Lizawieta pisze:Polska pogańska wybrała chrześcijaństwo (Mieszko), a miała wiele dróg. Dlaczego zwyciężyło chrześcijaństwo, a nie inne religie...

Crows pisze:magia jest wszędzie w religii też ,
jedno z drugim sie zespoliło .
no może nie oficjalnie

victoria pisze:

Lizawieta pisze:Polska pogańska wybrała chrześcijaństwo (Mieszko), a miała wiele dróg. Dlaczego zwyciężyło chrześcijaństwo, a nie inne religie...

a nie zostaliśmy do tego zmuszeni? od zarania garnęliśmy się do Europy

Nassanael Rhamzess pisze:Oj Liz jak to zwyciężyła? Co to za bzdurki? To była decyzja polityczna Mieszka by kraj, którym włada mógł mieć większy prestiż - tylko o to chodziło, tu nie było demokratycznych wyborów czy czegoś takiego - więcej ludność byłą przeciw temu - pogaństwo przetrwało jeszcze wiele stuleci z czynnym kultem chrześcijaństwo już ma taki charakter, że włazi z buciorami i niszczy - albo mają go "misjonarze"...

Lizawieta pisze:

victoria pisze:

Lizawieta pisze:Polska pogańska wybrała chrześcijaństwo (Mieszko), a miała wiele dróg. Dlaczego zwyciężyło chrześcijaństwo, a nie inne religie...

a nie zostaliśmy do tego zmuszeni? od zarania garnęliśmy się do Europy

Viki, chyba nie, bo wtedy państwo plemienne było silne i zasobne. Prowadzono handel ze Skandynawią pn. i krajami arabskimi. Europa zach. jak zauważył Szymon nie była nam do niczego potrzebna, wprost przeciwnie były walki z niemczyzną.

Magia, ogół wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu irracjonalnych, nadnaturalnych sił i związków, które dają człowiekowi władzę nad ludźmi i rzeczami, nie opartą na prawach przyrody. Istotą praktyk magii (zaklęcia, obrzędy) jest stwarzanie pozoru kontroli człowieka nad rzeczami i zjawiskami, na które nie umie racjonalnie oddziaływać (myślenie magiczne). Magiczny charakter ma w dużej mierze medycyna ludów pierwotnych.

Według Laroussa[3] magia biała to zespół praktyk, których celem jest usunięcie złych duchów, zaklinanie złego losu i (lub) wyleczenie osób, ofiar uroków czy złych czarów. A magia czarna to zespół tajemnych praktyk, których celem jest zjednanie sobie złych duchów i sił nadprzyrodzonych, aby działały one przeciwko temu, komu chce się zaszkodzić.

W początkowym okresie rozwoju magii – jak pisze T. Dzierżykraj-Rogalski4 – wierzono prawdopodobnie, że czary może rzucić każdy człowiek, zwierzę, a nawet przedmiot nieożywiony. Dopiero z biegiem czasu powstali specjaliści-czarownicy, czyli guślaże, znający się na gusłach, tj. gestach i zaklęciach (tzn. wyrazach magicznych) i innych czynnościach specjalnych. Wiara w magię zachowuje się dotychczas nie tylko, u ludów pierwonych, lecz jej ślady utrzymują się także w zwyczajach, religiach i wierzeniach wielu współczesnych społeczeństw.

Światopogląd człowieka pierwotnego określa się jako magiczno - religijny. Rozróżnianie magii i religii w tym światopoglądzie jest bardzo trudne. Ewa Nowicka , w swojej książce „Świat człowieka – świat kultury”5, opisuje jedno z kryteriów rozróżnienia magii i religii, polegające na różnych postawach wobec sił i istot nadprzyrodzonych. Postawami charakterystycznymi dla religii są szacunek, podległość i cześć. Modlitwa w religii bierze początek z zachowań takich jak błaganie i prośba. Postawami, które dominują w działaniach religijnych to pogodzenie się z losem i rezygnacja. Zaś wśród czyności religijnych najczęściej pojawia się ofiara, która ma zaspokoić pragnienie przebłagania istot nadprzyrodzonych, które mają postać bardziej lub mniej osobową, a kontakt z nimi podobny jest do kontaktu z innym człowiekiem. Gdyż istoty te kierują się tymi samymi emocjami i motywami co człowiek.

