Re: Tęczowe Ciało
: 02 wrz 2012, 11:37
Dzialu – język tybetański: ‘ja’lus tęczowe ciało) – oznaka pełnego urzeczywistnienia w dzogczen.
Emanacja ciała, która widoczna jest wokół szczególnie uduchowionych umierających.
Znana powszechnie w buddyzmie.
W skrajnych przypadkach z ciała umierającego pozostają tylko paznokcie i włosy.
W tym czasie wśród zgromadzonych panuje szczególnie podniosła atmosfera.
Jest to widomy znak urzeczywistnienia w tym życiu nauk Oświeconych Buddów
oraz umiejętności kontrolowania żywiołów w trakcie procesu umierania.
Obserwuje się także spadek ciężaru i rozmiarów ciała.
O Tęczowym Ciele polscy czytelnicy mogli po raz pierwszy usłyszeć
dzięki nauczaniu mistrza dzogczen Namkhai Norbu Rinpocze.
Zgodnie z naukami tego mistrza Tęczowe Ciało
jest zaawansowanym sposobem odchodzenia z tego świata,
którego są w stanie dokonać osoby zaawansowane w praktyce kontemplacji.
W Kulturze Tybetu praktyka świadomego umierania nosi nazwę Powa.
Namkhai Norbu wyjaśniał, ze można mówić o pięciu rodzajach/poziomach praktyki Powa:
1) Powa Nirmanakai – praktykujący w chwili śmierci
(zgodnie z praktykami ćwiczonymi podczas swego życia)
skupia się na opuszczeniu swego ciała poprzez Kanał Centralny i punkt na szczycie głowy.
W punkcie tym wyobraża sobie duchową Czystą Krainę Sukhavati i skupia się na pragnieniu udania się tam.
2) Powa Sambhogakai – praktykujący w ciągu życia praktykował
w szczególności na jakiegoś Jidama (bóstwo medytacyjne).
Podczas procesu umierania, kiedy manifestują mu się światła i wizje Bardo rozpoznaje siebie jako czysty wymiar swojego Jidama.
Dlatego nie myśli o jakimś zewnętrznym udawaniu się do Czystej Krainy,
ale rozpoznaje ją w sposób wewnętrzny.
3) Powa Dharmakai – może zostać zrealizowane przez praktykującego
obeznanego z praktyką kontemplacji. Kiedy manifestują się wizje i światła Bardo
(podczas umierania, a wcześniej podobnie możliwe jest urzeczywistnianie tego podczas snu)
praktykujący rozpoznaje krótki przebłysk pierwotnego światła Dhramakaji
i wyzwala się w nim. Taki rodzaj umierania możliwy jest dla każdego,
jednak szczególnie naturalnie mogą wykonać go osoby zaawansowane w praktyce zen,
kontemplacji, czy mahamudry.
4) Powa Tęczowego Ciała – jest to stopień dalej, niż Powa Dharmakai.
Praktykujący nie tylko opanował biegle kontemplację, ale także nauczył się rozpoznawać w stanie kontemplacji materialne elementy swojego ciała jako świetliste esencje. Dlatego jeszcze za życia postrzegał, że jego ciało materialne w istocie jest światłem, a w momencie umierania wchłania wszystkie materialne składniki ciała (oprócz paznokci i włosów) w swoje świetliste odpowiedniki. Dlatego jego materialne ciało zamienia się w tęczowe ciało światła, a patrząc na to z płaszczyzny materialnej – ciało fizyczne znika pozostawiając po sobie jedynie paznokcie i włosy. Proces taki twa siedem dni.
5) Powa Wielkiego Transferu – jest to szczególny sposób zrealizowania Tęczowego Ciała,
który zamanifestowali nieliczni mistrzowie – np. Padmasambhava, czy Garab Dordże.
Mistrz zrealizował w pełni Tęczowe Ciało jeszcze za swego życia
(wchłonął wszystkie materialne elementy i przemienił je w świetliste esencje),
dlatego w chwili umierania nie potrzebuje 7 dni na rozpuszczenie materialnego ciała w tęczę
– zabiera je w takiej postaci wraz ze swoją świadomością natychmiast.
