i żyją. Inna sprawa, to jakość takiego życia, ale spotkałem wiele osób, które nie wierzą w siebie i nie raz widziałem ich szczęśliwych. Można jednak iść przez życie analizując sytuację, wybierając bardziej lub mniej prawdopodobne zdarzenia. Chociazby: coś może nam się nie udać, jest taka szansa, ale biorąc pod uwagę, że np. długo się tego uczyliśmy do tego różne zmienne sprawiają, że zwiększa zwiększa się prawdopodobieństwo, że jednak nam się uda, to w takim razie spróbujemy to zrobić, biorąc pod uwagę to, że możemy ponieść klęskę. To nawet całkiem niezłe podejście, bo porażka nie jest wtedy tak negatywna - w końcu jej się spodziewaliśmy. Nadal nie wierzymy w nic, nie bierzemy nic za pewnik, taka zwykła kalkulacja.Filip pisze:Dla przykładu, jak żyć bez wiary w siebie i w to co się robi?k4cz0r200 pisze:Czy nie można żyć nie wierząc w nic?
Jeśli wierzyć w siebie w znaczeniu wierzyć w swoje istnienie, to już zupełnie jest to możliwe. Jest masa teorii czym jest życie, jak się narodziło i żadnej właściwie do końca nie udowodniliśmy tylko przyjmujemy te najbardziej prawdopodobne. Jeśli nie weźmiemy żadnej za pewnik, to właściwie nie wierzymy w żadną, więc nie wykluczamy, że życie jest iluzją czy tam że jesteśmy częścią jakiejś wielkiej symulacji, etc. Po prostu nie bierzemy za pewnik, że żyjemy, egzystujemy. Nie musimy w to wierzyć i nadal tu "być" i "żyć".
Heh, wybacz. Nie wymagało to jakieś wzmożonej analizy, jakoś tak już mam, że piszę wszystkie możliwości żeby później nie musieć wszystkiego tłumaczyć, bo traci się na to więcej czasu niż na napisanie paru linijek tekstuTo był tylko przykład. Aleś się rozanalizował
Moje psy też są w raju, i co teraz?polliter pisze:A co jest złego w śmierci kończącej każde życie?
Człowiek się rodzi i umiera. Te wszystkie bajdurzenia o rajach i reinkarnacjach są wynikiem przerośniętego, ludzkiego ego. A co, my tacy ważni, że nie możemy po prostu umrzeć? To tak boli nasze ego, że zeżrą nas robaki? Widocznie tak, więc wymyślamy życie wieczne, duszę, reinkarnację i inne głupoty, by poprawić swoje samopoczucie, by udowodnić (wbrew faktom), że jesteśmy kimś ważniejszym niż każde inne życie na tej planecie, by nakarmić naszą próżność, by - w końcu - zobaczyć się w lustrze własnej głupoty i przerośniętego ego.
A podatki są złe, bez dwóch zdań.
Zapraszam. Coś ala Piekło 2.0. Jest git.Skoro tak zachęcasz, to może skorzystam. Brzmi nieźle...civilmonk pisze:Jak to gdzie? Do wyższego raju! Aż do ostatniego poziomu gdzie stanie się Buddą!
Acha - i pacnąć mogę. Pacnięcie przez bodhisattwę to jak wysłuchiwanie nauk zwykłego mistrza zen przez 100 lat. W moim raju mogę bo tam nie ma podziału na dobro i zło
Wróć do „Ateizm i agnostycyzm”
