Czym jest modernizm w ujęciu samych modernistów? Na podstawie Programu modernistów – (Il Programma dei modernisti) „Modernizm jest kierunkiem religijno-teologicznym, którego punktem wyjścia jest agnostycyzm (określany jako nowoczesna filozofia lub filozofia modernistyczna), treścią immanentyzm i ewolucjonizm, a następstwem reformizm; agnostycyzm, który głosi, że drogą rozumu do Boga i w ogóle do tego, co przekracza dziedzinę zmysłów, dojść nie można; immanentyzm, który mówi, że Bóg i wszystko, co boskie, ma początek i podstawę w uczuciu i doświadczeniu religijnym; ewolucjonizm, który do przedmiotu wiary stosuje w całej pełni zasadę rozwoju i samym dogmatom przypisuje zmienność; reformizm, który wprowadzając nowe reformy dąży do odnowy wszystkiego w Kościele”.

Reformizm modernistów zawarty w ich Programie wyrażał się w woli przeprowadzenia wielu zmian. Przede wszystkim: 1) pragnęli, by: odnowiono filozofię, zwłaszcza w seminariach duchownych, i to w ten sposób, żeby filozofię scholastyczną odesłać do historii filozofii pomiędzy inne przestarzałe już systemy, a młodzież uczyć filozofii nowoczesnej jako prawdziwej i odpowiadającej czasom współczesnym; 2) podstawą teologii, którą nazywali „naturalną”, była ich zdaniem filozofia nowoczesna, zaś teologii pozytywnej – historia dogmatów; 3) uważali, że historia powinna być na i wykładana wg ich metody i prawideł nowoczesnych. Dogmaty i ich rozwój należałoby pogodzić z nauką ścisłą i historią. W katechizmach powinny się znajdować tylko te dogmaty, które już zreformowano i są dla ludu zrozumiałe. Co się tyczy kultu, należy zmniejszyć liczbę nabożeństw zewnętrznych i nie pozwalać na ich pomnażanie; 4) dążyli, by została przeprowadzona wszechstronna pod względem dyscyplinarnym i dogmatycznym reforma władzy kościelnej. W swym ustroju i postępowaniu powinna się ona dostosować do nowoczesnej „świadomości”, która zwraca się cała ku demokracji, dlatego należy przyznać jakiś udział we władzy kościelnej duchowieństwu niższemu oraz osobom świeckim, a także rozdzielić władzę zanadto skupioną i scentralizowaną. Potrzebne są również zmiany w kongregacjach rzymskich, zajmujących się sprawami kościelnymi, a zwłaszcza w kongregacji św. Officium i Indeksu; 5) dążyli, by przyznać pierwszeństwo cnotom czynnym przed biernymi i egzekwować praktykowanie pierwszych; 6) domagali się by duchowieństwo powróciło do zupełnej pokory i ubóstwa, a ponadto zastosowało swój sposób myślenia i postępowania do przepisów modernizmu, jak również by zniesiono celibat duchownych.

Jan Paweł II, ogłaszając w liście “Ecclesia Dei” ekskomunikę Bractwa Piusa X powiedział: “Korzenie tego schizmatyckiego aktu [konsekracji biskupiej z 30 czerwca 1988] można dostrzec w niepełnym i wewnętrznie sprzecznym rozumieniu Tradycji. Niepełnym, bowiem niedostatecznie uwzględniającym żywy charakter Tradycji, »która - jak z całą jasnością uczy Sobór Watykański II - wywodząc się od Apostołów, czyni w Kościele postępy pod opieką Ducha Świętego. Zrozumienie przekazanych rzeczy i słów wzrasta bowiem dzięki kontemplacji oraz dociekaniu wiernych, którzy je rozważają w swoim sercu, dzięki głębokiemu, doświadczalnemu pojmowaniu spraw duchowych oraz dzięki nauczaniu tych, którzy wraz z sukcesją biskupią otrzymali pewny charyzmat prawdy«”

Więcej: http://www.eioba.pl/a/1tyf/lefebryzm-in ... z1d9V4Ajsf

Herezja, której winny jest Jan Paweł II znana jest jako modernizm, nazwany przez papieża św. Piusa X "syntezą wszystkich herezji". Niewłaściwym byłoby jednakże wnioskować z tego określenia, że nie ma ona żadnych właściwych sobie cech własnych. ...

