Imladis

Dzbaneczniki można bardzo ogólnie podzielić na trzy grupy, biorąc pod uwagę wysokość geograficzną, na jakiej występują:
dzbaneczniki nizinne (lowland) - stanowią ok. 30% gatunków, rosną zwykle na wysokości 0-1000 m n.p.m., na obszarach z ciepłymi lub gorącymi dniami (25-30°C, maks. 35°C) i umiarkowanymi lub ciepłymi nocami (min. 20-22°C)
dzbaneczniki wysokogórskie (highland) - stanowią ok. 70% gatunków, rosną zwykle na wysokości 1000-2500 m n.p.m. (niektóre gatunki nawet powyżej 3000 m n.p.m.), na obszarach z umiarkowanymi lub ciepłymi dniami (maks. 20-24°C) i chłodnymi lub zimnymi nocami (7-15°C)
dzbaneczniki pośrednie (intermediate) - rosnące na wysokości 750-1500 m n.p.m., tolerujące warunki pośrednie, czyli ciepłe lecz nie upalne dni (ok. 24-26°C) i umiarkowane lub chłodne noce, ale bez nocy zimnych (ok. 17-19°C).
Ten podział jest dość umowny, gdyż spora część gatunków określanych potocznie jako nizinne czy wysokogórskie toleruje także warunki pośrednie. Z kolei gatunki rosnące na wysokościach pośrednich zwykle są albo pośrednio-nizinne albo pośrednio-górskie. Gatunki zaliczane bezwględnie do mocno ciepłolubnych lub zimnolubnych określa się czasem mianem ultra-nizinne i ultra-wysokogórskie. Trzeba też mieć na uwadze, że temperatury na wysokości np. 1500 m. n.p.m. na Borneo będą inne niż na tej samej wysokości np. na północy Filipin.
Dzbaneczniki występują na terenach, na których cały rok panuje duża wilgotność powietrza i obfite opady. Jedynie kilka gatunków z Indochin zamieszkuje tereny nękane sezonowymi suszami. Dla pozostałych dzbaneczników długotrwała susza jest zabójcza. Preferują duże ilości światła, zwykle lubią mocne lub bezpośrednie słońce; nieliczne gatunki radzą sobie dobrze w warunkach zacienionych.
Dzbaneczniki rosną na glebach ubogich w składniki odżywcze (zwłaszcza w azot i fosfor), na których wiele innych roślin nie jest w stanie egzystować. Często jest to cienka warstwa wypłukanej z minerałów materii organicznej zalegająca na skałach, grubsze warstwy ubogiego w składniki odżywcze torfu, podłoża piaszczyste, gliniaste, wapienne, ultramaficzne lub laterytowe. Zwykle (choć nie zawsze) jest to podłoże mocno kwaśne (pH 3-4). Pojedyncze gatunki rosną na przybrzeżnych urwiskach lub lasach namorzynowych i są wystawione na działanie słonawej wody. Niektóre dzbaneczniki rosną także lub wyłącznie jako epifit (wśród gałęzi drzew) lub litofit (na gołej skale).


Typowe środowiska występowania dzbaneczników to:
wiecznie zielone lasy deszczowe, zdominowane przez drzewa z rodzaju Dipterocarpus
lasy bagienne
lasy wrzoścowe (kerangas)
lasy górskie, lasy mgliste (dolne i górne piętro), zwykle gęsto porośnięte mchami i porostami
strome zbocza, skalne urwiska i klify
słonowodne lasy namorzynowe
zniszczona lub odradzająca się wtórna roślinność (pozostałości po wyrębie lasu, pastwiska, pobocza dróg)
zarośla i sosnowe laski terenach dotkniętych sezonową suszą (Indochiny)

1. Niektóre gatunki utrzymają się też na parapecie, ale parapet parapetowi nierówny W akwarium dużo łatwiej o wyższą wilgotność.
2. Najwygodniej wysypać dno akwarium keramzytem, zalać go do połowy wodą i na to postawić doniczkę z dzbanecznikiem. Doniczka nie może stać w wodzie.
3. http://www.owadozery.pl/dzbanecznik-d9.html

ten dzbanecznik nie potrzebuje nic chyba
Jednego mojego zostawiłem na całą zimę bez wody i bez spryskiwania na północnym oknie, od września do marca czasem raz na kilka miesięcy go podlałem czystą kranówką i co i przeżył i teraz ma koło 1.5m bo poszedł w górę, dzbanki też ma ładne koło 10cm, a jak próbowałem to z innymi gatunkami to musiałem odratowywać po tygodniu w takich warunkach.