Poniższy tekst autorstwa chińskiego mistrza (biegle znającego tradycję tybetańską) – Yogi Chena –
dotyczy dwóch najwyższych realizacji.
Oczywiście realizacja tęczowego ciało nie ma zastosowania jedynie do umierania,
ale do jakichkolwiek manifestacji w całym wszechświecie.
Jak podają biografie Padmasambhavy, kiedy jeden z królów próbował spalić tego mistrza na stosie,
wtedy wykorzystał on swoją realizację do tego, że ogień nie był w stanie zniszczyć jego Tęczowego Ciała.
Padmasambhava jest jednym z głównych duchowych mistrzów Tybetu.
Zaproszony przez króla Trisong Detsyna
wprowadził do krainy śniegu tajemną wadżrajanę, integrując z nią miejscową religie Bon.
Uważa się, że wiele potężnych lokalnych bóstw zostało przez mistrza Padmasambhavę zobowiązanych do ochraniania tej nowej nauki.
Nauczał on zarówno potężnych metod koncentracyjnych mahajogi,
jak i ścieżki transformacji energii subtelnej anujogi, a także najbardziej esencjonalnego systemu dzogczen.
Przekaz nauk dzogczen otrzymał zarówno fizycznie poprzez Śri Simhę i Wairoczanę,
jak i bezpośrednio w wizji, od mistrza dzogczen Garaba Dordże,
który podobnie jak Padmasambhava odszedł z tego świata za pomocą Wielkiego Transferu.
Padmasambhava jest założycielem funkcjonującej jeszcze dotąd duchowej szkoły Nigmapa,
jednej z czterech głównych szkól buddyzmu tybetańskiego, obok piątej szkoły duchowej Tybetu – Bon.
Yogi C.M. Chen
Tęczowe Ciało Padmasambhavy
(On Padmasambhava’s Rainbow Body)
http://www.otwartyumysl.republika.pl/t04.htm
Emanacja ciała, która widoczna jest wokół szczególnie uduchowionych umierających.
Znana powszechnie w buddyzmie.
W skrajnych przypadkach z ciała umierającego pozostają tylko paznokcie i włosy.
W tym czasie wśród zgromadzonych panuje szczególnie podniosła atmosfera.
Jest to widomy znak urzeczywistnienia w tym życiu nauk Oświeconych Buddów
oraz umiejętności kontrolowania żywiołów w trakcie procesu umierania.
Obserwuje się także spadek ciężaru i rozmiarów ciała.
O Tęczowym Ciele polscy czytelnicy mogli po raz pierwszy usłyszeć
dzięki nauczaniu mistrza dzogczen Namkhai Norbu Rinpocze.
Zgodnie z naukami tego mistrza Tęczowe Ciało
jest zaawansowanym sposobem odchodzenia z tego świata,
którego są w stanie dokonać osoby zaawansowane w praktyce kontemplacji.
W Kulturze Tybetu praktyka świadomego umierania nosi nazwę Powa.
Namkhai Norbu wyjaśniał, ze można mówić o pięciu rodzajach/poziomach praktyki Powa:
1) Powa Nirmanakai – praktykujący w chwili śmierci
(zgodnie z praktykami ćwiczonymi podczas swego życia)
skupia się na opuszczeniu swego ciała poprzez Kanał Centralny i punkt na szczycie głowy.
W punkcie tym wyobraża sobie duchową Czystą Krainę Sukhavati i skupia się na pragnieniu udania się tam.
2) Powa Sambhogakai – praktykujący w ciągu życia praktykował
w szczególności na jakiegoś Jidama (bóstwo medytacyjne).
Podczas procesu umierania, kiedy manifestują mu się światła i wizje Bardo rozpoznaje siebie jako czysty wymiar swojego Jidama.
