Przed kremacją parę części można by dać do przeszczepu.
Przestrogi co do praktyki spalania zwłok (kremacji)
KS. FRANCESCO RICOSSA
W ostatnich latach coraz bardziej rozpowszechnia się masońska praktyka spalania zwłok polegająca na gwałtownym rozkładzie ciała ludzkiego za pomocą ognia lub wysokiej temperatury (*).
W związku z powyższym wydaje się nie tylko właściwe, ale wręcz naglące, by przypomnieć naszym czytelnikom naukę Kościoła katolickiego zawartą w Kodeksie Prawa Kanonicznego ogłoszonego przez Benedykta XV w 1917 roku. Kodeks ten obowiązuje bez względu na formalny wakat Stolicy Apostolskiej.
Prawo Kościoła wyraźnie zabrania następujących czynności:
a) spalania ciała;
b) formalnego współdziałania przy kremacji;
c) nakazywania spalenia własnego ciała po śmierci lub też ciała innej osoby;
d) bycia członkiem stowarzyszenia, którego członkowie zobowiązują się do spalenia własnych ciał, lub ciał osób im powierzonych;
e) udzielenia sakramentalnego odpuszczenia grzechów osobie, która wydała nakaz spalenia własnego ciała, a która nie chce tego nakazu wycofać; przyznania tej samej osobie, po jej śmierci, pogrzebu kościelnego (kanony 1203; 1240 § 1 nr 5; 2339).
Instytut Mater Boni Consilii stosuje się do powyższych legislacji.
Dziesięć argumentów przeciw kremacji
Kościół uważa praktykę palenia zwłok za "praktykę barbarzyńską – sprzeciwiającą się nie tylko pobożności chrześcijańskiej, ale również naturalnemu poszanowaniu ciał zmarłych – której Kościół, od początku niezmiennie zakazywał" (Instrukcja Świętej Kongregacji Świętego Oficjum z 19 czerwca 1926).
Wyliczę tu kilka powodów dla których nie należy palić zwłok.
1) Ponieważ Sam Pan Nasz Jezus Chrystus zechciał być pogrzebany według tradycji Starego Testamentu (J. XIX, 40).
2) Ponieważ spalenie zwłok wydaje się oznaczać, że ciała są na zawsze rozłożone i rozproszone, podczas gdy rytowi przeciwnemu, inhumacji (pogrzebaniu) towarzyszy idea śmierci porównywanej do snu (J. XI, 11-30) i z większą wiernością wyraża chrześcijańską wiarę w zmartwychwstanie.
3) Ponieważ inhumacja wyraża symbolikę chrześcijańską i biblijną ciała pojmowanego jako ziarno, które daje miejsce nowemu życiu: "jeśli ziarno pszeniczne wpadłszy w ziemię nie obumrze samo zostaje, lecz jeśli obumrze wielki owoc przynosi" (J. XII, 24; por. I Kor. XV, 36-44).
4) Ponieważ cała liturgia Kościoła oddaje cześć ciału zmarłego, które było świątynią Ducha Świętego, i jest przeznaczone do zmartwychwstania, podczas gdy kremacja niszczy je gwałtownie w ogniu, który jest symbolem ognia wiecznego...
5) Ponieważ Kościół zawsze praktykował kult relikwii świętych, zaś karę ognia przeznaczał dla ciał zatwardziałych heretyków.
6) Ponieważ już pierwsi chrześcijanie mieli to w pogardzie, czego dowodzi poganin cytowany przez Minucjusza Feliksa w dialogu pt. Oktawiusz: chrześcijanie – pisze – execrantur rogos, et damnant ignium sepulturas.
7) Ponieważ wszędzie gdzie rozpowszechniła się Ewangelia, kremacja zanikła.
8) Ponieważ kremacja została ponownie wprowadzona przez nieprzyjaciół Kościoła, najpierw wraz z rewolucją francuską, a następnie w XIX wieku, ażeby zanegować zmartwychwstanie ciał i zwalczać Kościół.
9) Ponieważ to właśnie masońska sekta organizowała i organizuje stowarzyszenia promujące kremację.
10) Ponieważ to ta sama sekta zażądała i uzyskała zgodę (od Pawła VI) na zmianę prawa kościelnego sprzeciwiającego się spalaniu ciał, co było już którymś z kolei ustępstwem neomodernistów na rzecz wrogów Kościoła.
Masoneria i stowarzyszenia promujące kremację
Jeżeli ktoś życzyłby sobie, by po śmierci spalono jego ciało, wystarczy, że zwróci się do najbliższej organizacji promującej kremację, na przykład So.crem. Na stronach internetowych tych organizacji, nawet jeśli zapoznamy się z ich historią, nigdzie nie ma najmniejszego nawiązania do masonerii. Jednakże można tam znaleźć nazwiska "ojców założycieli" różnorodnych organizacji promujących kremację. Zobaczmy kim byli...
