Re: System religijny hinduizmu

1
Bardzo dużo tekstu,ostrzegam :D Czytać na raty,wklejam ile się da,bo jeśli tam kiedyś zniknie,to chociaż tutaj zostanie.


Hinduizm jest nazwą nie pochodzącą z Indii. Złożone są na nie kulty oraz wiara, która jest bardzo luźno ze sobą powiązana. Religia ta wyznaje, że los człowieka ściśle wiąże się z całym otoczeniem i światem. Hinduiści twierdzą, że religia ta traktuje również opinie innych szkół zajmujących się filozofią. W swoim zakresie obejmuje: kodeksy prawne oraz ich dostępne modyfikacje. Oprócz tego co jakiś czas prowadzi do syntezy i porządku zasadniczych pojęć. Fundamentem hinduizmu są Wedy, które traktowane są w tej religii jako pisma święte.

Nazwa hinduizmu wiąże się z perskim słowem hindu. Tym słowem określano też rzekę Indus. Po pewnym czasie nawą tej rzeki określano mieszkańców okolicznych krain oraz dolin, gdzie miała swoje koryto. W związku z czym nazwa ta po niedługim czasie przechodziła na kulturę oraz religię okolicznych ludzi. Do dziś Indusi w pojęciu tym widzą rodzime równoważniki. Hinduiści czyli wyznawcy hinduizmu określają tę religię jako prawo, zasadę oraz regułę osób szlachetnych. Jest ona wieczna ( sanatana), ludzka (manawa) oraz cnotliwa inaczej zacna (drachma). Nazwa odwieczna, dlatego że jej strażnikiem jest mityczny oraz historyczny jej założyciel Manu. To praojciec człowieka oraz dawca prawa. Czuwa nad tym aby ono poprawnie funkcjonowało we wszystkich jego aspektach. Zasady i normy Obowiązujące w hinduizmie są spisane w Księdze Manu.

Manawantara jest to przedział czasowy, którym żyje Manu. Odpowiada on długości życia praojca człowieka przez 1/14długości dnia Brahmy utrzymuje się Manwantara. Podczas teraźniejszej manwantary zakres obowiązków jest pełniony przez Waiwaswata. W dniu Brahmy czyli kalpy zjawia się 14 następnych Manu.

Termin kalpa pochodzi z obszaru kosmologii buddyzmu oraz hinduizmu. Objaśnia on konkretny czasowy zakres, który jest inny dla każdej religii. Hinduizm traktuje kalpę jako okres, który jest odpowiednikiem dla jednego dnia Brahmy. Na każdy dzień składają się tysięczne sesje czterech konkretnych jog. Mamy 14 Manu obecnej kalpy to: Brahma Sawarni Manu, Ćakśuśa Manu, Daksza Sawarni Manu, Dewa Sawarni Manu, Dharma Sawarni Manu, Indra Sawarni Manu, Raiwata Manu, Rudra Sawarni Manu, Sawarni Manu, Swajambhuwa Manu, Swaracisa Manu, Tamasa Manu, Uttama Manu, Waiwaswata Manu. W tej chwili utrzymuje się siódma Manwantara. Zwierzchnictwo nad nią objął Waiwaswata Manu. Historia religii hinduskiej pokazała kilka etapów rozwojowych. Pozwalają one uzyskać zbawienie dzięki konkretnym i sposobom zachowania się. W hinduizmie nic nie ulega unicestwieniu ma to swoje uzasadnienie w fazach rozwojowych, które przechodząc na wyższy stopień nie giną do końca ale wchodzą w kolejną fazę, która po niej występuje. O uświadomienie tych tradycji dbają bramini; hinduscy kapłani zachowując pierwotny zwyczaj związany z religią i kulturą. Taka pielęgnacja tradycji sprawia, że hindusi wyparli skutecznie inne wierzenia znajdujące się w zakresie jej wpływów. Wedyzm powstał na przełomie drugiego tysiąclecia i pierwszych wieków przed nasza erą. Czas ten nazwany jest od wedyjskiego obrządku. Stanowi ona jedną z najstarszych religii z okresu indyjskiego. Na tym etapie wierzenia nie były opierane na żadnych obrazach i wizerunkach bóstw. W całej swej szerokości wedyzm był nacechowany tendencjami politeistycznymi z dominacją henteizmu, który polega na tym, że bóstwo posiadając cechy różnych bóstw zostaje uprawniony do tego aby stać się najważniejszym Bogiem. Określenie to wymyślił religioznawca- F. M. Müller. Formy kultu opierały się na złożeniu bóstwom odpowiedniej ofiary. Najbardziej rozpowszechnioną formą składania ofiar stała się zwierzyna, która oddawana była bogom na zewnątrz pomieszczeń. Składano: krowy oraz nabiał w formie mleka oraz masła. Ofiara miała charakter błagalny, w której proszono o kwestie materialne oraz duchowe. W wedyzmie kapłani - bramini byli odpowiedzialni za sprawowanie kultu związanego z daną rzeczą .

Późne upaniszady opisują rytuał składania ofiar . W Śiatapathabrahmanie ma miejsce dialog odbywający się pomiędzy Dżanaką królem oraz braminem Jadżniawalkją. Dżanaka jest ciekawy detalów rytuału agnihotry, dlatego więc zapytuje Jadżniawalkję:

Czy ty znasz agnihitrę. Jadżniawalkjo? Znam Królu

"Czy ty znasz agnihotrę. Jadżniawalkjo? Znam, Królu.

Co jest do niej potrzebne?

Mleko, oczywiście.

Jeżeli jednak nie ma mleka, co ofiarujesz?

Ryż i jęczmień.

Jeżeli nie ma ryżu i jęczmienia

To ofiaruję jakiekolwiek zioło.

Jeżeli jednak nie ma żadnego zioła?

Ofiaruję jakąkolwiek roślinę leśną.

Jeżeli nie ma żadnej rośliny leśnej?

Wtedy wezmę owoc z drzewa.

Jeżeli nie ma jednak żadnego owocu z drzewa?

Wtedy wezmę wodę.

Jeżeli tam nie ma wody?

Gdy nie ma niczego w ogóle, a ofiara ma być spełniona,

Wtedy ofiaruję samą prawdę.

Ty znasz agnihotrę, Jadżniawalkjo. Daję ci trzysta krów, powiedział Dżanaka.

"Jak należy złożyć ofiarę ognia?"

Jako pierwszy odpowiedź przedstawił Śwetaketu, syn Uddalaki Aruni:

Wielki królu, złożę dwie ofiary, jedną zawartą w drugiej,

W dalszym ciągu dowiadujemy się, że Pradżapati stworzył również kobietę, a kiedy ją stworzył, wielbił ją od dołu:

"Dlatego kobieta winna być czczona od dołu.