Na początek odradzał bym Ci hodowlę z nasionka, chociaż, nie ukrywam, w razie powodzenia satysfakcja jakich mało...
Na rynku zdarza się spotykać dzbaneczniki różnych odmian. Jedne łatwiej, inne trudniej dopasowują się do warunków domowych. Tu potrzeba przede wszystkim dużej wilgotności. Co do karmienia, to z umiarem. Przekarmione dzbanki mają tendencję do wcześniejszego obumierania.
Proponuję Ci kupno dzbanecznika z już wykształconymi młodymi dzbanami. Już na samym starcie będziesz miała przyjemność na niego popatrzeć.

jeśli to alata to nie ma co panikować to jeden z najbardziej wytrzymałych gatunków dzbanecznika. i nie zimuje, doswietlać warto ale jeśli nie masz w tym doświadczenia to lepiej dać sobie spokój jeśli nie masz mozliwości aby nawilżacz pracował cały czas to na noc po prostu spryskaj roślinkę spryskiwaczem z wodą destylowaną...

HODOWLA:

Temperatura:
Dzbaneczniki z terenów górskich trzymamy w temperaturze 10 - 21°C, natomiast z terenów nizinnych w temperaturze 21 - 29°C.

Światło:
Wymaga jasnego, nasłonecznionego miejsca.

Wilgotność powietrza:
Wilgotność 80 - 90%.

Podłoże;
Najlepszym podłożem dla dzbaneczników jest torf pH 3,5-4,0 lub mieszanina torfu z gruboziarnistym piaskiem w stosunku 1:1.

Wilgotność podłoża:
Podłoże powinno być wilgotne ale nie może być przemoczone.

Przesadzanie:
Raz na rok, wiosną..

Podlewanie:
Roślinki podlewamy wodą destylowaną, ewentualnie deszczówką. W ostateczności stosujemy wodę z kranu, przegotowaną i odstaną.

Rozmnażanie:
- sadzonki
Umieszcza sie je w torfie na około 2 miesiące. Po tym okresie roślinka wytwarza korzenie i umieszcza się je w podłożu zawierającym mieszaninę torfu i piasku..

Nawożenie:
Nie nawozimy.

Okres spoczynku:
Brak

Pielęgnacja:
Obumarłe liście, dzbanki usuwamy przy pomocy ostrego narzędzia, żeby zapobiec rozwojowi bakterii i grzybów.

Od jakich roślin zacząć hodowlę?

Rosiczki, od których najlepiej zaczynać, to np. Drosera spatulata, Drosera capensis i Drosera aliciae.
Dlaczego? Ponieważ są to gatunki najłatwiej dostępne, a co za tym idzie - tanie. W razie czego będzie mniej żal pieniędzy, jeśli już będziecie musieli je wydawać. Gatunki te bowiem można często uzyskać od hodowców w postaci nasion lub roślin, pokrywając tylko koszty wysyłki. O tym, gdzie ich szukać, przeczytasz TUTAJ.

Zapewne widzicie, że podane zostały tylko te trzy rosiczki. Rosiczki te są najlepszym materiałem, by zacząć hodowlę z kilku względów:

Wystarcza im wilgotność parapetowa.
Mają wystarczająco wytrzymałe korzenie, by wytrzymać wodę wodociągową.
Mają umiarkowane wymagania świetlne.
Nie wymagają zimowania - rosną przez cały rok.
Są samopylne i wydają mnóstwo nasion, a nasiona te łatwo i szybko wschodzą.

Te rosiczki to rośliny, które przy zapewnieniu względnie szerokiej gamy warunków będa rosnąć i zachowywać zdolność łapania owadów. Są też najbardziej wytrzymałe na ewentualne błędy w hodowli, zwłaszcza jeśli chodzi o D. capensis.

