20 stycznia 1942 roku w Wannsee pod Berlinem zorganizowano przez Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) tajną konferencję na której przedstawiono plan „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, co oznaczało eksterminację 11 milionów europejskich Żydów. (temu wydarzeniu poświęcony był film lub teatr emitowany w TVP. Oglądałem, ale nie od początku)

Zgodnie z planem, konferencja miała odbyć się 9 grudnia 1941 roku, ale jej termin został przesunięty o kilka tygodni. Powodem był japoński atak na Stany Zjednoczone i wypowiedzenie wojny USA przez III Rzeszę w dniu 11 grudnia. Dzień później Adolf Hitler wygłosił przemówienie do najwyższych notabli partyjnych, w którym oskarżył Żydów o rozpętanie wojny światowej. Było to sygnałem dla rozprawienia się z Żydami w Europie.
Kilka dni później gubernator Hans Frank publicznie wyartykułował to, co chciał przekazać fuhrer odnośnie Żydów: „(…) musimy być w stanie podjąć kroki prowadzące do [ich] skutecznej eksterminacji.”

Szef RSHA Reinhard Heydrich zaprosił przedstawicieli władz państwowych i SS do Wannsee celem podjęcia przygotowań „koniecznych dla rozwiązania kwestii żydowskiej w Europie w aspekcie organizacyjnym, rzeczowym i materialnym”. Konferencja miała pomóc skoordynować działania wielu ministerstw i urzędów III Rzeszy i zapobiec konfliktom oraz ewentualnym nieporozumieniom m.in. pomiędzy RSHA, a władzami Generalnej Guberni odnośnie zagłady Żydów. Celem miało być też omówienie najefektywniejszych metod likwidacji Żydów w Europie. Nie miano tu podejmować żadnych decyzji ponieważ były one już podjęte, a jedynie omówić, jak zrealizować plan.

W konferencji udział wzięło kilkunastu nazistowskich funkcjonariuszy reprezentujących najważniejsze instytucje III Rzeszy. Byli obecni przedstawiciele m.in. Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Sprawiedliwości, Ministerstwa Okupowanych Terytoriów Wschodnich, Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Biura Planu Czteroletniego i Generalnego Gubernatorstwa. Był też obecny szef Gestapo, dowódca policji bezpieczeństwa w Generalnym Gubernatorstwie i na Łotwie oraz Adolf Eichmann - ekspert RSHA do spraw deportacji Żydów. Narada trwała około 90 minut. Heydrich stwierdził, że wszyscy Żydzi mają zginąć. Nikt z biorących udział w dyskusji nie protestował. Kilka osób wyraziło jedynie swoje zdanie. Sekretarz stanu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych zaproponował przymusową sterylizację w odniesieniu do „Żydów mieszanych” zamiast ich eksterminację, a Sekretarz stanu Pełnomocnika ds. Planu Czteroletniego chciał, aby z eksterminacji czasowo wyłączyć Żydów pracujących dla niemieckiego przemysłu zbrojeniowego. Zastępca generalnego gubernatora Franka, proponował, aby zagładę rozpocząć od polskich Żydów.
Według protokołu z konferencji, zgładzić miano 11 milionów Żydów, w tym 5 milionów na terenach ZSRR i ponad 3 miliony w Generalnej Guberni. „Ostateczne rozwiązanie” miało również dotyczyć ludności żydowskiej spoza terenów okupowanych na początku 1942 roku przez III Rzeszę, a więc z Wielkiej Brytanii, Irlandii, Szwajcarii, Hiszpanii czy Turcji. Chodziło o całkowitą, fizyczna likwidację wszystkich Żydów w Europie. Zgodnie z założeniami, Żydzi zdolni do pracy mieli być użyci jako siła robocza na Wschodzie, a potem eksterminowani. Plan ten miał na celu zagładę Żydów poprzez przymusową pracę i zagłodzenie na okupowanych terytoriach Związku Radzieckiego oraz przez systematyczne, fizyczne wyniszczenie, którego zamierzano dokonać na terytorium Generalnego Gubernatorstwa.