Rozciągnął z siebie kamień i w nim ją zapłodnił." do dwóch żywiołów gorąca, niezawodnych i znakomitych.

Więc jak to zrobisz? - zapytał król.

Słońce jest gorące, więc ofiaruję je ogniowi wieczorem.

Ogień zaś niewątpliwie jest też

gorący, więc ofiaruję go słońcu o świtaniu.

No i co z tego wyniknie? - Zapytał król.

Zaprawdę, zapewni to niezawodny dostatek i chwałę.

Osiągnie się towarzystwo bogów i pobyt w ich światach.

Odpowiedź ta wywarła wrażenie na Królu. Teraz jako drugi zabrał głos Somasuszma:

Królu, ja ofiaruję światło światłu. Więc jak to zrobisz? - Zapytał król.

Słońce jest światłem, więc ofiaruję je ogniowi wieczorem.

Ogień niewątpliwie jest światłem, więc ofiaruję mu słońce, o świtaniu.

I co się stanie gdy spełnisz ofiarę w ten sposób? - Zapytał król.

Zaprawdę stanie się on oświecony i znakomity i bogaty oraz osiągnie towarzystwo bogów,

Jak również zapewniony będzie miał pobyt w świecie bogów.

Charakterystyczną cecha wedyzmu było przejmowanie przez różnych bogów funkcji. Z tego powodu zostali podzieleni według określonych obszarów, gdzie piastowali władze: w niebie, w powietrzu oraz na ziemi. Panteon posiadał wiele bóstw a najpopularniejsze z nich to: Indra, Soma, Mitra.

Braminizm wykreował się z wedyzmu i jego pierwotne znaczenie bierze się ze słowa oznaczającego najświętszą wiedzę oraz magiczną siłę, która umieszczona jest w określonej formule. Brahmany są to teksty, które powstały miedzy dziesiątym a ósmym wiekiem przed naszą erą i łączą się ściśle z pierwotnym braminizmem. Stały się one zastępnikiem w obrządkach religijnych oraz rozważaniach teologicznych. Wiara w ład liturgiczny była uwarunkowana zjawiskami kosmicznymi w zakresie makro oraz mikro, determinowała także potęgę bogów. Zjawiska te podlegały ostatecznie braminom. Ofiara stanęła na straży ładu braminów. Z kolei Bogowie w wedyzmie byli odpowiedzialni za porządek społeczny i w równym stopniu kosmiczny.

Braminizm w dorobku ma tzw. prawo karmana, oraz rozwinął wierzenia wędrowanie dusz oraz wieczne zbawienie. Rozwijanie się hinduizmu pokazują następne spisane pisma tzw. aranajki. Autorstwo ich przypisuje się pustelnikom żyjących w samotności. Teksty te ukazują różne sposoby medytacji, które mogą zezwolić bezpośrednio na intuicyjne poznanie. Kolejne teksty to Upaniszady powstałe w latach osiemset do pięćset przed naszą erą. Zawarta w nich treść dotyczy medytacji oraz poznania rzeczywistości. Zawierają odpowiedzi na fundamentalne pytania. Pierwsze z nich dotyczy amryty czyli nieśmiertelności. Drugie mokrzy czyli wyzwolenia z kolejnych wcieleń. Tak zapoczątkowane zostały mahawakja ( ważne myśli w tej religii). Stanowią one o relacji pomiędzy Atamanem a Brahmanem . Ataman stanowi jego indywiduum oraz o głębi istoty człowieka. Z kolei Brahman to dusza całego świata, fundament rzeczywistości. Te dwie relacje wskazują na różnice, które dzielą stworzenie oraz absolut. W znalezieniu swojej natury czyli Atmana należy porzucić to co oferuje ciało człowieka z czym się identyfikuje: świadomość, intelekt i wrażeniami.

Kolejne tysiąclecia przyniosły rozkwit zasadniczych systemów tradycyjnej filozofii (do pięćsetnego roku naszej ery). Zwłaszcza rozwinięciu uległo 6 ważnych systemów jakimi są: jaja również joga a także wajsieszika pedanta oraz sankcja i mimansa. Inspiracją dla ich dociekań stały się Upaniszady. Czwarty wiek to dla hinduizmu początek tworzenia się struktury religijnej, bardziej skomplikowanej. Wpływ na nią miały kulty ludności. Zaczęto przyswajać również kulty aryjskie. W ten sposób powstały wielkie dzieła takie jak: Mahabharaty; epopeja z lat czwartego wieku przed naszą erą i szóstego wieku naszej ery. Następna księga to Ramajana pochodząca z okresu czwartego wieku przed naszą erą oraz drugiego wieku naszej ery. W epoce tej również rozwinął się kult na cześć Wisznu oraz Śiwy. Specyficznym bóstwem był Siaktyzm, posiadający wiele personifikacji. Jedną z nich jest Bogini Matka. Oddawanie czci tym bogom doprowadził, że w szóstym i ósmym rodzą się dwa wyznania. Pierwsze z nich nosi miano wisznuizmu a drugie śiwaizmu.

Hinduizmu nie ominęły ruchy, które wpłynęły na jego kształt. Szczególnie silny ruch reformatorski miał miejsce w ósmym wieku. Zasadnicze znaczenie miały tu czynniki: religijny oraz polityczny. Krokiem milowym w tej religii stał się 1828 rok, kiedy to organizacja Brahma-Samadżs ogłosiła sformułowanie swojej wiary, które stało się powodem dalszego jej rozwoju. Wyznanie to mówi o Bogu, który stanowi prawo moralne i sam je w sobie posiada. Bóg nie materializuje się oraz jest Bogiem, który słucha modlitw wierzących, dlatego powinno się mu oddawać cześć nie w miejscach do tego wyznaczonych ale w duchu pokory. Żal za grzechy i skrucha to podstawa do przebaczenia, który może udzielić Bóg. Żadna z ksiąg nie ma na tyle siły wiążącej, ponieważ Bóg sam objawia duszy i jej istocie siebie.

Powszechne tendencje w hinduizmie pojawiają się w czternastym wieku, które to dają przyzwolenie aby stwierdzić, że stała się ona religią światową. To wiek szczególnej ekspansji hinduizmu poza granice państwa.

Warto zaznaczyć, że religia ta jest jedną z najstarszych w świecie. Złożoność jej systemu nie odstrasza ale przyciąga coraz szersze grono wyznawców. Dziś hinduizm wyznaje siedemset milionów ludzi. Oprócz Indii są to tereny leżące na południu i na wschodzie Azji, dlatego nosi miano narodowej.