Abesnai pisze:Trochę w międzyczasie uzupełniłem wypowiedź

Herezja, której winny jest Jan Paweł II znana jest jako modernizm, nazwany przez papieża św. Piusa X "syntezą wszystkich herezji". Niewłaściwym byłoby jednakże wnioskować z tego określenia, że nie ma ona żadnych właściwych sobie cech własnych. ...

http://www.ultramontes.pl/Herezja_JPII.htm

To się nazywa walnąć z "grubej rury".
No ale oni wszędzie doszukują się masonów, komunistów i innych podobnych atrakcji

Nie Polli. Ojciec Święty jak każdy człowiek popełniał błędy. I to imo ... poważne.
Opisałbym tutaj historię spotkania pewnego księdza z któregoś kraju (?) z Ameryki Łacińskiej z naszym Papieżem.
Niestety, ze łba mi wyleciały szczegóły, tak czy inaczej historia kończy się tragicznie, bo śmiercią owego młodego księdza.
Wiem natomiast jedno
Gdziekolwiek nie wzmiankowałbym o Ojcu Świętym zaraz zawsze (!) rozmowa dokładnie i nieodparcie toczy się w jego kierunku.
Szczerze ... to rozumiem nawet dlaczego. Ciężko po prostu przepuścić taką okazję

PS
No właśnie
Nebo - może coś bliżej w rzeczonym temacie ... ?

Jedną z najbardziej widocznych reform były przemiany w zakresie liturgii. Reforma liturgiczna Pawła VI (1969) została poprzedzona przez szereg decyzji wprowadzających zmiany do obrzędów liturgicznych Kościoła. Wyrazem kolegializmu w liturgii stała się koncelebra (wspólne sprawowanie Mszy przez kilku kapłanów). W r. 1964 papież wspólnie z dwudziestoma czterema biskupami sprawował liturgię na otwarcie trzeciej sesji II Soboru Watykańskiego. 13 listopada 1964 r. Paweł VI złożył na ołtarzu swą tiarę papieską (którą otrzymał w darze od wiernych z diecezji mediolańskiej) przeznaczając ją na sprzedaż, a w r. 1969 ogłosił reformę kalendarza liturgicznego, roku kościelnego i całej katolickiej liturgii: Mszy Świętej, sakramentów i brewiarza kapłańskiego. Została wprowadzona tzw. Nowa Msza, czyli Nowy Porządek Mszy (Novus Ordo Missae) (22). Liturgia została zdecentralizowana i uproszczona, zreformowano obrzędy, modlitwy i szaty liturgiczne, dopuszczono stoły w miejsce ołtarzy, odwrócono celebrację w kierunku zgromadzonej wspólnoty, zbliżono kapłanów do wiernych, zaprowadzono języki narodowe i szereg zmian w teologii liturgii i sakramentów (23). Istotnym przejawem ekumenizmu w liturgii było wspólne nabożeństwo odprawione w r. 1977 w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie wraz z anglikańskim arcybiskupem Canterbury, Donaldem Cogganem (1909–2000). Tradycyjnym aspektem nauczania Pawła VI była natomiast encyklika Mysterium fidei (1965) wymierzona w radykalne tendencje reformistyczne liberalnych teologów w dziedzinie nauczania o Najświętszym Sakramencie.
...
Po wyborze na Stolicę Apostolską Jan Paweł I zrezygnował z tiary papieskiej i nie odbył ceremonii koronacji. Od początku postanowił natomiast nawiązać do zasad ekumenicznego zbliżenia, zgodnie z praktyką swych dwóch poprzedników. Włoski watykanista Luigi Accattoli przytacza zebrane przez teologa Germano Pattaro wypowiedzi Jana Pawła I w tej sprawie (41). Papież Luciani był więc zdania, że „Musimy dogłębnie zrewidować naszą dotychczasową postawę i filozofię postępowania wobec braci z innych Kościołów chrześcijańskich... Wszystkie chrześcijańskie Kościoły, z nami włącznie, zgrzeszyły przeciwko miłości... Nie ma prawdziwego ekumenizmu bez wyznania win... bez nawrócenia... Kościół «bez skazy i zmarszczki, święty i nieskalany» jest Kościołem obietnicy, którą Chrystus spełni dopiero w dniu sądu, a nie wcześniej”

