bezemocji pisze:Proponuję szerszy temat o objawieniach, bo przewijają się przy różnych wątkach. Poprzez objawienia Bóg komunikuje się z ludźmi, podaje swoje przekazy, zapowiedzi i pouczenia. Tym samym nie do końca nie ingeruje w nasze losy. Przyjmując wiarę w Jednego Boga czy treści i obrazy tych przekazów Bóg dostosowuje do religii danego obszaru?, np. dlaczego Shiwa nie ukazał się w Fatimie? Co tam się właściwie stało?
Jak je rozpoznawać, uznawać za faktyczne przekazy Boga? Ludziom roją się różne rzeczy, głosy i obrazy. Co rozstrzyga - Pismo, nauczanie kościoła, czy jest jakiś klucz?

Tradycja i Pismo Święte, wzajemnie ściśle ze sobą powiązane, stanowią tzw. „objawienie publiczne” (łac. revelatio). Należy odróżnić od niego „objawienia prywatne” (łac. apparitio). Uznane przez Kościół objawienia prywatne są rozumiane jako pomoc w odczytaniu i praktykowaniu objawienia publicznego w życiu Kościoła. Np. objawienia w Lourdes (1858) pomogły rozpowszechnić i utwierdzić wśród wiernych i duchowieństwa wiarę w niepokalane poczęcie Maryi, Matki Bożej. Dogmat o Niepokalanym Poczęciu ogłoszony został przez papieża Piusa IX cztery lata wcześniej (1854)[5]. Objawienia prywatne nie mają zatem merytorycznego wpływu na treść dogmatów i podstaw wiary, mogą mieć wpływ na ich rozumienie i przyjęcie, a czasem pośrednio na sposób ich formułowania.

Katolicy nie są zobowiązani do wiary w objawienia prywatne, nawet jeśli zostały one uznane przez Kościół za autentyczne[6].