Profesor Andrzej Jaczewski: blog Cicer_cum_caule
"Leczenie homoseksualistów"?
"Nachalna" terapia bywa tragicznie szkodliwa.Niekiedy prowadzi do zamachów samobójczych. Marzy mi się, by nikt nie krzywdził zwłaszcza młodzieży podejrzewanej o skłonności homoseksualne próbami "terapii"
"Tym razem mój wpis będzie inny. Jest on oparty na moim zawodowym i naukowym doświadczeniu. Tu i teraz chcę się wypowiedzieć jako – co prawda emerytowany, ale jednak – profesor w zakresie dwu specjalności: medycyny (pediatrii, medycyny młodzieżowej i seksuologii) oraz pedagogiki.
Bodźcem dla mojej wypowiedzi są niestety powtarzane dość często poglądy o "wyleczalności" homoseksualizmu, o jego psychicznym uwarunkowaniu. Nic nowego – i taka teoria dotycząca etiologii jak i metody "leczenia" były kilkadziesiąt lat temu popularne, w Polsce powszechnie obowiązujące. Minęło jednak od tego czasu kilkadziesiąt lat, zaistniały nowe przesłanki, wyjaśniono niektóre zjawiska. W tym czasie Światowa Organizacja Zdrowia skreśliła homoseksualizm z listy chorób. Wiąże się to z aktualnie obowiązującą teorią powstawania tego zjawiska, a także z trzeźwą oceną skutków "leczenia". Nie choroba – więc i nie przedmiot terapii.
Osobiście zajmowałem się problemami rozwoju seksualnego zwłaszcza okresu dojrzewania. Pracowałem we wspaniałej poradni, we wspaniałym zespole lekarzy i psychologów. Pół wieku temu zajmowałem się m.in. chłopcami o skłonnościach czy doświadczeniach gejowskich. "Leczyliśmy" ich, czego bym się wstydził, gdyby nie powszechna wówczas teoria. No i nie byłem jedynym. Co gorsze, w monografii jaką wydałem wtedy („Erotyzm dzieci i młodzieży”, Warszawa 1970: PWN) pisałem, że homoseksualizm jest zjawiskiem nabytym i uleczalnym. Cytowałem tam zresztą przypadki z naszej praktyki. Wielokrotnie potem poglądy te odwoływałem – cieszę się, że nawet najbardziej zagorzali "terapeuci" mojego owego dzieła nie cytują.
Jak więc się sprawa przedstawia w świetle współczesnej wiedzy seksuologicznej i doświadczenia klinicznego?
Homoseksualizm jest doświadczalnie stwierdzany jako konsekwencja stygmatyzacji ośrodków mózgowych przez szczególny zestaw hormonów przekazywany w okresie okołoporodowym z krwią przez matkę dziecku. Taki mechanizm nie ulega wątpliwości, został stwierdzony ponad wszelką wątpliwość. Do okresu dojrzewania tak stygmatyzowane osobniki (bo nie tylko dzieci - doświadczenia wykonano na zwierzętach) nie różnią się w sposób widoczny od całej populacji.
W okresie dojrzewania u znakomitej większości młodych ludzi występuje faza rozwoju erotycznego zwana fazą homofilną.
Znakomita większość młodych dziewcząt i chłopców wychodzi z tej fazy i osiąga kolejną – zwaną heteroseksualną. I jest to ostatnia faza rozwoju.
Ale pewna ilość – można szacować: do 5% populacji - pozostaje w fazie homofilnej i w konsekwencji staje się gejem czy lesbijką.
Jest jeszcze trzecia grupa: to są osobnicy biseksualni. Tacy, którym w sensie psychicznym jest w mniejszym lub większym stopniu obojętne i mogą uprawiać seks na dwa sposoby. Czasem równocześnie. Czasem preferencja przeważy którąś z form aktywności, a czasem jest im doskonale wszystko jedno.
Osób uwarunkowanych biologicznie nic nie jest w stanie zmienić. Uwarunkowanie jest trwałe, jednoznaczne i wszelkie metody "terapii" zawodzą. Natomiast osoby biseksualne mogą podlegać wpływom "terapii" i w sposób mniej lub bardziej trwały przyjmować postawy pożądane przez terapeutów. Także przeciętni młodzi ludzie – płci obu – po przejściu fazy homofilnej przyjmują postawy heteroseksualne.
Dwie grupy mogą być przedmiotem zabiegów "terapeutycznych" i podlegać "wyleczeniu". Tylko – po co im terapia? Tych w przejściowej fazie homofilnej, nawet jeżeli podejmują jakąś aktywność homoseksualną, lepiej pozostawić w spokoju. Co do biseksualnych – można dyskutować. Najgorzej, że nie ma jak ich zdiagnozować.
"Nachalna" terapia bywa tragicznie szkodliwa. Każdy, kto ma jakieś w tym zakresie doświadczenie, musi przyznać, że wiąże się ona z wywoływaniem stanów depresyjnych, wpędzaniem ludzi w traumatyzujące sytuacje. Niekiedy prowadzi do zamachów samobójczych. Już pół wieku temu zachodni psychiatrzy i seksuolodzy sugerowali że "wyleczenie" polega na pogodzeniu się ze swoją sytuacją i ułożeniem sobie satysfakcjonującego życia osobistego. Mówiono: lepszy żywy homoseksualista niż martwy – samobójca – osobnik heteroseksualny.
Najtrudniejszy w tym wszystkim jest problem diagnozy i rokowanie. Którzy – w okresie dojrzewania, czasem w okresie młodzieńczym – są ci biseksualni? Których można by (tylko po co?) ukierunkować w heteroseksualizm? Miałem wyjątkową szansę zbadania przyszłości wielu naszych pacjentów. Naprawdę, rozpoznanie a priori było niemożliwe.
Po co o tym piszę?
Czuję się odpowiedzialnym za słowa, które napisałem przed pół wiekiem. To może już i makulatura, ale może się zdarzyć, że ktoś trafi na wspomnianą wyżej moją publikację i uzna ją za dziś aktualną. Napisałem co prawda takie dzieło życia "Pół wieku badań i refleksji na temat seksu dzieci i młodzieży", ale jak dotąd nie znalazłem wydawcy, a nawet jak dzieło to by się ukazało – jego zasięg będzie żałośnie ograniczony w porównaniu do zasięgu blogu.
Marzy mi się, by nikt nie krzywdził zwłaszcza młodzieży podejrzewanej o skłonności homoseksualne próbami "terapii". Pamiętam dostatecznie dużo skrzywdzonych przeze mnie "terapią" przed pół wiekiem. Jeden już dobrze starszy pan – spotkany przeze mnie gej, który w wieku szkolnym był przez nas "leczony" – prosił, by zrobić co można, by jego doświadczenia nie były powtarzane. Ale przyznał, że wartością, którą docenia, była możliwość swobodnej i szczerej rozmowy. I to sobie chwalił. Ale – apelował – "jak pan może, niech pan zrobi co tylko można, by nikt już nie 'leczył' gejów"...
Tekst ten chciałbym zwłaszcza dedykować posłance Pawłowicz. Choć pewność siebie, jaka towarzyszy jej wystąpieniom, nie rokuje najlepiej."
pozwoliłam sobie w całości przytoczyć wpis Prof. Jaczewskeigo - nie wiem jaki autorytet musi się jeszcze wypowiedzieć, by dotarło
szczerze powiem, że dużo bardziej prawdopodobnym zboczeniem wydaje się upierdliwość bez szans na refleksję i kołtuństwo niż homoseksualizm
spierniczenie dobrze ruch leczy - polecam tlen nie szkodzi