Wykaz w procentach wyznawców hinduizmu. Indie występuje tutaj najwięcej osób wyznających hinduizm - 63,5% , Gujana oraz Mauritius to z kolei 25 %, Bangladesz ma 10 %, Indonezja Seszele zaledwie 1,5 %. Oprócz tych państw hinduizm ma wyznawców w Pakistanie, Trynidadzie , a także w innych zakątkach świata. Twierdzi ona, że w całym świecie występuje boski czynnik, który ma swoje miejsce również w sumieniu człowieka. Swoimi korzeniami sięga do piątego wieku przed naszą erą. Jej ostateczną postać uzyskała w kręgu indyjskiej kultury. Bóg w hinduizmie, który ma wymiar kosmocentryczny jest odkrywany w tym co jest na świecie. System ten nie dopracował żadnego wizerunku Boga. Trudno go w jakikolwiek sposób ująć, gdyż ma wiele wyobrażeń. Nie ma jednej metody ukazywania go. W ten sposób hinduizm jest złożonym systemem religijnym. Bóg, który jest osobą jest często uprzedmiotowiony. Występuje w samej naturze. Czczony jest również w słońcu oraz w kamieniu i przydrożnym drzewie. Kult oddaje mu się w obrazach, gdzie jest on umieszczony. Przedstawiane na obrazach bóstwa symbolizuje nie tylko jego wizerunek ale również jest symbolem żywej i cielesnej obecności Boga wśród istot ziemskich. Jego obraz traktowany jest przez Hindusa jako symbol Boga widzialnego.

Politeizm hinduizmu polega na tym, że jest Bóg, który jest jeden ale widoczny jest w różnych bożyszczach oraz są takie pisma, które mówią o zawrotnej liczbie trzydziestu trzech milionów. Ta symboliczna liczba ma poświadczać nieustanna ilość. Bóg nie materializuje się tylko raz. Wizerunek Boga cały czas się ucieleśnia. Osobowy Bóg, który jest na ziemi nazywa się Krishna. Jest on ósmym wcieleniem Boga Wisznu, który na ziemi pojawiał się dziesięć razy w różnych postaciach. Najczęściej przybierał postać człowieka lub zwierzęcia. Jego przyjście na ziemie miało ratować świat oraz ludzi, a także przywrócić ład i właściwą harmonię.

Hinduizm nie ma swojego założyciela, a stał się rezultatem łączenia się obyczajów religijnych i kulturowych, które napływały od ludności aryjskiej oraz tubylczej. Początek tych napływów rozpoczął się od Eurazji i dotarł do rzeki Indus, która jest święta dla wyznawców hinduizmu.. Swój początek bierze w górach Kajlas, jej długość to 3180 km, wpada do M. Arabskiego. Religia ta przeszła trzy okresy w rozwoju. Do najstarszych należy wedyzm ( V w.p. Ch.), później braminizm zasadniczą rolę mieli tutaj kapłani oraz hinduizm(X w. n.e.). Dzisiaj

hinduizm oraz braminizm są analogiczne i stosowane wymiennie.

Buddyzm wraz z dżinizmem i sikhizmem wyłoniły się z hinduizmu ale nie przyjął on ich w całości.

Idee narodzin świata. Po pierwsze świata nikt nie uczynił on trwa odwiecznie. Po drugie woda jest źródłem świata. Po trzecie praczłowiek jest twórcą świata, on wykluł się z jaja w kosmosie. Z praczłowieka powstali inni ludzie.

Połowa drugiego tysiąclecia przed nasza erą to czas ortodoksji w filozofii hinduskiej. Do najstarszych systemów należy wedyjski, który jest związany z dwoma pismami Rygwedą oraz Atharwawedą. To one są początkiem wszelkiej myśli w filozofii hinduizmu. Stały się również podstawą do późniejszych dociekań. W myśli tej dominował antropomorfizm religijny wraz z politeizmem, a także skłonności monistyczne oraz monoteistyczne. W okresie brahman dużo pisano o ofierze oraz o dwóch pojęciach Ataman z brahmanem. Tendencja ta wyznawała również idee ponownego życia oraz zajmował się określeniem nagrody wraz z karą.

Myśli filozofii hinduistycznej ukształtowały się ostatecznie w okresie upaniszad na przełomie dziewiątego i piątego przed naszą erą . W tej epoce określono termin brahman, które oznaczało bezosobowego Boga czyli Atamana, który jest w swej istocie nieśmiertelny i utożsamia się z Brahmanem. Tożsamość ta pozwoliła na zakończenie rozważań filozoficznych, stając się ich końcowym celem, który upatruje się jako najgłębszy konsus wszystkich ludzi oraz ich życia. Istotną rzeczą jest moksza, która jest stawiana na równi z wyzwoleniem ludzkości z następnych wcieleń czyli tzw. sansara. Aby one zaistniały człowiek musi znać swoje zestawienie uczynków. W hinduizmie karman.

Przełom czwartego i drugiego wieku to etap epicki, w którym szlifowano i uściślano szczegółowo wyżej wymienione koncepcje. Ważnym na ten czas stał się trend, w którym pierwszeństwo miała teoria bytu nad teorią samego poznania. Konsekwencje wynikające ze zmian bytowych wynikają z fundamentalnych procesów odbywającym się w każdym bycie. Poematy zabarwione charakterem mistycznym i religijnym stały się podstawą sensu filozofowania oraz jej przekazywania dalej.

Buddyzm i dżinizm rozwijał się wraz filozofią. Nurty te pochodzą wpłynęły głęboko na ukształtowanie się ortodoksyjnej koncepcji hinduizmu. Z drugiego i dziesiątego wieku inicjatywy klasyczne. Interpretacji uległy koncepcje, które powstał wcześniej i były one oparte na logicznym myśleniu. Ulegały one później przekształceniu czyli konkretne metody filozoficzne.

Hinduizm realizuje sześć tradycyjnych systemów, które posiadają autorytet samych Wed tzw. astike. Zalicza się do nich następujące zespoły: njaja oraz wajśeszika, sankhja wraz z jogą, mimansa wraz wedantą

Są również systemy klasycznej filozofii, które odrzucają autorytet nawet Wed czyli nasika. Do nich zaliczamy systemy systemów kręgu materialistycznego lokajatę oraz adźiwików, który jest systemem fatalistycznym. Autorytet Wed zostały odrzucone również przez buddyzm oraz dźinizm.

Szczytem filozofii staje się wyzwolenie, które przynosi tylko życie w prawdzie, które rozumiane jest jako wolność nie wiążąca się z warunkami bytu, który jest przygodny. Na stanowisku, który prezentował realizm zarówno metafizyczny jak i teoriopoznawczy bazowały ortodoksyjne klasyczne systemy filozoficzne, które, uwzględniały wieczny pluralizm substancji. Wyjątek z tej reguły stanowiły wedanty.

