"Światło i ciemność, życie i śmierć, prawe i lewe są sobie braćmi; są nierozdzielne od siebie (w ludziach świeckich). Toteż wśród nich dobrzy nie są dobrymi ani źli złymi, a życie ich nie jest życiem, a śmierć nie jest śmiercią. Każdy zatem musi zacząć od rozdzielania w sobie tych aspektów. Ci, zaś, którzy oderwali się od tego, co świeckie — stają się jednolici, wieczni."
(Ewangelia Filipa)

Piękne rzeczy dzieją się we mnie za każdym razem gdy to czytam

Dualizm...
Filip genialnie oddał go w tym fragmencie.
Dobro i zło to bracia. Jak połówki jednego jabłka. Jak yin i yang. Nierozerwalne części jednej całości. Śmierć jest wpisana w życie, a początek to fragment końca. Tak nam wmówiono i przekazujemy to dalej. Lubimy przeciwieństwa. Tłumaczymy sobie, że gdy akurat nie ma ciepła jest zimno. Gdy jesteśmy wściekli nie możemy być szczęśliwi. A ciemność jest brakiem światła.
Gdyby jednak iść o krok dalej? Czy nie można uznać, że coś JEST? Nie lepsze, nie gorsze czy bardziej słodkie lub słone. To coś istnieje. Z wszystkim, co ma do zaoferowania. Zimno wcale nie jest mniej potrzebne od ciepła. To w naszych głowach tworzymy coraz to nowe dopełnienia.
Ludzie świeccy – nie dążący do przebudzenia, materialni, kierujący się zmysłami, poddający się władzy rozumu i ciała. Dla takich osób nie ma życia – bo to, co nazywają życiem jest tylko częścią gry. Druga część to śmierć. Życie i śmierć istnieją tylko wspólnie. Nie ma dla nich życia bez śmierci i śmierci gdy nie pojawiło się życie.
Filip wskazuje, że tak nie musi być. „A życie ich nie jest życiem, a śmierć nie jest śmiercią„ - oni nie mają samego życia, bo dostają w pakiecie śmierć. Łączą ze sobą te dwie sprawy. Dopiero ich oddzielenie daje wolność, jedność. Śmierć wcale nie jest końcem życia. Ona jest oddzielna. Nie ma nic wspólnego z życiem. Istnieje odrębnie. Gdy jest światło to nie ma ciemności. Jednocześnie ciemność to nie brak światła ani jego przeciwność. To stan taki sam jak światłość.