Acha i oczywiście nie neguję buddyzmu tylko akceptuję jego istnienie i korzystam z dobra, jakie buddyzm daje.

Tego właśnie uczy mnie chrześcijaństwo, tego uczy Jezus Chrystus.

civilmonk pisze:zrób to teraz. Nie czekaj. Wszystko możesz osiągnąć właśnie w tym momencie.

wiec zrób to , gdy wyrosną ci trzecie zęby daj znać

Kto mówi ze nie zrobiłem? Nie ja.

CM

po za miedleniem jezykiem mającym na celu pomieszanie w pacynie słuchającemu nic wiecej nie robią ci wschodni filozofowie , Jezus chociaż zamienił wode wino a ty ?

Za to działa na mnie to co jest esensją praktyki advaita-vedanty zapoczątkowaną przez Sri Ramane Maharisziego czyli zapytywanie się, najpierw w umyśle, potem w sercu a na koniec bez kontekstu "Kim jestem?".

Również jestem Jego zwolennikiem, żeby nie powiedzieć entuzjastą. Tylko, że on nie zapoczątkował advaita-vedanty. Początki, to gdzieś tak VI wiek p.n.e. I Jego związki z buddyzmem są raczej powierzchowne.

Znasz nauki Gempo Roshiego?

Nie znam.

Z mojego jednak doświadczenia dla umysłu zachodniego zen jest zbyt trudny bo za bardzo ciągnie w intelekt a na to jesteśmy niestety podatni.

Zen całkowicie zaprzecza intelektowi i jego przydatności do osiągnięcia czegokolwiek.
Chociażby tytułowa historia z przytoczonej przez Ciebie pozycji „Strzepując popiół na Buddę”; jaką rolę pełni tam intelekt?
A tak na marginesie: rozwiązałeś ten problem?


I miło mi, że chciałeś się podzielić swymi przemyśleniami w tym temacie.

Po słuchaniu wykładów zen choćby na YT boli mnie głowa po 10 minutach.
Od dawna nie próbuję tego robić, to jest dla mnie szkodliwe.

Gorgiasz pisze:

Za to działa na mnie to co jest esensją praktyki advaita-vedanty zapoczątkowaną przez Sri Ramane Maharisziego czyli zapytywanie się, najpierw w umyśle, potem w sercu a na koniec bez kontekstu "Kim jestem?".

Również jestem Jego zwolennikiem, żeby nie powiedzieć entuzjastą. Tylko, że on nie zapoczątkował advaita-vedanty. Początki, to gdzieś tak VI wiek p.n.e. I Jego związki z buddyzmem są raczej powierzchowne.

Znasz nauki Gempo Roshiego?

Nie znam.

Z mojego jednak doświadczenia dla umysłu zachodniego zen jest zbyt trudny bo za bardzo ciągnie w intelekt a na to jesteśmy niestety podatni.

Zen całkowicie zaprzecza intelektowi i jego przydatności do osiągnięcia czegokolwiek.
Chociażby tytułowa historia z przytoczonej przez Ciebie pozycji „Strzepując popiół na Buddę”; jaką rolę pełni tam intelekt?
A tak na marginesie: rozwiązałeś ten problem?


I miło mi, że chciałeś się podzielić swymi przemyśleniami w tym temacie.

Oczywiście że advaita jest starsza niż Sri Ramana.
Oczywiście że zen zaprzecza poznaniu intelektualnemu. Niestety wielu zainteresowanych zen poprzestaje na intelektualnych zabawach zen.
Co do problemu. Moja mistrzyni zen ciągle twierdziła na rozmowach że nie rozwiązałem koanu jaki mi zadała. A zadała o Gautamie dającym kwiatek uczniowi pytającemu go czym jest oświecenie. Innymi koanami się nie zajmowałem. Poprzestałem swego czasu - nomen omen - na intelektualnym poznaniu zen. Zgroza

Skąd Twoje zainteresowanie Sri Ramaną? Mnie coś ciągnie do Niego niesamowicie. Jak widzę zdjęcie to jakieś niesamowite emocje mnie ogarniają. Zaskakujące.

CM

Skąd Twoje zainteresowanie Sri Ramaną? Mnie coś ciągnie do Niego niesamowicie. .

Kiedyś, dawno, przejąłem bibliotekę wybitnego teozofa, który zmarł. Tam znalazłem Jego książkę, zresztą wśród wielu innych ksiąg, maszynopisów i rękopisów. Jego nauka przemówiła do mnie najbardziej. Kiedyś nagrałem jej fragmenty na taśmy magnetofonowe z podkładem muzycznym, (głównie symfonie Brucknera) i puszczałem podczas wielogodzinnych, samotnych tras w samochodzie.

Jak widzę zdjęcie to jakieś niesamowite emocje mnie ogarniają

Stoi u mnie na półce nad biurkiem.

