egoista99 pisze:Każdy świadoma decyzja człowieka jest efektem jego przekonań (będących efektem istnienia układu połączeń w korze mózgowej, czyli myślenia) oraz procesów emocjonalnych (będących efektem istnienia hormonów zwierzęcych i neuroprzekaźników).
Powiem Ci tak
Miałem dzieciństwo do kitu do tego stopnia, że w mojej podświadomości utrwaliła się niezliczona ilość lęków i szkoda czasu, abym wszystko opisywał.
Jest na mojej uczelni dziewczyna, którą po prostu chcę poznać. Ale nie w sensie że lecę na nią czy coś w tym stylu. Ja odbieram ludzi bardzo intuicyjnie, a od niej bije spokój i prawda. I tu nie chodzi o emocje, powodowane przez różne procesy myślowe, tworzenie w głowie rzeczywistości, której nie ma (mam na myśli zakochanie). Odbieram ją tak jak napisałem.
Dziś ją zauważyłem, siedziała i czytała książkę. Ona mnie nie widziała. Chciałem podejść i porozmawiać. Ale lęki ugruntowane w podświadomości dały o sobie znać. Momentalnie serce zaczęło mi walić - odruch bezwarunkowy; nie miałem jasności postrzegania - niby widziałem, co się dzieje dookoła, ale to tak jak czujesz, że jesteś na dobrej drodze do omdlenia: widzisz, co się dzieje, ale kompletnie Cię to nie interesuje i jesteś w tym miejscu tylko ciałem. Byłem pewien, że jeśli podejdę do niej, to wszystko pójdzie źle i że będzie bez sensu.
Takie były moje przekonania i emocje.
Wiesz, jaki był koniec? Powiem ci.
Rozmawiałem z nią z pełną swobodą, jakbyśmy się znali od lat. I nie odgrywałem żadnej roli. Po prostu byłem sobą. Nie byłbym sobą, gdybym posłuchał swoich przekonań i emocji. Bo lęk sprawia, że ten, który go ma, nie jest sobą, jest to oczywiste.
Więc za przeproszeniem nie pieprz mi głupot o decyzjach jako efektach przekonań i emocji
Wiesz, dlaczego tak się stało? Jedna osoba na tym forum ma w sygnaturze piękny cytat, którego fragment brzmi: "just let there be simple looking, without identifying with anything".
Prawdziwe życie polega na braku decyzyjności. Bo ja właściwie nie miałem wyboru, aby zrobić tak a nie inaczej. Miałem tylko teoretycznie.
I a propos wolnej woli, o której piszecie: gdybym jej nie miał, koniec byłby taki, że uległbym swojemu umysłowi. A to, co napisałem, czyli "Prawdziwe życie polega na braku decyzyjności" wynika (wcale nie paradoksalnie) z tego, że mamy wolną wolę. Bo skoro ją mamy, to korzystajmy z niej do cholery, a gdy zaczniemy korzystać, to okazuje się, że po prostu nie ma między czym wybierać. Zastanawianie się nad "życiem w życiu" a życiem w swoim umyśle to błąd i wyrządzanie samemu sobie wielkiej krzywdy.
A ja dodał bym od siebie ze jeśli mamy wpływ na swoje skupienie to ten który widzi brak wolnej woli(jaka kolwiek by nie była jego prawdziwa natura), jest tym który chce widzieć brak wolnej woli, ale dlaczego z całego bogactwa ktoś wybiera brak wolnej woli? Moze jest tylko chwilowo zmęczony? A moze ma właśnie interes w braku wolnej woli jak napisałeś Crows 
