Ewa Maria Hołuszko (d. Marek), ur. 8 VII 1950 w Białymstoku. Absolwentka Politechniki Warszawskiej, Wydział Elektryczny, specjalność miernictwo (1974); Uniwersytetu Warszawskiego, Wydział Psychologii, specjalizacje: neuropsychologia i psychoterapia (2010); studiów podyplomowych na Wydziale Pedagogiki (2001) i Wydziale Fizyki (2002) UW.
1975-1980 pracownik naukowy Politechniki Świętokrzyskiej, Filia w Radomiu (od 1978 Wyższa Szkoła Inżynierska w Radomiu).
W III 1968 współkierująca okupacyjnym strajkiem szkolnym w XXVI LO w Warszawie-Aninie, uczestniczka demonstracji studentów UW. W 1976 uczestniczka demonstracji ulicznych w Radomiu. Od 1977 przywoziła z Warszawy niezależne wydawnictwa („Robotnik”, ulotki) i podkładała je studentom w kasetkach ławek w salach wykładowych PŚ. Podczas wykładów czyniła kilkuminutowe dygresje nt. białych plam w historii Polski. Uczestniczka mszy św. z okazji rocznic śmierci prodziekana Wydziału Transportu PŚ Andrzeja Przyjałkowskiego, uznawanych za opozycyjne demonstracje; za udział w nich groziło zwolnienie z pracy. Nie stosowała przyjętej na uczelni taryfy ulgowej dla działaczy PZPR i ZSMP, mimo rozmów ostrzegawczych i prób wpłynięcia na wystawiane oceny. Odmawiała uczestnictwa i kontrolowania obecności studentów w pochodach pierwszomajowych, otwarcie informując o tym studentów. 15 VI 1980 zwolniona z pracy (wypowiedzenie najmu mieszkania służbowego) z zachowaniem terminu 3-miesięcznego, ale bez prawa wstępu na uczelnię.
4 IX 1980 współzałożycielka KZ „S” w WSI w Radomiu. 15 IX 1980 – XI 1981 pracownik naukowo-techniczny Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w Warszawie (opracowanie nowej metody badania wilgotności gruntu). Od początku IX 1980 członek Komisji Interwencyjnej Regionu Mazowsze. 8 XI 1980 z ramienia Komisji uczestniczyła w strajku okupacyjnym w Zakładach Wytwórczych Aparatury Rozdzielczej w Warszawie, przedstawiała władzom postulaty załogi i zapewniała strajkującym wsparcie Regionu. XII 1980 – IV 1981 przewodnicząca KI RM; uczestniczyła (z głosem doradczym) w posiedzeniach ZR. Z ramienia KI RM sprawowała opiekę nad KZ „S” w instytucjach podlegających Ministerstwu Obrony Narodowej i Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, m.in. w Wojskowych Zakładach Graficznych, Agencji Mienia Wojskowego, szpitalu MSW, Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej (przywracanie do pracy zwolnionych pracowników członków „S”; interwencje u ministra obrony narodowej Wojciecha Jaruzelskiego za pośrednictwem wicemarszałka Sejmu Haliny Skibniewskiej). II-III 1981 interweniowała z ramienia KI RM ws. konfliktu w WOSP (rozmowy z KZ i rektorem), zażegnała groźbę strajku. W III 1981 nadzorowała z ramienia KI RM przygotowania do strajku generalnego po kryzysie bydgoskim. V-VI 1981 reprezentowała Region Mazowsze w rozmowach z rządem nt. działalności „S” w instytucjach podlegających MON, MSW i Ministerstwu Administracji , Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska; rządowa propozycja legalizacji KZ „S” w instytucjach tych resortów (większość z nich nie była zarejestrowana) pod warunkiem niepowstania KZ w 29 zakładach podlegających bezpośrednio Dowództwu Układu Warszawskiego nie została przyjęta przez „S”. W VI 1981 delegat na I WZD Regionu Mazowsze, od VI 1981 członek ZR; delegat na I KZD, członek Komisji Uchwał i Wniosków, autorka Uchwały ws. pracowników cywilnych MON i MSW, współautorka Uchwały ws. mniejszościach narodowych i „Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej”. XI/XII 1981 uczestniczka strajku w WOSP, prowadziła rozmowy z Lechem Wałęsą, Zbigniewem Bujakiem i Bogdanem Lisem nt. zabezpieczenia strajku, poparcia go przez KK „S” (zapewnienie, że w przypadku ataku sił bezpieczeństwa, staną zakłady pracy). 2 XII 1981 zatrzymana, po odmowie odpowiedzi na pytania podczas przesłuchania zwolniona. 6 XII 1981 delegat na II WZD Regionu Mazowsze; w dniu obrad II WZD uczestniczyła w odbiciu ze szpitala MSW rannej Krystyny Kolasińskiej, członka KS w WOSP, nast. przewiezieniu jej do szpitala przy ul. Barskiej.