Zupełnie inaczej działa człowiek odprawiający magię, polegającą na manipulowaniu siłami, które są bezoosobowym arsenałem sił i środków, wśród nich można wybrać te, które najbardziej pasują w danym momencie. Od trafności doboru zaklęć i czynności magicznych zależy skuteczność magii. Czynności magiczne polegają zawsze na manipulacji. Bronisław Malinowski przyrównał magię do nauki, gdyż twierdził, że jest ona pierwotną techniką i że ma więcej punktów wspólnych z nauką niż z religią.

Szymon pisze:a czymże jak nie magią można nazwać kropienie wodą "święconą" w KrK? "Poświęcone" gromnice? Kadzenie w czasie mszy czy nabożeństw? noszenie "poświęcanych" medalików - tzw "cudownych"?

Sprawa traktowania pogaństwa w masowej chrystianizacji ludów stanęła znów przed Kościołem kilkadziesiąt lat później, po odkryciu Ameryki. "Nikt nie może zaprzeczyć, że spotkanie w ewangelizacji odbywało się w atmosferze podboju, która sprawiła, iż na światło głoszonej dobrej nowiny nałożyły się cienie. Również niesłuszne byłoby nieuznawanie negatywnych skutków początkowej przemocy, a następnie podporządkowania tubylców, choć te same okoliczności stały się też bodźcem do złożenia apostolskich świadectw służby na rzecz Indian, Murzynów, Mulatów, Metysów..." - mówił 17 listopada 1997 roku Guillermo Escobar Herr|n z Kolumbii w prelekcji poprzedzającej rzymskie obrady synodu biskupów poświęconego Ameryce 1 (okoliczności tłumaczą przesadną staranność słownego opakowania gorzkiej prawdy).

"Pierwszym celem podboju było zdobycie skarbów, zwłaszcza złota i srebra. Wśród Indian zaprowadzano chrześcijaństwo..."2 Zestawienie dwu oschłych zdań w encyklopedii wyraża najkrócej dramat cywilizacji, która w Nowym Świecie połączyła w jeden tragiczny węzeł podbój i nawracanie, chrystianizację i eksterminację, misję i jej zaprzeczenie. Europa wyrzucała na amerykański brzeg awanturników i misjonarzy. Pierwsi grabili i mordowali, drudzy piętnowali okrucieństwa i chrzcili tubylców. Głosy sprzeciwu wobec ekscesów kolonizacji, choć stanowią cenne świadectwa świadomości chrześcijańskiej, nie brzmiały przecież zgodnie i miały dość ograniczony wpływ na zachowania konkwistadorów. Bez ich zresztą okrętów misjonarze nie mogliby przybyć za ocean, bez wojskowych asyst - bezpiecznie głosić Ewangelii, a bez dóbr wydartych przez najeźdźców Inkom czy Aztekom - wznosić okazałych kościołów.

Powiązanie misji i kolonizacji było zresztą o wiele głębsze i bardziej złożone, nie ograniczało się do kwestii transportu czy opieki. Apostołów i zdobywców łączyło najpierw powszechne w średniowieczu przekonanie, że chrześcijanie mogą zajmować ziemie, które zamieszkują niewierni i poganie. Zdobywca stawał się ich właścicielem. Ale co z nauką o prawie naturalnym, przypominaną kiedyś choćby przez wybitnego prawnika Sinibalda Fieschi, późniejszego papieża Innocentego IV (zm. 1254), który pisał, że także poganie mają naturalne prawo do własności i swej władzy i nawet papież nie może ich go pozbawić? W ciągu XV wieku w Kościele wzięła jednak górę orientacja skrajnie teokratyczna, przyznająca papieżowi bezpośrednią władzę także nad porządkiem doczesnym , czyniąc zeń właściciela świata, który może nim dysponować wedle uznania. Ludy niechrześcijańskie okupują nieprawnie swe ziemie, należy więc im je odebrać, oddając do dyspozycji papieża.

