Podaję definicję ze "słownika"

Osoba, która większą część swojego czasu spędza na danej czynności, np. siedzeniu przed komputerem, ale również nauce czy czytaniu. Zazwyczaj izoluje się od reszty społeczeństwa w celu całkowitego oddania się wykonywanemu zajęciu.

http://www.miejski.pl/slowo-Nolife
http://pl.wiktionary.org/wiki/nolife

Mowa tam również o graczach komputerowych a i często określenie spotyka się w kontekście prowadzonych dyskusji na forach dyskusyjnych.

No w sumie ... po części chyba jestem "nolifem" (specyfika mojej pracy, mimo wszystko staram się unikać kontaktu z obcymi ludźmi po pracy) ... choć z drugiej strony, nigdy nie przepuszczam sposobności na wypad z kumplami do lokalu hyhy

Chyba po części też bywam.

Abesnai to jaki z Ciebie nolife, jeżeli nigdy nie przepuszczasz sposobności na wypadzik ze znajomymi. Jak do tego dodasz jeszcze udzielanie sie na forum, to gdzie tu izolacja od reszty społeczeństwa

Bywa, znam chłopaka, który spędza ok 6-8 godzin dziennie przed komputerem. Zarabia na postaciach do gry, które tworzy przez kilka dni i sprzedaje. Dziwne zjawisko. Inteligentny i dowcipny w rozmowie, ale nie jest wstanie zdać klasy od 3 lat i siedzi w 1 liceum. Przy tym konkursy informatyczne wygrywa ze studentami informatyki.....geniusz czy idiota? Od dłuższego czasu trudno spotkać się z nim nawet mijając się na ulicy. Nigdzie nie wychodzi, czasem pujdzie zapalić z kuplami czy ze mną, ale to na może 20 min. Kompletne uzależnienie. To podchodzi pod nolifa...? xd

Moim zdaniem takie osoby istniały zawsze. Kiedyś np. pustelnicy, oddający się postom, modlitwom, podobnie dzieje się z członkami zakonów wszelakich. Wiele histeryczek w XVIII czy XIX wieku także nie opuszczało swoich pokoi. Znam starszych ludzi, którym do życia wystarczy Radio Maryja i wizyta w kościele trzy razy w tygodniu. To samotnicy tworzący swoje alternatywne, wg nich bezpieczne światy, rzeczywistość wirtualnie wykreowana jest jednym z przykładów. Aaa no i tzw. instytucje totalne jak sekty, zakłady karne, armia (o klasztorach już wspomniałam) tak organizują czas swym członkom, że nie pozostaje im w ogóle lub bardzo niewiele czasu na rozrywki, kontakty interpersonalne, ale tutaj bardziej chodzi o rygor i ograniczanie swobody jest odgórnie narzucone. Wydaje mi się jednak, że wiele sióstr i wielu braci zakonnych np. ucieka z obawy przez trudami życia w uporządkowaną przestrzeń, która moim zdaniem jest takim właśnie no-lifem, schematem w który się wchodzi i znikają dylematy i rozterki.

Fakt, rzeczywiście to może dotyczyć wielu osób. Nie tylko uzależnionych od wirtualnej rzeczywistości, ale takich, którzy z najróżniejszych powodów izolują się od normalnego życia i zastępują je czymś, co im daje zadowolenie. Sailor wymieniła tu sporo, ja dorzucę 'telegapów' (mam szwagierkę, która jest najszczęśliwsza, jak może siedzieć i oglądać 'na okrągło' TV, filmy i programy rozrywkowe), wszelkich artystów (oni, tworząc, żyją w zupełnie innym świecie i potrafią miesiącami nie czuć potrzeby tego 'normalnego życia') czy pasjonatów (hobbystów).

Zastanawiam się, czy pracoholików w tym nie umieścić... Bo przecież sensem życia dla nich jest nie 'normalne życie', a praca, są 'chorzy', jak nie pracują, nawet odpoczywać nie potrafią...

A sportowcy wyczynowi? Nie dość, że pasja i ciężka praca, to jeszcze kompletny brak czasu na 'normalne życie'...

Widzicie, umiar sprawdza się w każdej dziedzinie

Więc można zostać "nolifem" zarówno świadomie jak i nie ? Wynika, że każdy w sobie ma jakiś procent nolife Zwłaszcza w "oczach" nadającego kryteria.

Caly, ależ ja się izoluje poprzez aktywne działanie w "społeczności" Od własnych problemów najwidoczniej się izoluję

Aaaa, to tak, jesteś nolifem wyspecjalizowanym w "ucieczce" od pwłasnych roblemów poprzez aktywne działanie w "społeczności".

Także bywam, ale to nie jest kwestia mojego nastawienia do ludzi, ale raczej braku czasu i nadmiaru obowiązków.

Na czym polega "normalne życie"? Kto ma prawo decydować o tym, co jest normalne, a co nie?

Wiesz co, samo życie chyba o tym decyduje...

A co to jest 'normalne życie'? Generalnie chyba rozumie się, że to takie, w którym jest miejsce na wszechstronność i żadna z dziedzin nie jest dominująca w sposób, który przytłacza całą resztę. Jest czas na pracę, na życie rodzinne, na przyjaciół, rozrywki, sen, odpoczynek itp. Inaczej mówiąc - jakkolwiek sobie ktoś tę 'normalność' wyobraża, decydującym jest jego własne odczucie życia. Jeśli jest pozytywne, człowiek jest zadowolony, nie czuje, że coś 'zaniedbuje', a czuje spełnienie - to właśnie jest jego 'normalność'.

Mnie osobiście kojarzy się ona może nie tyle z tymi wszystkimi zajęciami, co z emocjami. Jeśli zachowujemy w tej sferze harmonię, cokolwiek robimy, prowadzimy 'normalne życie'. Człowiek to ciało i duch i obie te sfery mają swoje potrzeby. Zaspokajając potrzeby ciała i zapominając o potrzebach ducha, łatwo wpaść w pułapkę nie tylko 'nolife' .

No dobrze, ale jestesmy rozni, mamy rozne potrzeby i upodobania - dla kogos normalnym beda codzienne spotkania ze znajomymi, komus innemu wystarcza sporadyczne kontakty. Nienormalne byloby naginanie siebie do tego co ktos uznaje za normalne - wedlug swoich norm. Czym innym jest ucieczka od zycia - chocby do jakiejs samotni, czym innym - realizowanie potrzeby skupienia sie nad czyms w samotni.

Oczywiście . Myślę, że można przyjąć, iż 'normalne' jest takie życie, w którym czujemy się dobrze, jakkolwiek je sobie zorganizujemy?...