Njaja oraz wajśeszika były podstawą do klasyfikowania wszystkiego na systemy ontologiczne a także epistemologiczne. Zakładały one, że we wszechświecie panuje powszechny dualizm przejawiający się zarówno w materii jak i w duchu, tzw. autonomistyczny plan świata. Z kolei sankcja oraz joga stały się podstawą do innej teorii, która uwzględniała ewolucję świata z jej wiecznej substancji, tzw. prakryti, która była pobudzana pierwiastkiem poruszy, stanowiącym o duchu. System ten proponuje różne ćwiczenia, dotyczące psychiki jak i fizyczności człowieka pozwalających osiągnąć wyzwolenie. Następnym nurtem był Mimansa, który zajmował się słowem oraz jego dźwiękiem oraz komentowaniem Wed i zagadnieniami z obrębu obrządku i ofiary.

Na zupełnie różnych od siebie założeniach została oparta wedanta, która jest systemem monistycznym opartym na tym, że brahmana oraz atamanem identyfikują się z stworzeniem. Przedstawiciele tego systemu to Śankara.

Epistemologia tych systemów objęła trzy fundamentalne punkty prawdziwego poznania, do których zalicza się naoczność, dedukcja i autorytet oparty o Wedy. Z kolei mimansa wnioskowanie rozwinęła o wnioskowanie, które pochodzi z okoliczności. Z tego okresu pochodzi także filozofia języka , która wpłynęła ogromnie na rozwój samej filozofii.

Ważnym przedstawicielem tej filozofii był Patańdźali działający w drugim wieku przed naszą erą , który napisał traktat Mahabhaszja. Natomiast po etapie klasycznym rozwinęła się znacznie wedanta wraz z nowym ukierunkowaniem.

Do kierunków tych należą: wisznuizm, którego znamię ma 3 kreski w pionie, które są białe od zewnątrz centrum czarne albo czerwone; siwizn to 3 poziomo ustawiane kreski koloru białego.

Monizm teistyczny wedant związany był z przedstawicielami tego nurtu. Do nich należeli Ramanudźa, wrazi Wallabhą oraz z Nimbarką. Śiwaizmem był ściśle powiązany z szkołami filozoficznymi takimi jak: trika oraz śajwasiddhanta wraz z lingajacią

Poklasyczny system związany jest z pięcioma systemami , które rozwijały się w dwunastym wieku. Najpopularniejszą szkołą stała się szkoła nawjanjaja, w której uprawiano nową logikę. W drugiej połowie dziewiętnastego wieku indyjska filozofia zaczęła czerpać nowe części z filozofii pochodzącej z Europy. Filozofia indyjska rozwijała się pod wpływem moralnych i religijnych koncepcji Tagorego oraz Gandhiego.

Pod wpływem ich zaczęto w hinduizm zaczyna zastępować ofiary zwłaszcza krwawe modlitwą i ofiarowanymi darami . W ten sposób stała się religią miłości, w której bóstwo i wyznawca ma swoją relację opierają nadym darze.

Około pięćsetnego roku przed naszą erą na etapie kiedy rozwijały się upaniszady wraz systemów nimi powstało 6 tradycyjnych systemów (szad darsiana) ważnych dla religii hinduizmu. Systemy te identyfikują się w pewnym sensie systemów porządkiem społecznym czyli podziałem ról i życiem według określonych etapów w życiu. Akceptują również mokszę oraz wiarę w wędrówkę dusz, ważnym dla nich jest również wyzwolenie duszy. Sutry są to podstawowe teksty przybierające postać aforyzmów.

Oto sześć najważniejszych filozoficznych systemów:

1. Nijana czyli Gautama w swojej dziedzinie interesuje się logiką oraz wnioskowaniem i istotą rozumowania

2. Wajsieszika inaczej Kanada to system, którym prymat przyjmuje ateizm oraz dualizm, gdzie zastała rzeczywistość zawiera w sobie ducha wraz z materia. Materia natomiast składa się z atomów

3. Sankhja inaczej Kapila system ,który zakłada dualizm czyli rozróżnienie tego co pochodzi z materii, a co pochodzi z natury. Dusza musi odróżniać materię, bo to prowadzi do jej wyzwolenia

4.Joga inaczej Jadżniawalkja proponuje ćwiczenia fizyczne i duchowe, które pozwalają nam osiągnąć mokszę

5. Mimansa inaczej Dżajmini jest to system wyjaśniający filozofię oraz obrządki Wed. W późniejszym okresie został on zastąpiony wedantą.

5. Pedanta inaczej Badarajajana należy do najobszerniejszego systemu filozofii indyjskiej

DOKTRYNA

Wielość odłamów w filozofii indyjskiej sprawiła, że ciężko jest się opierać i mówić tyko om jego jednej zespolonej doktrynie. Wśród tych systemów występują jednak cechy charakterystyczne i wspólne dla hinduizmu. Oprócz Wed do znaczącego autorytetu należą kasty czyli poszczególne stany w społeczeństwie. To co integruje ten wielki konglomerat religijny to doktryny o 4 etapach życia, nauka związana z reinkarnacją oraz z wyzwoleniem, a także różnorodność i wielość bóstw zamieszkujących w panteonie, bogaty kult rozwinięty w rodzinnych domach.

Hinduizm wierzy, że każdemu człowiekowi przeznaczona jest wędrówka duszo odbywająca się tutaj jeszcze na ziemi w następnych wcieleniach inaczej nazywa się to reinkarnacją. Z określeniem tym związane jest ściśle system kast. Jedynie reinkarnacja wpływa na awans społeczny, którego osiągnięcie zależy od życia i postępowania w jego doczesności, dlatego odejście człowieka hinduista przyjmuje ze spokojem oraz radością. Cykl powtórnych narodzin jest skończony. Osiągnąć mokszę mogą tylko bramini, gdyż zaliczani oni są do najlepszej reinkarnacji i jej cyklu. Są 3 strategie jej osiągnięcia:

1. Karma czyli droga dobrych czynów
2. Dżnianę czyli droga wiedzy
3. Bhaktię czyli drogę ofiarności i oddania

W hinduizmie istnieje system kastowy. Kastowość inaczej warna składa się z czterech grup.

Słowo kasta pochodzi z języka portugalskiego i oznacza rasę. Socjologia tłumaczy kastę jako oddzielającą się grupę społeczną. Członkowie tej grupy posiadają je dzięki dziedziczeniu, które nabywa się poprzez urodzenie. Ma ona zapewnioną pozycję w hierarchicznym pakcie wspólnym . Oprócz tego posiada przywileje i oparta jest na religijnym prawie. Typowe kasty występują w Indiach nazwane są kastami hinduskimi. Stanowią one podziale społeczeństwa hinduskiego oraz precyzują to w jaki sposób hindus ma urzeczywistniać drogę własnego życia. Wyróżniamy 4 konstytutywne stany społeczne , które stanowią fundamentalne komórki w indyjskim porządku społecznym inaczej nazwane są warnami.