Wow /\

bardzo wiele jest punktów widzenia i nie widzenia w tzw Buddyzmie

Crows pisze:bardzo wiele jest punktów widzenia i nie widzenia w tzw Buddyzmie

No tak, jednak czy nie jest to ciągle ten sam punkt widziany tylko z różnej perspektywy

Abesnai pisze:

Crows pisze:bardzo wiele jest punktów widzenia i nie widzenia w tzw Buddyzmie

No tak, jednak czy nie jest to ciągle ten sam punkt widziany tylko z różnej perspektywy

chyba tak bo wszystko kreci sie wokół pustki

W buddyzmie pustka jest tak wielka iż buddyści są puści jak dzwony i dlatego pożerają w medytacjach świat by poczuć że żyją

CM

Raczej wiecej trawy i owsianki pożerają

Z perspektywy pustki cały świat można sprowadzić do owsianki i trawy więc to nie problem.

CM

W buddyzmie wszystko się kręci wokół uwolnienia od cierpienia.

Buddyści zatem są od cierpienia uzależnieni

CM

Dlatego cierpienie jest dla buddystów aż tak istotne, czy raczej uwolnienie od niego ... ? Co w momencie, kiedy zabraknie tego elementu uzależnienia ?

Poprostu historyczny Budda miał świra na tym punkcie, i zaraził tym swoich naśladowców

moda na buddyzm mija , lama tez już sie nagadał

Abesnai pisze:Dlatego cierpienie jest dla buddystów aż tak istotne, czy raczej uwolnienie od niego ... ? Co w momencie, kiedy zabraknie tego elementu uzależnienia ?

No to i ja poważniej.

Defacto nie chodzi o cierpienie ale o dukkha. Dukkha nie znaczy dosłownie cierpienie lecz szerze - cierpnie, brak satysfakcji, stres, obejmuje też cierpienie egzystencjalne, poszukiwanie odpowiedzi o sens życia.

Ja to rozumiem w ten sposób. Gautama zaczął swoją drogę od poznania klasycznie rozumianego cierpienia - wśród biedoty i poczuł pragnienie znalezienia odpowiedzi na sens cierpienia. A jako że zbadał rzecz dogłębnie odkrył praprzyczynę wszelkiego dukkha a nie tylko takiego podstawowego cierpienia. Odpowiedź jaką znalazł jest nazwana Czterema Szlachetnymi Prawdami. Ich sens sprowadza się do rozpoznania iż sednem naszych dukkha jest utożsamianie się z ego, że ego nie może znaleźć leku na swe dukkha bo wszystko co może do zaleczenia dukkha wykorzystać jest nietrwałe i przemijające - dukkha zawsze wraca, że od-tożsamienie się z ego jest drogą do ustania dukha a drogą do tego od-tożsamienia jest buddyjska praktyka - współczucie i medytacja uważności.

W buddyzmie idzie się nie za naukami ale za własnym doświadczeniem. Każdy zna swoje dukkha. Każdego mniej lub bardziej interesuje się ich pozbycie. Buddysta koncentruje się na dukkha bo tylko samodzielne rozpoznanie czterech szlachetnych prawd jest drogą by od dukkha się uwolnić. Wszystkie inne metody niż rozpoznanie natury dukkha są przemijające i nie rozwiązują sprawy ostatecznie.

Ja cały czas uważam to za najprawdziwszą prawdę, sam ją sprawdziłem. Jednakże uważam iż advaita wyraża ją w sposób skuteczniejszy dlatego przestałem się określać buddystą. Co nie znaczy iż nie wyznaje tych samych wartości co buddyzm. Wyznaje.

CM

civilmonk pisze:W buddyzmie idzie się nie za naukami ale za własnym doświadczeniem.
CM

wiec po co tu tyle nauk głosisz ?

Crows pisze:

civilmonk pisze:W buddyzmie idzie się nie za naukami ale za własnym doświadczeniem.
CM

wiec po co tu tyle nauk głosisz ?

Bo ich doświadczyłem. Więc dziele się tym bo lubię i mam interes w tym. Zauważ iż zachęcam do samodzielnego przetestowania tego o czym piszę.

CM

dobrze znasz powiedzenie że nie wchodzi sie dwa razy do tej samej wody a ty byś chciał bym doswiadczał tego co ci już przez kichy przeszło ?

Tego co mi przeszło nie doswiadczysz. Doswiadczysz bowiem po swojemu. Ja mam interes w tym bo w świecie ludzi wyzwoloncyh z dyktatury myślenia żyje się przyjemniej, wszyscy są szczęśliwi i takie tam bajeczki. Miodzio po prostu, raj na ziemi. Królestwo Niebieskie.

CM

widać jakie miodzio na wschodzie

No właśnie.

CM

Wszyscy sa szczesliwi, poza tymi ktorzy nie sa szczesliwi, a nawet wrecz pzeciwnie.

Kółko jest okrągłe

CM

civilmonk pisze:Buddyści zatem są od cierpienia uzależnieni

CM

W pewnym sensie można chyba tak powiedzieć. Wydaje się też, że przywiązują doń ogromną wagę, którą z punktu widzenia filozofii i kultury europejskiej można określić jako przesadną. To, o czym ciągle myślimy, co dla nas ma olbrzymie znaczenia (np. pojęcie czy nastawienie) - przywiązuje nas do siebie, uzależnia i w konsekwencji zniewala. Na pewno jest tu pewien paradoks. I jak to w życiu bywa: teoria może i piękna, ale z praktyką to już różnie bywa.