Re: ogród elokwencji (fragment Nahdz ul Balagha)

1
"Chutbatul Muttaqin", przemówienie Imama 'Alego(a) z księgi Nahdżul Balagha, nr 193 - o cechach ludzi bogobojnych:

Bóg stworzył ludzi nie będąc w potrzebie ich posłuszeństwa ani też nie obawiając się ich grzechów – bowiem ani ich posłuszeństwo nie przynosi Mu korzyści ani ich grzechy nie przynoszą Mu straty. Przeznaczył im ich zaopatrzenie oraz miejsca zamieszkania. Pośród nich są ci, którzy wyróżniają się bogobojnością.

Kiedy mówią to na temat, ich szaty są skromne a chód pokorny. Odwracają wzrok od tego, co zostało zakazane i wytężają słuch by usłyszeć to, co jest dla nich korzystne. Podczas utrapień zachowują się tak samo jak w czasie wygody. Gdyby każdemu człowiekowi nie wyznaczono określonego czasu życia, nie pozostaliby oni na tej ziemi ani na chwilę.

Poza Bogiem wszystko wydaje im się małe i nieważne, widzą więc raj przed swymi oczyma i cieszą się jego nagrodami; widzą również piekło i cierpią jego kary. Serca ich są zasmucone, chronieni są przed złem, ciała ich są wątłe, potrzeby niewielkie a dusze czyste. Znosząc utrapienia przez krótką chwilę zapewniają sobie długotrwałą wygodę i uważają to za korzystną transakcję. Świat zmierza ku nim, oni jednak nie zmierzają ku niemu; próbuje ich pochwycić, oni jednak uwalniają się od niego.

Nocą czytają oni Koran i recytują go w piękny sposób, będąc świadomymi swych słabości i szukając w nim porady na nie. Kiedy czytają w nim wersy mówiące o raju, ich serca radują się i czują się jakby widzieli go na własne oczy. Gdy czytają wersy mówiące o piekle, wytężają słuch i słyszą piekielne odgłosy. Modlą się wykonując pokłony i prosząc Boga o zbawienie.

Za dnia są wytrwali, mądrzy i świadomi Boga. Są tak wątli, że patrzącym na nich wydaje się, że są chorzy, słuchającym ich zaś, że są szaleni. Nie zadowalają się oni małymi uczynkami ani też nie uważają za ważne swych wielkich czynów. Zawsze obwiniają siebie i są ostrożni w tym, co czynią. Gdy ktoś ich chwali, mówią: „Znam siebie lepiej niż inni a mój Pan zna mnie lepiej niż ja sam. Boże, nie traktuj mnie zgodnie z tym, co o mnie mówią, uczyń mnie lepszym niż to, co o mnie myślą i wybacz mi te wady, o których nie wiedzą”.

Są oni silni w wierze, zdeterminowani a jednak wyrozumiali, głodni wiedzy, wybaczający, zachowuja umiar w tym, co posiadają. Są oddani podczas modlitwy, wdzięczni podczas postu i wytrwali w utrapieniach. Pragną tylko tego, co dozwolone, doradzają innym i nie znoszą chciwości. Spełniają dobre uczynki, wciąż jednak obawiają się, że to za mało.

Wieczorem dziękują Bogu, rano wspominają Go, noc spędzają w obawie przed zapomnieniem Go, rankiem zaś wstają pełni radości. Jeśli odczuwają nieodpowiednie pragnienia, nie ulegają im. Zachowują dystans do tego świata w oczekiwaniu na to, co trwać będzie wiecznie.

Ich wiedza łączy się z wyrozumiałością a słowa z czynami. Ich oczekiwania są proste, ich wady nieznaczne, ich serca świadome a dusze zadowolone. Ich posiłki są małe i niewyszukane, ich religia jest bezpieczna, ich pragnienia wytłumione a gniew poskromiony.

Można od nich oczekiwać jedynie dobra i nie trzeba obawiać się z ich strony żadnego zła. Nawet jeśli znajdą się wśród niedbałych, pozostaną uważni. Wybaczają tym, którzy traktują ich niesprawiedliwie, dają tym, którzy im odbierają oraz traktują dobrze tych, którzy ich traktują źle.

Powstrzymują się od nieprzyzwoitej mowy, próżno szukać u nich złych nawyków, ich dobre cechy widać zaś na pierwszy rzut oka. Zachowują godność podczas nieszczęść, cierpliwość podczas utrapień i wdzięczność w czasach komfortu. Nie dopuszczają się nadużyć wobec wrogów ani nie popełniają grzechów dla dobra przyjaciół. Przyznają się do winy zanim zostanie im ona udowodniona. Nie sprzeniewierzają tego, co powierzono im w opiekę i nie zapominają tego, o czym powinni pamiętać. Nie obrzucają nikogo wyzwiskami, nie szkodzą swym sąsiadom, nie cieszą się z cudzego nieszczęścia. Nie chadzają niewłaściwymi drogami ani nie schodzą z właściwych.

Ich milczenie nie oznacza smutku a ich śmiech nie jest donośny. Jeśli wyrządzono im niesprawiedliwość, są cierpliwi i oddają sprawę w ręce Boga. Są surowi i wymagający wobec siebie lecz pobłażliwi wobec innych. Znoszą trudy tego świata dla dobra życia wiecznego i nie wyrządzają nikomu krzywdy. Jeśli kogoś unikają to po to, by zachować czystość i pobożność a nie w wyniku dumy; jeśli zaś zbliżają się do kogoś, kierują się życzliwością i miłosierdziem a nie skrytymi zamiarami.
"Biada ci, o Dhil'ib. Gdyż oczy Go nie widzą; ale serca postrzegają Go dzięki wierze. Jest znany dzięki dowodom wskazującym na Niego. Nie można doświadczyć Go poprzez zmysły. O Dhil'ib. Mój Pan jest bliski wszystkim rzeczom bez dotykania ich." Ali ibn Abu Talib
ODPOWIEDZ

Wróć do „Islam”

cron