Czy to nie wspaniały materiał do nauki historii np. dla grup młodzieży izraelskiej tak tłumnie odwiedzających obóz w Oświęcimiu. Z ich zachowania i nastawienia wynika, że oni są historycznie nie douczeni. Dlaczego nikt z władz polskich, dyrekcji obozu nie czyni żadnych prób wyjaśniających przygotowanie tych młodych Żydów, przybywających z różnych stron świata do zwiedzania niemieckiego obozu zagłady, o czym świadczy napis nad bramą i jego niemiecka nazwa Auschwitz - Birkenau
W celu przyspieszenia eksterminacji, Niemcy rozpoczęli budowę obozów zagłady. W obozach tych Żydzi mieli być zabijani w komorach gazowych. Pierwszy taki obóz powstał w grudniu 1941 roku w Chełmnie nad Nerem. Kolejne powstały w: Bełżcu, Sobiborze, Treblince, Majdanku i Auschwitz-Birkenau.
– zawsze jak tu jestem to zadaje sobie pytanie dlaczego napis mówi o hitlerowcach, a nie o Niemcach.
Do obozów Żydzi trafiali z gett utworzonych na ziemiach polskich oraz z innych krajów europejskich okupowanych przez III Rzeszę. Ludzi zabijano na masową, przemysłową skalę: w Treblince w ciągu jednego dnia można było zagazować od 10 do 12 tysięcy osób. Według historyków, w obozach zagłady Niemcy zamordowali około 3 milionów Żydów. Ludzi ci ginęli także w masowych egzekucjach, umierali z głodu i chorób w gettach, w czasie transportów do obozów i tzw. „marszów śmierci” pod koniec wojny. Łącznie podczas wojny zginęło około 6 milionów Żydów, z czego prawie 5 milionów zgładzono na okupowanych przez Niemców ziemiach polskich (prawie 3 miliony z nich było polskimi Żydami).

Uważam, że warto było poświecić czas na przypomnienie tych dokumentów właśnie w miesiącu styczniu.

Adolf Otto Eichmann – niemiecki funkcjonariusz nazistowski, ludobójca, zbrodniarz wojenny, główny koordynator i wykonawca planu Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej, członek organizacji uznanych po wojnie za przestępcze: SS, SD, Gestapo.

Po klęsce III Rzeszy uciekł z amerykańskiego obozu dla jeńców i schronił się w Argentynie. Poczuł się tam bezpieczny i po dwóch latach sprowadził żonę oraz synów. W tym czasie trwały wysiłki zmierzające do schwytania go jako zbrodniarza wojennego i postawienia przed sądem. Znani tropiciele nazistowskich przestępców - Szymon Wiesenthal i Tuvia Friedman - współpracowali przy poszukiwaniach zbrodniarza z rządem Izraela, ale nawet połączone wysiłki nie dały rezultatów. Dopiero jesienią 1959 roku władze Izraela otrzymały informację, że Eichmann ukrywa się w Buenos Aires pod zmienionym nazwiskiem.

11 marca 1960 roku agenci Mossadu porwali Eichmanna i przewieźli go na przesłuchanie w bezpieczne miejsce, gdzie potwierdził on swą prawdziwą tożsamość. Następnie, w przebraniu pracownika izraelskich linii lotniczych El-Al i pod wpływem narkotyków, przewieziono go specjalnym samolotem do Izraela, gdzie stanął przed sądem.

Przeniosłem ostatni Offtopic ostatni Post na temat zawierał:

Twardostoj pisze:Co do tych ucieczek Hitlerowców to nie przesadzaj Amerykańcy puszczali nawet każdego SSmana za 1 kg Złota, który niekoniecznie musiał być w sztabkach mógł to być nawet worek złotych zębów.

Twardostoj.

Proces Adolfa Eichmanna, sprawcy jednej z największych zbrodni przeciwko ludzkości rozpoczął się 11 kwietnia 1961 roku. Akt oskarżenia mówił o jego odpowiedzialności za zbrodnie dokonywane w obozach zagłady w Auschwitz, Treblince, Bełżcu, Sobiborze, Chełmnie i Majdanku. Prokurator podkreślał, że Eichmann winny był śmierci tysięcy Żydów w obozach pracy niewolniczej, gettach i obozach przejściowych.
Jeden z punktów oskarżenia obejmował krzywdy wyrządzone milionom Żydów w czasie nazistowskich rządów: masowe aresztowania, głodzenie, bicie, niewolnictwo, akcje bojkotu gospodarczego oraz rabunek własności. Wśród zarzutów znalazły się również oskarżenia o zbrodnie popełnione przeciwko ludności nieżydowskiej podczas masowych deportacji Polaków, Romów i Słoweńców.
- Bezbronnych ofiar hitleryzmu nie można już przywrócić do życia, ale wołają one o sprawiedliwość. Apeluję o wydanie sprawiedliwego wyroku - tymi słowami generalny prokurator Izraela zakończył swe przemówienie oskarżycielskie w procesie Adolfa Eichmanna.
9 grudnia 1961 roku główny koordynator i wykonawca planu Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej, Adolf Eichmann został uznany przez izraelski sąd za winnego zbrodni wojennych podczas II wojny światowej i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 31 maja 1962 roku. Eichmann został powieszony, jego ciało zostało spalone, a prochy rozsypane na morzu, poza wodami terytorialnymi Izraela.
Proces Adolfa Eichmanna również ma swoje tajemnice. Eichmannowi nie udowodniono, by osobiście zabił jednego Żyda.