Jeżeli początkująca osoba dobrze poradzi sobie w tymi tropikalnymi rosiczkami, może pomyśleć o kolejnej grupie roślin z tego gatunku, czyli o rosiczkach miniaturowych. Są one jednak dużo trudniejsze w hodowli ze względu na potrzebę przechodzenia spoczynku w lecie. Do najłatwiejszych można zaliczyć: Drosera pulchella x nitidula, Drosera paleacaea ssp. roseana oraz Drosera pulchella.

Najbardziej odpornym dzbanecznikiem jest Nepenthes ventricosa x alata. Dzbanecznik ten potrafi dzbankować nawet na południowym parapecie. Polecane dla początkujących są także Nepenthes sanguinea, Nepenthes hookeriana oraz Nepenthes ventricosa x inermis.

Wszystkie kapturnice mają podobne wymagania. Jednak dość wybrednymi są Sarracenia oreophila oraz Sarracenia minor.

Najlepszymi tłustoszami dla osoby początkującej są P. Tina oraz P. Weser, ponieważ są to tłustosze meksykańskie, które nie przechodzą okresu spoczynku.

Osobie początkującej nie poleca się delikatniejszych klonów muchołówki typu 'wacky traps' czy 'cudo' oraz tych całych czerwonych. Na początek dobra będzie np. Dionaea muscipula 'regular form'.

http://www.owadozery.pl/od-jakich-rosli ... -ar12.html

Jak każda roślina, dzbanki, muchołówki, rosiczki itp przeprowadzają proces fotosyntezy w wyniku którego wytwarzają sobie pokarm. Owady są dla nich tylko nawozem, a więc nie są im niezbędne do życia. PZDR:)

W okresie letnim sama sobie coś złapie, więc dokarmiać nie trzeba, ale zimą, jeśli masz możliwość, to możesz jej wrzucić jakiegoś owada raz na jakiś czas.

Nie muszą być żywe. Żywe owady są niezbędne tylko roślinom, które wymagają podrażnienia celem rozpoczęcia wydzielania substancji trawiącej, czyli np. rosiczkom, czy muchołówkom. Dzbanecznikom stymulacja nie jest potrzebna.

Ja tam nie mam problemów z upolowaniem, lub złapaniem muchy. Jak mucha siedzi wystarczy powoli zbliżyć rękę i zatrzymać ją na chwilę kilkanaście cm od muchy. Jeżeli mucha uzna że niebezpieczeństwo minęło i zacznie np. higienę albo się ruszy to wtedy my atakujemy najszybciej jak potrafimy... Technika bardzo skuteczna gdy nie mamy packi na muchy...
Aby muchę złapać w rękę, musimy poczekać jak usiądzie. Atak przeprowadzamy, w ten sposób, że dłoń składamy w garść, tak jakbyśmy trzymali w niej jabłko, albo piłkę tenisową i teraz żeby muchę złapać musi ona usiąść na jakiejś równej, prostej powierzchni np. na stole, firance, szybie, łóżku itd. Gdy już usiądzie np. na stole, atak wykonujemy równolegle do stołu w kierunku muchy, ale nie dotykając stołu. Ręka musi się poruszać w odległości 2-5 cm od stołu. Zbliżająca się ręka wystraszy muchę, a ta się poderwie wprost do naszej garści. Wtedy musimy szybko zacisnąć rękę. I nie otwierać, póki nie upewnimy się że muchy tam nie ma... najlepiej potrząsnąć zaciśniętą ręką. Mucha powinna się poruszyć... GOTOWE!

Ostatnio mam pomysł żeby zrobić urządzenie które będzie zabijało muchy w locie... wystarczy mały laser z nagrywarki DVD i kamera z trybem slow-motion + komputer do analizowania obrazu z kamery no i naprowadzania sprzężonego z nią lasera wprost na muchę... nie wiem czy znajdę na to czas i czy moje umiejętności na to pozwolą. Przy zastosowaniu silnego lasera takie coś mogłoby służyć jako system antyrakietowy - coś w podobie do MTHEL... w dobie zbliżającego się (oby nie) konfliktu z Rosją. Takie coś wydaje się być dobrym pomysłem...

victoria pisze:Ale chyba nie w tym temacie?