mihakie pisze:Amazonki istniały naprawdę i to całkiem nie dawno bo w 16/17 wieku u wybrzeży rzeki zwanej Amazonką. Nie pamiętam gdzie to przeczytałem ale napisane było, że atakowały konkwistadorów jak chcieli podbić ich ziemie. Jak znajdę ten fragment w którejś książce to wam go przepisze.

Makarena pisze:Właśnie czytam trzecią część Millenium i tam też autor ten wątek porusza. Moim zdaniem historia pomniejsza udział kobiet w wojnach i bitwach. Nawet teraz Amazonki traktowane są bardziej jako mit...

Makarena pisze:Lizawieta absolutnie nie! Wręcz narzeka na to, że zupełnie bagatelizuje się a często wręcz pomija w historii rolę walczących kobiet

Antyczni pisarze i historycy, najpierw grecy a później rzymianie przekazali nam wiedzę o istnieniu Amazonek, wojowniczek żyjących z wojen i napaści, przemierzających w tym celu konno kraje Azji Mniejszej. Uważano długo te przekazy za mityczne, jednak wykopaliska kazachsko-amerykańskiej misji archeologicznej, prowadzonej pod kierownictwem Jeannine Davis-Kimball miedzy 1992 a 1995, udowodniły istnienie kobiet władających bronią.

Na pięciu cmentarzyskach zidentyfikowano ok 150 grobów i jak się okazało w 15% kobieca populacja stanowiła klasę wojowniczek i grzebana była z orężem, w 7% stanowiła klasę kapłanek, a 3% z obydwu klas stanowiło grupę wojowniczek-kapłanek.

W Pokrowce (120 km od Orenburga) odkryto 36 grobów, niektóre w formie kurhanów, zawierających 42 szkielety z okresu między IV w. pne. i III w. ne.

Na cmentarzysku 02 znaleziono nietkniętą, bogato ozdobioną mogiłę młodej wojowniczki. W innej mogile odnaleziono szkielet kobiety z grotem strzały tkwiącym w ciele, co by świadczyło o tym, że zginęła w czasie walki. Jeszcze inny szkielet, 14-letniej dziewczynki, ma wyraźne zdeformowania, chrakterystyczne dla osób spędzających większą cześć życia na końskim grzbiecie.

W sumie siedem kobiecych grobów było wyposażonych w żelazne miecze, groty z brązu i sztylety. Z pewnością nie były to Amazonki, ale jedna z podobnych grup żyjących na tych terenach w epoce wczesnego żelaza.

Badane cmentarzyska należały do irańskich koczowniczo-pasterskich plemion sauro-sarmatów, przemieszczajacych się między Mołdawią, Ukrainą, wybrzeżami Morza Czarnego, Jeziora Aralskiego, poprzez Kazachstan, Mongolię aż do południowej Syberii i Zachodnich Chin. Ślady ich pobytu odkryto głównie w dopływach Dniestru, Dniepru, delt Amu-Darii i Syr-Darii, wzdłuż brzegów Wołgi, Samary i na terenie Uralu.

Sauromaci byli spokrewnieni ze Scytami, zamieszkiwali od VII w. pne. stepy na wschód od Wołgi. W IV - III w. pne. zmieszali się z napływającą ze wschodu ludnością, co wykształciło u nich nowe związki plemienne. Od III w. pne. są znani pod nazwą Sarmatów, w tym okresie zamieszkują między Donem i Morzem Aralskim. W okresie wędrówki na zachód wyparli Scytów, docierając w końcu I w. pne. do Dunaju, gdzie weszli w kontakt z imperium rzymskim.

Autorzy antyczni używali dla określenia wschodniej Europy terminu - Sarmacja. Ptolomeusz wyróżnia obok Germanii, Sarmację europejską, położoną między Wisłą i Dnieprem i Sarmację azjatycką. Północną granicą tej krainy geograficznej był Ocean Sarmacki (Bałtyk). Stąd wzięła bezpodstawny początek, wielowiekowa wiara, że Sarmaci byli przodkami Słowian.

Według mitologii greckiej Amazonki miały pochodzić od boga wojny Aresa i nimfy Harmonii, zamieszkiwać tereny nad Morzem Czarnym, nad rzeką Termodont, w Tracji lub na stokach Kaukazu, gdzie żyły bez mężczyzn.