Dlatego nie myśli o jakimś zewnętrznym udawaniu się do Czystej Krainy,
ale rozpoznaje ją w sposób wewnętrzny.
3) Powa Dharmakai – może zostać zrealizowane przez praktykującego
obeznanego z praktyką kontemplacji. Kiedy manifestują się wizje i światła Bardo
(podczas umierania, a wcześniej podobnie możliwe jest urzeczywistnianie tego podczas snu)
praktykujący rozpoznaje krótki przebłysk pierwotnego światła Dhramakaji
i wyzwala się w nim. Taki rodzaj umierania możliwy jest dla każdego,
jednak szczególnie naturalnie mogą wykonać go osoby zaawansowane w praktyce zen,
kontemplacji, czy mahamudry.
4) Powa Tęczowego Ciała – jest to stopień dalej, niż Powa Dharmakai.
Praktykujący nie tylko opanował biegle kontemplację, ale także nauczył się rozpoznawać w stanie kontemplacji materialne elementy swojego ciała jako świetliste esencje. Dlatego jeszcze za życia postrzegał, że jego ciało materialne w istocie jest światłem, a w momencie umierania wchłania wszystkie materialne składniki ciała (oprócz paznokci i włosów) w swoje świetliste odpowiedniki. Dlatego jego materialne ciało zamienia się w tęczowe ciało światła, a patrząc na to z płaszczyzny materialnej – ciało fizyczne znika pozostawiając po sobie jedynie paznokcie i włosy. Proces taki twa siedem dni.
5) Powa Wielkiego Transferu – jest to szczególny sposób zrealizowania Tęczowego Ciała,
który zamanifestowali nieliczni mistrzowie – np. Padmasambhava, czy Garab Dordże.
Mistrz zrealizował w pełni Tęczowe Ciało jeszcze za swego życia
(wchłonął wszystkie materialne elementy i przemienił je w świetliste esencje),
dlatego w chwili umierania nie potrzebuje 7 dni na rozpuszczenie materialnego ciała w tęczę
– zabiera je w takiej postaci wraz ze swoją świadomością natychmiast.
Poniższy tekst autorstwa chińskiego mistrza (biegle znającego tradycję tybetańską) – Yogi Chena –
dotyczy dwóch najwyższych realizacji.
Oczywiście realizacja tęczowego ciało nie ma zastosowania jedynie do umierania,
ale do jakichkolwiek manifestacji w całym wszechświecie.
Jak podają biografie Padmasambhavy, kiedy jeden z królów próbował spalić tego mistrza na stosie,
wtedy wykorzystał on swoją realizację do tego, że ogień nie był w stanie zniszczyć jego Tęczowego Ciała.
Padmasambhava jest jednym z głównych duchowych mistrzów Tybetu.
Zaproszony przez króla Trisong Detsyna
wprowadził do krainy śniegu tajemną wadżrajanę, integrując z nią miejscową religie Bon.
Uważa się, że wiele potężnych lokalnych bóstw zostało przez mistrza Padmasambhavę zobowiązanych do ochraniania tej nowej nauki.
Nauczał on zarówno potężnych metod koncentracyjnych mahajogi,
jak i ścieżki transformacji energii subtelnej anujogi, a także najbardziej esencjonalnego systemu dzogczen.
Przekaz nauk dzogczen otrzymał zarówno fizycznie poprzez Śri Simhę i Wairoczanę,
jak i bezpośrednio w wizji, od mistrza dzogczen Garaba Dordże,
który podobnie jak Padmasambhava odszedł z tego świata za pomocą Wielkiego Transferu.
Padmasambhava jest założycielem funkcjonującej jeszcze dotąd duchowej szkoły Nigmapa,
jednej z czterech głównych szkól buddyzmu tybetańskiego, obok piątej szkoły duchowej Tybetu – Bon.
Yogi C.M. Chen
Tęczowe Ciało Padmasambhavy
(On Padmasambhava’s Rainbow Body)
http://www.otwartyumysl.republika.pl/t04.htm