Kasty swoimi korzeniami dosięgają starożytności. Opisy ich powstawania spisane są w Rygwedzie. Kasty te są bardzo zamkniętą grupą. Nie ma w nich sposobności na awans bądź na spadek z pozycji, tak jak to się dzieje tradycyjnych społeczeństwach opartych na klasach. W Indiach występują cztery zasadnicze warny, które według wierzeń wyłoniły się z Brahmy, a konkretnie z jego stóp, głowy a także i rąk, i ud. W piątej kaście zamieszkali ludzie mające rdzenne pochodzenie indyjskie. To ona była przeznaczona do pracy najbardziej ciężkiej. Ich zadaniem było dostarczyć produkty żywnościowe, a także sprzątać ulice oraz zwłoki zmarłych . Klasa ta była traktowana za najgorszą, która kalała nawet dotykiem. W 1950 r. konstytucja indyjska odebrała przywileje związane z kastą ale niechęć nadal pozostała.

Wyróżniamy cztery kategorie kast:

Bramini to kapłani duchowni, posiadający wiele przywilejów oraz odprawiający kulty bóstwom. Brahmany były pisane przez kapłańskich braminów. To oni byli przedstawicielami ludzi kontaktując się z bóstwami. Tradycja mówi tez o Bramanie jako energii z wiązanej z najwyższym Absolutem. Kolorem symbolizującym ich stan jest kolor biały.

Ksatrija to kasta w społeczeństwie związana głównie z władzą. Należeli do niej: żołnierze, politycy, dowódcy.

Wajsjowie to kasta ludzi produkujących dobra oraz konsumpcyjne. W swoich rękach posiadali władzę nad ekonomią, gdyż głównie byli to rolnicy oraz ludzie zajmujący się rzemiosłem a także budownictwem i kupiectwem. Posiadają dwa symbolizujące ich kolory żółty oraz błękitny.

Sudra inaczej siudrowie to kasta przeznaczona do niższych obowiązków społecznych takich jak: wyrobnicy, służba nie posiadająca żadnych kwalifikacji oraz artyści. Kolorem symbolizującym ich był kolor czarny.

Niedotykalni to ludzie, którzy znaleźli się poza systemem kastowym. Należą tu: harijanie czyli nieczyści, pariasi to ludzie niedotykalni oraz czandale to zjadacze hien. Zbawienie osiągali tylko osoby należące do kast wyższych czyli trzech pierwszych. Ich życie ściśle było związane z teologią. Tradycja związana z życiem w kastach mówi o zasadach jakimi poszczególne grupy powinny się kierować. Oprócz przypisanych im obowiązków oraz określonych zachowań takich jak co mogą spożywać, jak mają być ubrani muszą też dostosowywać się do ograniczonych w relacjach między sobą komunikacji. Z tego wynika, że warny są zamkniętą grupą ludzi wobec innych. Osobie należącej do określonej warny wolno wchodzić w związek małżeński tylko jeżeli dana osoba pochodzi z tej samej kasty. Zakazane jest także jedzenie posiłki z osobą nie należącą do tej samej warny. Dżati to określenie urodzenia i jest ważnym czynnikiem decydującym o przynależności do danej kasty. Obecnie występuje ok. trzech tysięcy dżati oraz 1886 kapłańskich braminów

W aśramie możemy wymienić 4 okresy życia:

Aśrama w hinduizmie oznacza pewien okres życia osoby żyjącej w kaście. Jednak pojęcie to dotyczy tylko osób, które znajdują się w wyższych klasach

Warny ściśle związane są z doktryna mówiącą o 4 stopniach życia. Związana jest ona w hinduizmie hinduizmie mężczyznami wyższych stanów. Do stadiów tych zaliczamy:

Brahmaczarin to początkowy etap nauczania i studiowania Wed o raz ich treści

Gryhastha na tym etapie osoba zakłada się swoją rodzinę i jest jej głową

Wanaprastha to okres osób starych, którzy posiadają już wnuków. Oddalają się na pustynię, rezygnując z dotychczasowych obowiązków. Wyrzeczenie stanowi formę pielgrzymowania i wiąże się z mieszkaniem na pustyni.

Sannjasin w okresie tym człowiek wyrzeka się szybkiego co zawiązane jest z materializmem oraz tym co posiada. Tutaj zaufanie Bogu i jego łasce gra nadrzędną rolę. Wędrowiec naucza o Absolucie.

Pod koniec życia człowiek wchodzi w etap niezależności i oddalenia się od ziemskich obowiązków. Taki stan rzeczy jednak ich nie przekreśla. Hinduizm wierzy w 4 wartości, które utożsamia z poszczególnymi płaszczyznami egzystencjalnej świadomości. One są też ważne w życiu ludzi. Do nich należą kama, która jest pożądaniem, artha wiąże się z odniesieniem sukcesu, bogactwem, dharma związana jest z życiem opartym na prawdzie, a jego podstawą do wyznaczenia celu są dżati i aśmara.

Każda z tych sfer nie ma swoją wartość. Jednak osoba, która pragnie osiągnąć wieczne zbawienie czyli mokszę musi się rozwijać i przechodzić prze kolejne etapy. Pozostanie na jednym poziomie nie jest wskazane.

Jak osiągnąć mokszę czyli dostąpić zbawienia:

Moksza wiąże się z wyzwoleniem i końcowym wyjściem poza samarę, która jest ciągłym wcielaniem się w inne istoty i związane jest z narodzinami oraz śmiercią, który przejawia się w następnych cyklach. Cyklowi poddane są wszystkie istoty nie wykluczając nawet owadów. Wyjście z sansary oznacza życie w wiecznym pokoju. Wcielenie zależy od karmy, która związana jest ściśle z ładem sprawiedliwości kosmicznej. Potocznie odbierana jest jako prawo wynagrodzenia , miłosierdzia. Moksza jest stanem, który powoduje uwolnienie się od sansary i można osiągnąć ją za pomocą ćwiczeń medytacyjnych w jodze. Najwyższe oświecenie powoduje zaprzestanie się następnego wcielenia po śmierci. Reinkarnacja która zakłada, że dusza tuż po śmierci przyjmuje nową bytową egzystencję . Człowiek po śmierci może zmienić się noworodka bądź zwierzę.