Ich dzieci pochodziły z krótkotrwałych związków z sąsiadami. Chłopców zabijały po urodzeniu, okaleczały lub oddawały ojcom, poświęcając się wychowaniu dziewczynek.

Lizawieta pisze:

mihakie pisze:Amazonki istniały naprawdę i to całkiem nie dawno bo w 16/17 wieku u wybrzeży rzeki zwanej Amazonką. Nie pamiętam gdzie to przeczytałem ale napisane było, że atakowały konkwistadorów jak chcieli podbić ich ziemie. Jak znajdę ten fragment w którejś książce to wam go przepisze.

Bardzo proszę, bo nie słyszałam o ich bytności nad Amazonką.

...Badania nad cywilizacją zamieszkującą Amazonię to stosunkowo młoda dziedzina wiedzy. Do niedawna mało kto wierzył w opowieści XVI-wiecznych podróżników, którzy pod wodzą Hiszpana Francisca de Orellany małym statkiem spłynęli Amazonką (nazywaną zresztą na początku Rio Orellana). Utrzymywali oni, że po drodze mijali wiele przybrzeżnych wiosek, natknęli się też na grupę kobiet wojowniczek, nazwanych przez nich Amazonkami. Nikt później nie spotkał tych plemion. Przyczyną były prawdopodobnie choroby, które przywieźli konkwistadorzy, szczególnie odra i ospa. To one zdziesiątkowały indiańskie ludy na tyle szybko, że Europejczycy nie zdążyli ich bliżej poznać. Oczywiście nie wszyscy naukowcy byli równie sceptyczni. W pierwszej połowie XX wieku podważał tę tezę słynny angielski podróżnik Percy Harrison Fawcett. Przez 30 lat, aż do zaginięcia w puszczy w 1955 roku, poszukiwał cywilizacji, którą nazwał Miastem Z. Przekonaniem, że w dorzeczu Amazonki istniało mityczne Eldorado, zaraził wtedy wielu ludzi, którzy w poszukiwaniu nie tylko Miasta Z, ale i samego Fawcetta rzucili się przeczesywać 6,5 miliona kilometrów kwadratowych dżungli. Pierwszych dowodów na to, że Amazonia była kolebką zaginionej cywilizacji (i na to, że brytyjski Indiana Jones nie był wariatem), dostarczyła w latach 80. archeolożka Anna Curtenius Roosevelt (praprawnuczka Theodore’a, prezydenta USA), która badała kopce na jednej z wysp w ujściu Amazonki i stwierdziła, że w tym rejonie żyło około 40 tysięcy ludzi.

Analiza dorzecza Amazonki za pomocą zdjęć satelitarnych, która rozpocznie się w najbliższych dniach, to jedna z najczęstszych metod wykorzystywanych przez archeologów badających dawną cywilizację amazońską. Głośno było o niej w 2008 roku za sprawą publikacji brazylijskiej archeolożki Denise Schaan na łamach branżowego pisma naukowego „Antiquity”. Schaan i jej współpracownicy oprócz klasycznych zdjęć robionych własnoręcznie z samolotu analizowali również mapy dostarczone przez Google Earth.

Dzięki temu zespół brazylijskich badaczy zidentyfikował około 200 ziemnych konstrukcji leżących wzdłuż rzeki Acre przy granicy brazylijsko-boliwijskiej, szacując jednocześnie, że takich budowli może być nawet 10 razy więcej.

Najwięcej zamieszania w tej sprawie zrobiły jednak badania antropologa Michaela Heckenbergera z University of Florida prowadzone od połowy lat 90. Swojego odkrycia dokonał przypadkowo. Badając liczącą około 500 osób społeczność amazońskich Indian Kuikuro, stwierdził, że mają zbyt zhierarchizowaną strukturę jak na tak nieliczne plemię. Wniosek: kiedyś musiało być ich dużo więcej, a tradycja pozostała do dziś. A wtedy Kuikuro pokazali mu ślady dawnych osad plemiennych, które dziś porasta dżungla. Heckenberger rozpoczął więc trwające kilkanaście lat badania w dolinie rzeki Xingu. Jednym z efektów była publikacja w tygodniku „Science”, która w środowisku wywołała nie lada zamieszanie...