Dla dopełnienia obrazu tego co się działo podczas procesu Eichmanna i zakończenia tego wątku,
kilka cytatów z książki Hannah Arendt "Eichmann w Jerozolimie":

"O ile trudno było interpretować uwagę poczynioną w rozmowie telefonicznej jako rozkaz, jeszcze trudniej było dać wiarę, że Eichmann był władny wydawać rozkazy generałom armii niemieckiej. [....] Ci, którzy powiadają dziś, że Eichmann mógł postąpić inaczej, albo po prostu nie wiedzą, albo zapomnieli już, jak miały się sprawy" (str. 34)

"Akt oskarżenia oparty był bowiem na tym, co przecierpieli Żydzi, nie zaś na tym, co popełnił Eichmann." (str. 11)

"Powinna się ona [publika - wtr. WK] była składać z Izraelczyków, ludzi zbyt młodych, żeby znali tę historię, albo - jak w wypadku Żydów z Dalekiego Wschodu - takich, którzy nigdy o niej nie słyszeli. Proces miał im pokazać, co znaczyło żyć wśród nie-Żydów, i przekonać ich, ze tylko w Izraelu Żyd może żyć bezpiecznie i godnie." (str. 13-14)

"'Davar', organ prasowy partii Mapai, partii Ben Guriona, sformułował to tak: "Niech opinia światowa przekona się, że odpowiedzialnością za zagładę 6 milionów Żydów europejskich nie ponoszą wyłącznie Niemcy nazistowskie". [...] "Żydzi z diaspory mieli zapamiętać, że judaizm 'liczący cztery tysiące lat, wraz ze swym dziedzictwem duchowym, dążeniami etycznymi i aspiracjami mesjanistycznymi' spotykał się zawsze z 'wrogością świata'; ze Żydzi zawsze ulegali degeneracji, nim szli na śmierć jak owce i ze tylko powstanie państwa żydowskiego umożliwiło Żydom zadanie odwetowego ciosu, co tez Izraelczycy uczynili podczas wojny o niepodległość, w awanturze sueskiej i niemal codziennych incydentach na niefortunnych granicach Izraela." (str. 16)

"'Na lawie oskarżonych zasiadł w tym historycznym procesie nie pojedynczy człowiek, ani nawet nie sam tylko reżim nazistowski, lecz antysemityzm na przestrzeni całych dziejów'. Taka tonację ustalił Ben Gurion, a pan Hausner [oskarżyciel - wtr. WK] wiernie się jej trzymał". (str. 28)

Zresztą sam Eichmann w jednej ze swych wypowiedzi wspomniał, iż jego matka "miała żydowskich krewnych" (str. 41)

"oskarżenie zmarnowało mnóstwo czasu na nieudane próby udowodnienia, że Eichmann co najmniej raz własnoręcznie dopuścił się zabójstwa (chłopca żydowskiego na Węgrzech) [...] Materiał dowodowy okazał się bardziej wątpliwy, niż wydawało się podczas procesu, na którym sędziowie przyjęli wersje oskarżyciela wbrew kategorycznemu zaprzeczeniu Eichmanna". (str. 32)

"Stąd osobliwa przechwałka: "Nie wprowadzamy żadnych podziałów etnicznych", która brzmiała mniej osobliwie w Izraelu, gdzie przepisy prawa rabinackiego regulują prywatny status obywateli żydowskich, skutkiem czego żaden Żyd nie może poślubić osoby nie będącej pochodzenia żydowskiego; małżeństwa zawarte za granica są uznawane, ale dzieci ze związków mieszanych są z punktu widzenia prawa dziećmi nieślubnymi (dzieci pozamałżeńskie, których rodzice są Żydami, są prawowite), a jeśli komuś zdarzy się mieć matkę nie- Żydówkę, nie może zawrzeć związku małżeńskiego, osoby takiej nie można także pochować. [...] Wydaje się, że zarówno wierzący, jak i niewierzący obywatele Izraela zgodni są co do tego, ze pożądany jest zakaz zawierania małżeństw mieszanych. [...] Bez względu na przyczyny musiała zapierać dech naiwność, z jaka oskarżyciel potępiał osławione ustawy norymberskie z 1935 roku, zakazujące małżeństw mieszanych i stosunków cielesnych osób pochodzenia żydowskiego z osobami pochodzenia niemieckiego" (str. 12-13)

"Chwała powstania w getcie warszawskim i bohaterstwo nielicznych Żydów, którzy postanowili walczyć, polegały właśnie na tym, że odrzucili oni stosunkowo łatwą śmierć proponowaną im przez nazistów: przed plutonem egzekucyjnym lub w komorze gazowej." (str. 19)

nie pracuje i wiem że nie będę pracować, a bardzo bym chciał pracować. Paranoja losu ):