Wolność religijna. Wystąpienie biskupa Karola Wojtyły

Zabierając głos w toczącej się debacie na temat deklaracji o wolności religijnej, mającej stanowić doktrynalny fundament stworzonego przez Sobór Watykański II nowego ekumenizmu, ówczesny biskup Wojtyła uchwycił prawdziwą istotę problemu, mówiąc: “Deklaracja, nad którą właśnie pracujemy, (…) będzie miała za zadanie określić stanowisko Kościoła w jego stosunkach ze współczesnym światem, by ułatwić dialog, zalecany przez papieża Pawia VI w pierwszej jego encyklice. Ekumeniczne spojrzenie na Kościół i dzisiejszy świat wzbogacone zostaje dzięki niej o kapitał niemożliwy do przecenienia. Trzeba powiedzieć z całą jasnością i otwartością, że aktualna staje się koncepcja wolności religijnej, pozostającej w ścisłym związku z prawdą, miast kurczowego trzymania się pojęcia tolerancji, obarczonego przecież tak negatywnymi konotacjami” (15 września 1964 r.).

polliter pisze:Kiedyś zrobiła się afera, gdy jakiś prezesiunio telewizji napisał w nocie o Papieżu Wojtyle per "Pan Wojtyła,szef państwa Watykańskiego" i wyleciał z roboty. Ja się pytam, za co? Ano, za "obraźliwe sformułowanie". Kurwa, wybaczcie, co w tym obraźliwego?

Abesnai pisze:Polli, wybacz.
Ale co rozumiesz pod pojęciem "przewietrzenie" ???
Miej na względzie panujące wtedy warunki polityczne.

Widzisz, kościół w dużym stopniu "przewietrzył" się z radykałów co skutkowało wiadomą ekskomuniką, którą zresztą nasz obecny Benedykt XVI raczył zdjąć z Bractwa św. Piusa X.
Mam wrażenie, że właśnie w chwili obecnej odbywa się jakiś dziwny "taniec godowy" władz KrK z "konserwkami", gdzie humaniści zdają się być w odwrocie. Da się to odczuć również w polskim Kościele.

Benedykt XVI zaapelował do lefebrystów, by uznali decyzje Soboru Watykańskiego II. Na zakończenie audiencji generalnej papież wyjaśnił wiernym powody swej ogłoszonej w sobotę decyzji o zdjęciu ekskomuniki z czterech biskupów-lefebrystów
...
- Dokonałem tego gestu ojcowskiego miłosierdzia, ponieważ wielokrotnie hierarchowie ci wyrazili wobec mnie głęboki ból z powodu sytuacji, w jakiej się znaleźli - dodał papież.

Jest uważany przez wiele organizacji protestanckich za reformatora chrześcijaństwa. Zarówno anglikanie jak i luteranie pamiętają Jana XXIII jako odnowiciela Kościoła. Jan XXIII jest wspominany w roku liturgicznym części kościołów luterańskich jako jeden z odnowicieli Kościoła (do grupy tej należą m.in. także Marcin Luter i Jan Kalwin). Dzień 3 czerwca jest w luterańskim kalendarzu liturgicznym obchodzony jako Wspomnienie Jana XXIII, biskupa Rzymu.

Abesnai pisze:Soulblue, teraz to ja się pogubiłem ... Mam/mamy dokumentować swoje wypowiedzi oryginałami ?
Moje konkluzje dotyczące szeroko pojętej polityki Kościoła w okresie reform soborowych opieram na pewnych zasobach wiedzy historycznej, dostępnych źródłach internetowych które mogę w miarę udokumentować oraz wypowiedziach paru osób z różnych kręgów kulturowych (żyjących bądź co bądź w tamtych czasach) Pod każdym cytatem umieszczam link do źródła, natomiast jego wiarygodność bądź miarodajność jest nie mniejsza imo (bądź większa) niż chociażby:
http://archidiecezja.lodz.pl/sobor.html
Może po prostu źle zrozumiałem Twoją wypowiedź.
Zaintrygowałaś mnie natomiast tą dyskusja, w którą się wdałaś swego czasu. Mogłabyś przedstawić, o ile naturalnie sobie tego życzysz, jej szczegóły i na czym miała polegać owa bezbronność

Polliter, naturalnie że ocena każdego z nas będzie inna z tysiąca różnych przyczyn, jak ja i nie zamierzam niczego Tobie na siłę udowadniać, skoro twój stosunek pozostaje niezmienny

PS
Zastrzegam sobie prawo do pomyłek i błędów. Nie jestem chodząca encyklopedią a tym bardzie nie bawię się w żadnego "advocatus diaboli"
Tym samym w razie potrzeby należy mi je wskazywać, oczywiście opierając się na racjonalnych, rzeczowych i logicznych argumentach