Reinkarnacja jest jednym z zasadniczych wierzeń hinduizmu oraz dżinizmu. Jest odmianą różnych postaci buddyzmu, znana jest także w chrześcijaństwie. Jednak najobszerniejsza jej forma występuje w hinduizmie, w którym wiara w cykl śmierci i kolejnych narodzin ma tutaj wymiar nieskończony i przedstawiany często w postaci koła. Karma jest tutaj ściśle związana z kierunkiem odbywania się procesu będącego przejściem przez kolejne wcielenia. Decyzja ta pozostaje decyzją indywidualną karmy danej duszy. Lepszy byt tuż po śmierci zapewnia nam robienie za życia dużej ilości dobrych uczynków i związane są one bezpośrednio z drachmą . Jeżeli za życia ktoś nie dbał o własną karmę to po śmierci wciela się w drugorzędny byt. Po oczyszczeniu karmy i dostąpieniu oświecenia dusza wychodzi ze stanu reinkarnacji.

Reinkarnacja w buddyzmie opiera się na podobnych założeniach jak hinduizm. Są szczegóły , które je różnią, buddyzm twierdzi, że ja jest trwałym bytem, które przechodzi do kolejnego życia.

W chrześcijaństwie zwłaszcza w nurcie nestoriańskim pojawiały się elementy związane z reinkarnacją. Sobór powszechny zwołany w Konstantynopolu odrzucił wszystkie elementy dotyczące reinkarnacji i uznał, że najbardziej prawidłowym będzie przyjęcie koncepcji, że dusza człowieka bezpośrednio pochodzi od samego Boga. Zbawienia można dostąpić tylko raz, gdyż dokonuje się ono tylko po śmierci.

Dżńana to droga wiedzy oraz poznania

Karma jest drogą ofiarnej pracy oraz gestu

Bhakti to droga miłości oraz poświęcenia

Radża jest drogą uwagi oraz medytacji.

Kasty miały swoje sprecyzowane cele: uświadomienie społeczeństwa o odrębności wynikających z kast, umacnianie poważania dla identyczności społecznej w poszczególnych grupach, promocja tych wartości, które były potrzebne do osiągnięcia zbawienia, nieobecność agresji były pierwszoplanowe

Wyznawca hinduizmu ma obowiązek do czczenia Boga w domu oraz świątyniach. Jednak to nie wystarcza aby osiągnąć pełnie zbawienia. Ważna jest asceza, medytacja oraz życie zgodne z normami moralnymi. To pozwala dojść do prawy o zbawieniu. Najważniejszym nurtem stała się mistyka. Oprócz drogi klasycznej poznania w hinduizmie jest droga działania poprzez poświęcenie się w miłości tzw. bhakti. Ludność zamieszkująca Indie obecnie liczy dziewięćset milionów z czego 83% to wyznawcy religii hinduizmu.

Hinduizm jest religia kosmologiczną oraz wierzy w to, że kosmos ciągle ulega zmianom tworząc ciągły rytm i harmonię w powstawaniu oraz trwaniu wszechświata. Przemiany tego świata są różne. Są dwa punkty widzenia. Pierwszy to patrzenie na świat, który powstał od Boga, natomiast drugi dotyczy kierowania przez Boga atomami, które w swej istocie są wieczne. Świat wokół nas to wszystko co nasz otacza, czy w takim razie istnieje jeszcze świat, w którym skupione są demony. Miejsce , w którym źli ludzie odbywają karę.

W hinduizmie szczególną chwałę oddaje się cudom przyrodniczym. Tutaj wierzy się, że posiadają one niezwykłą moc i siłę. Matką ich życia jest ziemia, która daje pokarm. Himalaje to głazy o różnorodnych kształtach, z kolei rzeki to żywioł wodny. Duże znaczenie posiadają również rośliny, w tym drzewo figowe, zwierzęta takie jak; małpy oraz krokodyle. Jednym z najważniejszych zwierzą t dla tego systemu religijnego stała się krowa.

Reinkarnacja wzmacnia kasty, w ten sposób aby rozwijały się społecznie. Na rozwój ten ma wpływ tradycja hinduistyczna związana z rytuałami, co daje sposób do tego aby była możliwość dokonania dharmy z teraźniejszego wcielenia. Duża liczba osób należąca do jednej kasty jest powodem tego, że ludzie są obojętni na siebie. Ważne staje się społeczeństwo.

Dharma w systemie tym ma ogromne poważanie, gdyż stanowi ona o odwiecznym ładzie w kosmosie i jest prawem dotyczących różnych sfer zwłaszcza moralności rytuałów religijnych. Wypełnianie tego co nakazuje drachma daje podstawę do osiągnięcia zbawienia oraz chroni przed chaosem nadając wszystkiemu harmonię. Drachma jest cnotą , która wskazuje ścieżkę życia oraz sposobu myślenia. Drachma ma swoje rozróżnienie na powszechną i szczegółową. Pierwsza z nich dotyczy wszystkich istot żyjących na świecie. Natomiast druga jest dla życia praktycznego najważniejsza i jest przeznaczona dla konkretnych kast. Poszanowanie osobistej drahmy do warunek, który wpływa na polepszenie własnego losu innym wcieleniu i uwolnienie się sansary.

Bramini maja szczególną pieczę nad drachmą.

Brahman lub atman dotyczy zbawienia osobistego duszy, która polega na zjednoczeniu się z Absolutem czyli Brahmanem w trakcie ekstazy.

Karman lub samsara dotyczy zbierania dobrych uczynków po to aby osiągnąć mokszę lub przejść do następnej transmigracji, gdzie zbiera się niedojrzałe owoce, w tym celu aby swoją pełnie dojrzałości uzyskały w następnym wcielaniu.

Pojęcie drachma pokazuje to, że w hinduizmie nie ma terminu nawrócenie, gdyż jest ona religią narodową i o przynależności jej decyduje miejsce oraz czas narodzin.

Do ważnych kultów w hinduizmie należą obowiązki związane z planowaniem oraz założeniem rodziny, a co związane jest ściśle z posiadaniem dzieci. Koniec życia przynosi ze sobą wędrówkę nad rzekę Ganges albo miejsca związane z ascezą.

ŚWIĘTE KSIĘGI HINDUIZMU

Na Święte księgi w hinduizmie składają się teksty o treściach śruti ( teksty słyszane) oraz smryti (teksty pamiętane). Wierzenia wyznawców tej religii podają, że pierwsze z nich usłyszeli mędrcy, tzw. ryszi. Księga ta sformułował sam Absolut. Jest to księga odwiecznej prawdy, w której bóstwo objawiło swoją mądrość. Teksty śutri wiążą się z przekazem ich kolejnym pokoleniom. Do nich należą najbardziej zanane Wedy, które powstały na przełomie 1500/800 przed naszą erą. Teksty Wed są jednak nie zrozumiałe dla większości ze względu na trudność. Czytają je ludzie wykształceni, a badają oraz komentują bramini.