Po pierwszych próbach wprowadzenia kremacji za czasów rewolucji francuskiej (projektem ustawy Rady Pięciuset, dnia 11 listopada 1797), trzeba było czekać aż drugiej połowy XIX wieku, ażeby móc być naocznym świadkiem odrodzenia, szczególnie we Włoszech, aktywnego ruchu na rzecz kremacji.
Najstarsza włoska organizacja zajmująca się kremacją ma swoją siedzibę w Mediolanie. Powstała ona w 1876 roku. Wkrótce potem kilka organizacji promujących kremację zakorzeniło się szczególnie na północy kraju: w Pawii w 1881, w Turynie, Liworno, Florencji, Wenecji w 1882 roku, w Bolonii w 1889 roku, w Genui w 1897, itd. Ustawa sanitarna dopuszczająca kremację pochodzi z roku 1888 (rząd Crispi'ego, masona), podczas gdy we Francji podobna ustawa weszła w życie o rok wcześniej.
A oto nazwiska. W Mediolanie, promotorami spalania ciał są (według strony internetowej So.crem) Malachia de Cristoforis, Gaetano Pini, Giuseppe Mussi, Agostino Bertani... Ta sama organizacja szczyci się listem Giuseppe Garibaldiego, w którym „Bohater dwóch światów” potwierdza, iż zapisał się do stowarzyszenia promującego kremację. Wszyscy przedstawiciele z pierwszych stron świata politycznego tamtych czasów byli tam zapisani. Ale nie tylko...
Giuseppe Mussi był de facto Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Włoskiego Rytu Symbolicznego (Gran Loggia del Rito Simbolico Italiano – RSI) od 1885 do 1886 roku: a później to właśnie Gaetano Pini zastąpił go na tym stanowisku. Malachia de Cristoforis był w Radzie Porządku Wielkiego Wschodu; Agostino Bertani z Loży Propaganda G.O.I. Co do Garibaldiego, nikt nie wątpi, że był Wielkim Mistrzem Wielkiego Wschodu Włoch. Ambrogio Viviani w Storia della Massoneria lombarda (Bastogi, 1992, s. 118), pisze: "Jedna z działalności masońskich tego okresu realizuje się w dziedzinie kremacji (...) W Mediolanie w 1876 roku utworzona została ‘Società di cremazione’ z inicjatywy Malachia de Cristoforis, Gaetano Pini, Giuseppe Poli, Giovanni Sacchi, Giuseppe Pozzi; w ciągu kolejnych lat powstawały spółki zajmujące się kremacją w Cremonie i Brescii (1883), Varese (1884), Mantui (1888), Bergamo i Monzy (1886). Świątynia krematoryjna w Mediolanie dzieło Braci, została zainaugurowana w 1884 roku".
Przejdźmy do Liworno. Tamtejsza organizacja na rzecz kremacji była niejako kopią Jaśnie Oświeconej Wielkiej Loży Włoskiego Rytu Symbolicznego (RSI): na czele tych dwóch stowarzyszeń stali Carlo Meyer i Federico Wasmuth, obaj przewodniczący Jaśnie Oświeconej Wielkiej Loży Włoskiego Rytu Symbolicznego i Alceste Cristofanini, z tejże RSI, również Wielki Mistrz honorowy Wielkiego Wschodu.
Również Turyn nie pozostaje w tyle. Miejscowa So.crem wymienia dr. Jacob'a Moleschott'a, ale już nie wspomina, że był on bratem-masonem, podobnie jak inni pionierzy i współwyznawcy żydowscy, Cesare Goldmann (1) i Luigi D'Ancona. Pierwsi trzej przewodniczący podalpejskiej So.crem byli wybitnymi masonami: i tak Ariodante Fabretti, karbonariusz, był członkiem Młodych Włoch (Giovane Italia), jak również Najwyższej Rady 33 stopnia Rytu Szkockiego; Tomasso Villa (który był przewodniczącym Izby Deputowanych i Senatorem Królestwa Włoch) oraz Luigi Pagliani. I tak moglibyśmy wymieniać... Wszystkie te nazwiska znajdują się w historycznych dziełach o Masonerii, na przykład w książce A. A. Mola (wyd. Bompiani, 1976).
Dziś – w celu uspokojenia katolików – stowarzyszenia promujące kremację powołują się na Pawła VI (2), lecz atmosfera wokół tego zagadnienia sięga dalszej przeszłości, kiedy to wraz z rytami kremacyjnymi (a obecnie "salonami pogrzebowymi" w "świątyniach krematoryjnych") chciano stworzyć "laicką śmierć" zastępując katolickie obrzędy. Exit-Italia, stowarzyszenie na rzecz eutanazji, szczyci się ze ścisłej współpracy ze Związkiem Ateuszy Agnostyków Racjonalistów (Unione Atei Agnostici Razionalisti – U.A.A.R.) i z So.crem (organizacją promującą kremację). Dziś, podobnie jak wczoraj, nic tak naprawdę się nie zmieniło.