Cesarze, kwestionując te światowładcze aspiracje, popadali w konflikty z papieżami, lecz władcy Hiszpanii czy Portugalii chętnie uznawali owe doczesne prerogatywy następców św. Piotra, gdy im to było na rękę. W 1436 roku portugalski król prosił Eugeniusza IV o zgodę na opanowanie zamieszkałych przez pogan Wysp Kanaryjskich, bo - pisał - "ziemia i to, co na niej jest, należą do Boga, który dał Waszej Świątobliwości pełną władzę nad całym światem". Zgodę otrzymał - gdy zdobędzie te wyspy, a ludność nawróci, będą należeć do niego. Nie może zajmować wysp należących do chrześcijan, chyba że ci byliby w ekskomunice.3

Motyw szerzenia wiary legitymował tedy podbój. Zasada ta dotyczyła praktyki, wobec której rozróżnienia i niuanse kanonistów pełniły rolę nie tyle hamulca, co listka figowego. Już Kolumb deklarował, że jego przedsięwzięcie zmierza do rozszerzenia wiary chrześcijańskiej. W pierwszej relacji z odkrytego lądu informował zarówno o dobrym charakterze tubylców, którzy się nawrócą, jak i o tym, że można się tam zaopatrzyć w dowolną ilość złota, srebra i niewolników. Tej typowej dla ogółu konkwistadorów syntezie dał wyraz także w liście z czwartej podróży za Atlantyk: "Złoto daje bogactwo, a ten, kto je posiada, może robić na świecie, co zechce, a może także z jego pomocą dusze do raju wprowadzić." W podobnym duchu pisał w 1525 roku awanturnik Hernando Corte-s, który po zdobyciu stołecznego Meksyku i straceniu kilkudziesięciu tysięcy ludzi przeznaczył od razu świątynię Teocalli na katedrę św. Franciszka.

Nebogipfel pisze:Z własnej woli nikt tak łatwo religi nieporzuca, to powinnaś już wiedzieć Lizawietto.

Nebogipfel pisze:Myślę, że jak są głęboko wierzący i pewni tego w co wierzą to niczym ich nie przekonasz, zupełnie jak słuchacy RM.
A ja po prostu się przekonałem mimo dosć głebokiej chyba wiary na początku.
Widzisz, mi się zdaje, ż ejako młodemu łatwiej było zmienić pogląd niż komuś co ma już ugruntowane przez lata poglądy i komu nie uśmiecha się zmieniać zdania lub przyznać do błędu.
A uważam, że wiara w jakąś wyimaginowaną postać to błąd.

Nebogipfel pisze:Może nie krótko i na temat, ale..

Co do drugiej wypowiedzi Liz..
Rozwój wewnętrzny i tak będzie ograniczony poprzez religię.
Osobiście wolę ograniczenia materii niż religii, sorry.
Choć myśli i tak umykają i jednej i drugiej barierze.
Przedmiotem mojej iwary jest miłość, nadzieja matką głupich, ale oni mają szczęście.
Jeśli sąd ostateczny to finał gry miedzy diabłem a Bogiem to ja dziękuję.
Jesli to objawienie to takie top secret to skąd wiadomo o Objawieniu?
Jeśli objawi mi się piękna kobieta to mam nadzieję ją poznać a przez to wzmocnić wiarę w miłość. Niekoniecznie poprzez seks.

asmaani pisze:Lizawieto jesli mi nei wierzysz mozesz zapytac rodzimowiercow co oni na ten temat mysla.
albo poczytac naukowe ksiazki historyczne wykraczajace poziomem poza szkolny program nauczania.

a co z dziecmi oddzielonymi od matek?
gdzie te zbedne zony mialyby sie podziac?

Nebogipfel pisze:Liza..nie mół?
A słowo jest materialne?
Zapis tak, ale słowo?
Wypowiedziane przechodzi w dźwięki a one składają się z fal..
Fale są materialne, ale slowo można jeszcze pomyśleć.
Czy myśli sąmaterialne?
Na ile zależą od materi?