Tradycja podaje, że Wedy powstały dzięki ryszim. Okoliczności ich przybycia nie są do końca wyjaśnione. Wiadomo, że po śmierci przeszli metamorfozę i stali się gwiazdami. Teksty Wed riszim objawił sam Brahma, stwórca całego świata. Zostały one przekazane wierzącym bez zmian.

Mędrcy tworzyli tradycję do Wed w postaci komentarzy, które spełniają rolę adoptującą oraz przystosowującą do obecnych warunków. Tutaj możemy wyróżnić dużo dzieł objawionych. Do najważniejszej z nich należy Prawo Manu, która jest przedstawicielem zbioru praw pochodzącym z tradycyjnego okresu indyjskiego.

Powtórnie zredagowana została u początku obecnej ery. W swojej treści zawiera opis zwyczajów społecznych, ustaw, obowiązków osób mających władzę a także osób funkcjonujących w rodzinie; małżonków służących. Zawiera również uzasadnienie funkcjonowania kast. Przedstawicielami smryti są dzieła Mahabharata oraz Ramajana.

Mahabharata jest epopeją składającą się z dwuwierszy i liczy ich dziewięćdziesiąt tysięcy. Główną jej treścią jest walka dwóch rodów Kaurawów oraz Pandawów. Oprócz tego zawiera dużo mitów oraz nakazów i zakazów prawa cywilnego, a także religijnego. W oczach hinduistów jest ono najważniejszym dziełem. Traktują ją jako encyklopedię. Poszczególne jej części powstawały w różnych odstępach czasowych. Do ksiąg powstałych i włączonych nieco później jest Bhagawadgita, która jest szóstą księgą. Jej treść dotyczy dialogu jaki toczy się pomiędzy Kryszną a wojownikiem Ardżuną. Dialog prowadzony między nimi dotyczy kwestii moralnych.

Z kolei Ramajana opisuje losy króla Ramy, który odznaczał się wielką sprawiedliwością. Stał on się symbolem obrony życia drahmy opartego na cnotach i Śity oddanej i kochającej mu żonie.

Następną grupę smryti stanowią purany, w tradycji znana jest liczba ich to osiemnaście. Powstawały one na przełomie kilku wieków ( od czwartego do czternastego). Opisują one różnorodne zwyczaje i obrzędy ceremonii kapłańskich. Zawierają opisy budowania świątyń, powstawania świata, historię wielkich rodów. Obok tekstów uran ważne miejsce zajmują tatry, które są tekstami napisanymi w postaci rozmowy odbywającej się pomiędzy Śiwą oraz jego żoną Parwati.

Wedy na początku powstawania hinduizmu były najbardziej cenionymi . Dzisiaj wierzy się w ich boskie pochodzenie oraz korzysta się z nich podczas nauk, to jednak w życiu religijnym nie mają już takiego poważania. Wyjątek tutaj stanowią Upaniszady należące do świętych ksiąg.

Bardzo ważnym w systemie indyjskim jest słowo "dostarczające" objawienie nazywa się ono śruti, w tłumaczeniu znaczy usłyszeć, słyszeć.

Słowem śruti jest określeniem dla tekstów mających charakter sakralny, np. Weda oznacza wiedzę mającą znamiona sakralności i świętości. Mądrość tych ksiąg dostarczył hinduizmowi wiedzy dotyczącej człowieka i tego co mu bliskie czyli prawdy o powstaniu bogów i ludzi. Prawda ta nie była wytworem samego człowieka ale

została ona objawiona. Tradycja przekazuje, że Wedy powstały dzięki poetom (riszim), którzy wiedzę w niej zawartą poznali ponadzmysłowo.

Treść Wed została im objawiona przez samego Brahmę (Absolut, który powołał świat do istnienia) z nakazem nie zmieniania ich. Do najstarszych ksiąg Wed należą cztery zbiory, tzw. sanhity pełniące funkcje mszałów podczas rytuałów ofiarnych oraz śruta i jadźńa zawierające wybór różnorodnych pism dotykających określonej treści. Posiadały swoją konkretną budowę.

Powstawanie Wed datuje się na okres początków osiedlania się Ariów w Indiach, tj. 1800 r0o przed naszą erą. Inne badanie wykazują, że cześć ich tekstów powstawała znacznie wcześniej. Jeszcze trudniej ustalić okres zakończenia redakcji Wed, gdyż z kolei teksty włączone do kanonu buddyjskiego zawierają fragmenty z sanhit oraz z pierwszych upaniszad. Umownie za datę zakończenia spisywania Wed przyjęto szósty wiek przed naszą erą czyli postawnie Wed datuje się na kilka wieków od 1500 do 500 przed naszą erą.

Na początku istniała tylko tradycja przekazywania Wed ustnie. Z biegiem czasu następowała ich redakcja pisemna. Wjasa (w tłumaczeniu osoba, która zaprowadza porządek) miał być autorem zebrania i kodyfikacji tych zbiorów. Jednak faktem jest to, że proces redakcji tych pism był czasochłonny i spisywaniem ksiąg zajęło się dużo osób. Pierwsze zapisy Wed to około ósmy wiek przed naszą erą.

Księgi te były spisywane w postaci sanskrytu czyli w języku wedyjskim, jest on językiem zabytkowym, który należy do najstarszych mów indoeuropejskich.

Z czasem Wedy stały się inspiracją dla literatury. Księgi te zaczęto studiować oraz komentować. Najwybitniejszym jej sprawozdawcą był Sajan, żyjący w czternastym wieku.

Wedy dzielą się na mantramy i sanhity, są to główne zbiory tekstów. Zawarte w nich komentarze noszą nazwę brahman oraz aranajek, które powstawały w lasach i były przeznaczone do osobistych rozważań w osamotnieniu.

