Wierzbowe święta
"... W polskiej kulturze tradycyjnej wierzba jest symbolem odradzającego się na wiosnę życia, w zaklęciach, błogosławieństwach, rytualnych praktykach magicznych występuje jako symbol szybkiego wzrostu i rozwoju, stąd też kojarzenie tego drzewa ze zdrowiem, obfitością i płodnością. Młode gałęzie (podobnie jak kotki wierzbowe), zwłaszcza gdy są poświęcone w Palmową Niedzielę (Niedzielę Kwietną/Wierzbną/Wierzbową), mają własności apotropaiczne (chronią przed burzą, błyskawicami, gradem, urokami, czarami, chorobami i wszelkimi nieszczęściami). Gałęzie stanowią niezbędny składnik palm wielkanocnych, którymi kiedyś smagano się dla zapewnienia sobie zdrowia, urody i siły, zatykano je także za świętymi obrazami lub wieszano nad drzwiami, by chroniły domostwo przed wszelkim złem. Święcone kotki wierzbowe są uważane za środek ochronny i skuteczny lek na ból gardła. Palma wyrażała przede wszystkim ideę regeneracji, a dopiero wtórnie, jako poświęcana, stanowiła ucieleśnienie mocy boskiej, środek i narzędzie sakralizacji. Jest drzewem żeńskim, w pieśniach ludowych symbolizuje dziewczynę. W baśniach, bajkach, klechdach, legendach, balladach częsty jest motyw o wyrastaniu wierzby na mogiłach dziewczęcych...." dalej jest równie ciekawie
"...Związek drzewa ze zmarłymi widoczny jest w bardzo rozpowszechnionym wierzeniu, że wierzby wyrastają na grobach zabitych ludzi i może w nich krążyć krew. W wierzeniach północnoeuropejskich często występują drzewa, których nie wolno ścinać: są to „wierzby krwawiące się lub mówiące przy ścięciu”. Opowieści o wyrosłych na mogile wierzbach, podobnie jak o możliwości zamiany kobiety w wierzbę są znane w wielu kręgach kulturowych. Tybetańczycy utożsamiali wierzbę z drzewem życia. Celtowie wiązali wierzbę z tradycją pochówku, witki wierzbowe wetknięte w tumulusy (kurhany – nagrobki usypane z ziemi i kamieni) symbolizowały wieczny żal po zmarłych. ..."