13 XII 1981 uczestniczka strajku w Hucie Warszawa. Po 13 XII 1981 w ukryciu w Warszawie; organizatorka i uczestniczka spotkań mających na celu nawiązanie łączności i współpracy z pozostającymi na wolności działaczami „S”: 14 XII 1981 spotkanie z Piotrem Rzewuskim; 15 XII 1981 z przedstawicielami KS w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu; 16 XII 1981 z przedstawicielami Zakładów Mechanicznych Ursus, Huty Warszawa, FSO (Jadwiga Tomaszuk), Miejskiego Przedsiębiorstwa Robót Elektrycznych (Adam Borowski) i in. zakładów; 17-21 XII 1981 w Częstochowie, Kielcach i Radomiu (próby nawiązania łączności z przedstawicielami Regionów); 22 XII 1981 spotkania z przedstawicielami zakładów pracy (ok. 13 osób), część z nich opowiadała się za bezpośrednim starciem z władzą, część za organizowaniem podziemnych struktur, wydawnictw i kolportażu; w XII 1981 spotkania z przedstawicielami NOWej (m.in. Paweł Bąkowski), w I 1982 z Ewą Choromańską; poprzez P. Rzewuskiego nawiązała kontakt z ukrywającym się Dominikiem Tyburskim. W I 1982, w wyniku tych spotkań, powstała podziemna sieć organizacyjna w Warszawie, Piasecznie i okolicach. W II 1982, po spotkaniu z Maciejem Zalewskim, Andrzejem Urbańskim i Michałem Bonim, powstał Międzyzakładowy Komitet Koordynacyjny „S”. II-XI 1982 przewodnicząca MKK. W 1982 publikowała artykuły w podziemnym piśmie „Wola”. 19 XI 1982 aresztowana, przetrzymywana w AŚ Warszawa-Mokotów, w VI 1983 skazana wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata (obrońcy: Jan Olszewski, Andrzej Grabiński). Po wyjściu nie podjęła działalności w MKK ze względu na bezpieczeństwo organizacji, działała w grupie skupionej wokół ks. Jerzego Popiełuszki, doradzała podziemnym strukturom „S”. X 1983 – IX 1984 statystyk medyczny (prace zlecone), XII 1983 – VI 1984 kierownik zespołu artystycznego (prace zlecone), X 1984 – jesień 1986 preser (stanowisko robotnicze) w firmie polonijnej Plastomed. W X 1984, po porwaniu ks. J. Popiełuszki, kierowała ochroną kościoła św. Stanisława Kostki w Warszawie i ochroną podczas jego pogrzebu (strażą robotniczą). XII 1984 – początek 1986 zaangażowana w organizowanie podziemnej „S” w środowisku wiejskim, przy poparciu TKK, we współpracy z Romanem Bartosze i Henrykiem Bąkiem. Jesień 1986 – V 1989 pracownik inżynieryjno-techniczny na Wydziale Fizyki UW. 1 V 1987, po zatrzymaniu działaczy Regionu Mazowsze, prowadziła z Maciejem Jankowskim (wspólnie nieśli transparent) demonstrację od kościoła św. Stanisława Kistki w kierunku pl. Wilsona; pobita, nast. zatrzymana; 2 V 1987 (niedziela) skazana przez kolegium ds. wykroczeń na karę grzywny w wysokości 42 tys. zł (zapłaconą dzięki pomocy kolegów z pracy). W 1989 uczestniczyła w odbudowie struktur „S”.
1 V 1989 – VII 1991 pracownik naukowo-techniczny w Deutsches Elektronen-Synchrotron DESY w Hamburgu (oddelegowana z UW), VII 1991 – 1996 ponownie pracownik inżynieryjno-techniczny na Wydziale Fizyki UW. VII 1991 – 1994 współpracowniczka Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka przy opracowaniu raportu nt. mniejszości narodowych w Polsce. 1996-1997 nauczycielka fizyki w LXXIV LO im. Kazimierza Pułaskiego w Warszawie, 1997-1999 doradca International Computers Limited ICL (własna działalność gospodarcza), 1999-2000 bez zatrudnienia, 2000-2004 nauczycielka fizyki w Zespole Szkół Budowlanych w Warszawie, nast. w LXXXV LO i Gimnazjum nr 138 w Warszawie-Aninie (Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii Kąt), 2004-2007 bez zatrudnienia, od 2007 operator komputera w Profibiz Sp. z o.o. (prace zlecone). 1994-1997 współpracowała z Unią Pracy, nie będąc jej członkiem; 1997-1999 członek Unii Wolności; członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
Autorka publikacji naukowych z dziedziny transportu i artykułów nt. mniejszości narodowych oraz Kościoła prawosławnego w Polsce. Odznaczona odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
można mieć lepszy życiorys? i zupełnie nie oparty na zmianie płci.... więc co jej to dało, widać...
A mogła zmienić płeć i zajść wysoko nic nie robiąc, bo to Polska właśnie.
widzisz kiedy chcę wyjaśnię bez dyskusji co myślę
widzisz kiedy chcę wyjaśnię bez dyskusji co myślę 