Wyróżnia się następujące Wedy:

Rygveda słowo to oznacza wiedzę sakralną i są one napisane w formie hymnów o charakterze pochwalnym. Wygłaszane są po to aby oddać cześć bogom. Ich liczba sięga 1028 pieśni pochwalnych, które są objęte 10 mandalami. Czczą one trzydziestu trzech bogów. Kult odbywa się przy pomocy uczty, gdzie wierni proszą bóstwa o szczególną opatrzność oraz zbawienie. Ważna ofiarą stała się ofiara wyjednania uwolnienia od śmierci. Rytuału tego dokonuje się na ogniu. Kapłańscy bramini czuwali nad właściwym przebiegiem rytuału. Jadżurveda zawierają wskazówki dotyczące sposobu prowadzenia ceremonii i obrzędów rytualnych. Osoba prowadząca znajdzie tu podpowiedź o szczegółach odprawienia czynności ofiarnych. Samaveda zawiera wiedzę dla kantora czyli udgatara na temat śpiewów ceremonialnych, które towarzyszą w trakcie oddawania należnej ofiary Bogu. Atharveda to część Wed dotyczących wiedzy tajemnej. Spisane ą tutaj egzorcyzmy, magiczne formuły, które mają ochronne znaczenie przed tragediami oprócz tego posiadają sformułowania dające błogosławieństwo w miłości , zdrowiu oraz długim życiu Atharveda znalazła się najpóźniej wśród kanonie ksiąg świętych. Autorstwo sanhitów przypisywano duchownym, którzy sprawowali ceremonie wedyjskie. Są to księgi głównie liturgiczne, oprócz tego posiadające hymny oraz zabytki, które należą do najstarszych myśli filozoficznych. Hotar to osoba, która wygłaszała hymny umieszczone w Rygwedzie na cześć bogów i zapraszał wiernych do składania ofiar. Udgatar to kapłan uczestniczący w ceremonii wedyjskiej, odśpiewywał Samawedy, które były tekstami pochwalnymi Adhwarju spełniał obowiązki związane z uroczystościami. Brahman był najważniejszym kapłanem. Jego zadaniem było czuwanie nad bezbłędnością przebiegu ceremonii. W swoich myślach wygłaszał formuły z Atharwawedy w celu ochrony uczestników przed szkodliwymi konsekwencjami ewentualnych niedopatrzeń w składaniu ofiar. Każda z sanhit ma swoje młodsze teksty: brahmany , bóg przedstawiany jest bezosobowo ale posiada właściwości wieczności czyli sat.

UPANISZADY

Upaniszady zawierają fundamentalne pomysły myśli systemów filozoficznych. Ich powstanie datuje się na lata od 800 do 600 przed naszą erą. W nich znajdują się największe idee sytemu hinduistycznego oraz ideę samej sansary, która zależy od uczynków, a także zespolenia duszy Atmana z Brahmanem ( dusza jednostkowa i dusza wszechświata). Upaniszady są to teksty przepisywane śruti czyli wedyjskiemu objawieniu. Najstarsze pochodzą z ósmego i trzeciego wieku przed naszą erą. Ich istotą jest treść o charakterze religijnym oraz filozoficznym. Są dopełnieniem myśli spekulatywnej. Szczególnie wpłynęły na doktrynę brahmana oraz Atamana w tłumaczeniu oddech, który w rozumieniu hinduizmu jest indywidualną jaźnią bytującą w istotach. Ataman materializuje się w następnych żywotach a dalej ciało ulega karmie. Wolność to cel egzystencji każdego hindusa. Zbawienie realizuje się przy pomocy prawa mówionego. Pod osąd jest oddany każdy czyn, który stwarza skutek. Jego wartość zostaje określona przez moralność danego uczynku. Człowiek doświadcza efekty swoich działań nie tylko z tego życia pod postaciami przyjemnych oraz złych doznań ale i również w późniejszym. Prawo karmana jest fundamentalnym prawem Kosmosu, które też jest prawem sprawiedliwości. W hinduizmie związane jest ono z reinkarnacją polegającą na kolejnych wcieleniach czyli sansarze. Sansara jest coraz to nowymi narodzinami w innym bytowaniu. Odniesienie zwycięstwa nad karmą jest możliwe dzięki trzem metodom, które oparte są na ścieżkach. Droga to inna nazwa przypisywana temu sposobowi. Droga uczynków w hinduizmie karma marga sprowadza się do ceremonialnych ofiar i praw, które opierają się na dżati oraz aśramie. Droga poznania ma taki sam cel jak droga uczynków. Istotnym elementem różniącym je jest sposób w jaki się je osiąga. Zdobycie tej drogi jest możliwe przez poznanie otaczającej rzeczywistości. Ostatnią ścieżką w systemie religijnym hinduizmu jest bhakti marga czyli droga miłowania swojego bóstwa oparta jest ona na totalnym zawierzeniu oraz oddaniu się bóstwu. Druga ścieżka miała znaczny wpływ na ostateczne kształtowanie się myśli filozofii indyjskiej. Z kolei trzecia ma zasadnicze znaczenie dla hinduizmu oryginalny obraz również dzisiaj. Pierwsze wiadomości o atmie można odczytać w Upaniszadach. Według nich ataman identyfikuje się ze światem, świadczą o tym słowa: Jestem Brahmanem oraz jesteś Tym. Brahman jest wszystkim co istnieje we wszechświecie. Dzięki temu możliwe jest uznanie boskości w samym człowieku, która złączona jest z boskością całego Kosmosu. Koncepcja ta jest w hinduizmie jest oparta na Mikro i Makrokosmosie, która jest potwierdzeniem tego, możliwe jest poznanie przed dokonanie własnej refleksji i dotarcie do samego siebie dowodzi poznanie Wszechświata poprzez osiągnięcie stanu Oświecenia dzięki temu możliwe jest wyjście z kolejnych wcieleń. Pełne osiągnięcie Oświecenia wedle Upaiszad jest możliwe tylko poprzez ścieżkę poznania Brahmana, który jest sam w sobie prawdą i najwyższą rzeczywistością. Tylko dotarcie do istoty samego siebie pozwala na dojście i poznania samego Atamana (Brahmana). Podczas tej drogi ważne jest aby intuicyjnie obejść poruszę, które jest ludzkim ego i ściśle wiąże się z jego reinkarnacją. Niejednokrotnie może być osaczone iluzją, która powoduje separację duszy od bóstwa i innych istot. Jednym ze sposobów osiągnięcia Oświeceni i dojścia do Atamana jest joga, która polega na wysiłku psychicznym jak i fizycznym. Jest ona metodą, która pozwala na odwrócenie się od tego co zniewala. Wyzwalanie oraz zbawienie joga traktuje jako oczyszczanie umysłu i uwolnienie się duszy z ciała. Zdyscyplinowane korzystanie z jogi prowadzi do nagrody, która skutkiem jest wyzwolenie się z reinkarnacji (sansary). Tamuje oddech, powstrzymuje ruchy;

Śwetaśwatara - Upaniszad napisane jest:

gdy się ulotnił dech, wydycha nosem

Jak wóz zaś zaprzężony w złe rumaki

Tak on na miejscu swe osadza manas (rozum).

W ustroniu czystym, równym a zacisznym,

Gdzie nie ma piasku, głazów, ogni, kałuż,

Gdzie nic się nie naprzykrza, nie przeszkadza,

W pieczarze cichej niech się odda jodze .



całość tutaj

http://www.bryk.pl/teksty/studia/pozost ... uizmu.html
ODPOWIEDZ

Wróć do „Hinduizm”

cron