Ks. Francesco Ricossa
Z języka francuskiego tłumaczyła Iwona Olszewska
Artykuł z czasopisma: "Sodalitium" (wersja francuska), nr 59, marzec 2007, ss. 40-42.
Wersja włoska: "Sodalitium", nr 60, luty 2007, ss. 51-53.
W chrześcijaństwie ciało ludzkie uważane jest za "depozyt święty"27 tj. siedzibę Ducha św., a wiara w zmartwychwstanie narzuca szczególną troskę o doczesne szczątki. Potocznie uważa się więc, że Kościół Katolicki zabrania robienia czegokolwiek ze zwłokami oprócz złożenia ich do grobu. Tymczasem rzecz jest trochę bardziej skomplikowana.
Potocznie przypisuje się religii chrystusowej wyrugowanie "barbarzyńskiego" zwyczaju kremacji. I owszem Kościół miał w tym duży udział, lecz w Cesarstwie Rzymskim palenia ciał zaprzestano niezależnie od wpływów chrześcijańskich. Naukowcy podejrzewają, iż przyczyną były zmiany w ludzkiej wrażliwości: inhumacja świadczyła o większym szacunku dla doczesnych szczątków uważanych przecież za mieszkanie nieśmiertelnej duszy.
Kościół katolicki wcale nie był aż tak ortodoksyjnie nieugięty w kwestiach nienaruszalności zwłok. Jeśli ktoś przeczytał zamieszczone przeze mnie fragmenty Kroniki Thietmara, na pewno zauważył, że szczątki przewielebnego biskupa Idziego zostały potraktowane wyjątkowo nie po "chrześcijańsku". Wyjęto bowiem wnętrzności i pochowano je w jednym miejscu, podczas gdy zwłoki - w innym. Prawo zwyczajowe nie zabraniało jednak balsamowania ciał, choć była do tego potrzebna zgoda biskupa.
Podobnie niejednoznaczna była postawa wobec ekshumacji. Z założenia była zakazana, bo w końcu nie po to modlitwa za zmarłych zaczyna się od "Wieczny odpoczynek racz im dać Panie..., aby ktoś co i rusz te nieszczęsne zwłoki gdzieś przenosił
W wyjątkowych wypadkach było to jednak dopuszczalne, ale początkowo tylko za zgodą papieża, a potem biskupa lub ordynariusza danego kościoła. (zob. też Cmentarze katolickie : prawo kościelne do pocz. XX w.)
W rzeczywistości do końca XVIII w. ekshumacje były bardzo częste i obywały się bez memoriałów pisanych do różnych reverendissimusów, co wynikało z dość ograniczonej przestrzeni grzebalnej cmentarzy przykościelnych. Bez względu na to czy stosowano mogiły zbiorowe, czy pojedyncze, co jakiś czas teren nekropolii był przekopywany pod nowe groby. Wydobyte wówczas kości zbierano w specjalnych budowlach zwanych kostnicami lub w arkadach utworzonych w ogrodzeniu cmentarnym. Przez długie wieki nie uważano tego za coś zdrożnego, bo szczątki pozostawały na poświęconym terenie cmentarza28.
Zdarzały się również "okazje specjalne". W czasach chrystianizacji Europy nieraz wykopywano zwłoki pogańskich przodków, chrzczono je i przenoszono na przykościelne nekropolie. Podobnie postępowano ze zwłokami poległych, o ile wcześniej nie zostały one wrzucone do pobliskiej rzeki (zob. Równi wobec śmierci?). Pośmiertne podróże czekały też nieszczęśników, którzy mieli pecha narazić się władzy kościelnej. Ich doczesne szczątki grzebano wówczas w niepoświęconej ziemi, skąd mogły być przeniesione na "łono kościoła" dopiero wtedy, gdy serce papieża lub biskupa zmiękło i cofnął ekskomunikę. Często też zdarzało się, że rodzina zbrodniarzy, których zwłoki porzucono pod szubienicą, zabierała je i grzebała na familijnych, poświęconych cmentarzach29.
Cóż, jak widzicie, od każdej reguły są wyjątki. Odnoszę przy tym wrażenie, że większym szacunkiem zwłoki cieszyły się w czasach pogaństwa niż po wprowadzeniu wiary chrystusowej. Nie wszytko przy tym można wytłumaczyć zmniejszeniem przestrzeni cmentarzy i związaną z tym częstą "melioracją" terenu. Nowa wiara przyniosła pewną degradację "osoby nieboszczykowskiej", podczas gdy u Słowian czy starożytnych Rzymian wymagano dla nich szacunku, gdyż mogli nawiedzać żywych i albo im pomagać, albo szkodzić. Chrześcijański trup był o wiele mniej groźny, a nawet sam potrzebował pomocy żywych cierpiąc katusze w Czyśćcu.
:D:D
