Imladis

Diamentowa pisze:Jakoś Twojego życia zalezy od Ciebie!

DP44 pisze:

Diamentowa pisze:Jakoś Twojego życia zalezy od Ciebie!

Właśnie - zależy ode mnie, a nie od nich. Wolałbym, żeby wspierała mnie bliska osoba, z którą obdarzamy się jakimś uczuciem, a nie beznamiętne spotkania lekarza ze swoim klientem.

Andra pisze:Napisalam, nie dostales pw? Samemu...nie wiem Rafal, to nie jest proste, a udawanie przed soba ze czegos nie ma zawsze wylazi bokiem. Mowisz ze w towarzystwie rozkladac sie razniej...no, moze i tak. Byleby pozniej sie poskladac:D. A pewnie ze Tobie nic nie jest. Jako calosci. Twoja dusza cierpi. Jak ona jest Twoja to nie Ty a zaledwie czesc Ciebie. A swoja droga, ja nie znam nikogo bardziej normalnego niz Ty. To cholera wie- albo normy normalnosci sa chore albo co?

lufestre pisze:Do założenia tematu zainspirowały mnie różne wycieczki po internecie, oraz obserwacje stereotypów. Postanowiłam spytać Was jak postrzegacie terapię, czy ludzi, którzy na nią uczęszczają.

O ile psycholog w Polsce i konsultacje u niego jeszcze nie robią dużego wrażenia, to z kolei mało kto może swobodnie przyznać się do wizyt u psychiatry by nie skojarzyć się nikomu, z potocznie mówiac, wariatem. Myślę, że mała jest wiedza na ten temat wśród przeciętnego obywatela. W konsekwencji ludzie, którzy potrzebują pomocy specjalisty często omijają go szerokim łukiem, bo boją się, że ktoś się dowie, albo, że ktoś zauważy, że np. przyjmują leki (głownie rodzina).

Innym problemem jest to, że przez tego typu podejście społeczne ludzie sami w swoich oczach czasem czują się jak wariaci na myśl o udaniu do specjalisty po pomoc. Myślę, że konieczność zatajania tego dla świętego spokoju też jest uciążliwa. Zamiast pójść do specjalisty, cierpi się albo idzie tam z duszą na ramieniu jakby się popełniało zbrodnię. Oczywiście, na szczęscie, są ludzie, którzy nic z społecznych przekonań sobie nie robią i idą załatwić co trzeba by przywrócić sobie normalność funkcjonowania, ale wiadomo nie od dziś, że otoczenie ma na nas wpływ.

A jakie są wasze spostrzeżenia na ten temat? Może macie jakieś przykłady w swoim otoczeniu, albo chcielibyście podzielić się własnymi doświadczeniami?

Zapraszam do dyskusji.

DP44 pisze:Psychoterapeuci, psycholodzy, psychiatrzy - to tylko ludzie. Niektórzy z nich pewnie mają obszerną wiedzę książkową, ale sami nie przeżyli choroby umysłowej, zatem tak naprawdę nie wiedzą z czym mają do czynienia. Kiedy patrzę na swojego psychiatrę jak słucha mojego bełkotu to odechciewa mi się mówić. Jestem dla niego tylko kolejnym pacjentem spośród setek innych ludzi potrzebujących pomocy. Za to mu płacą więc mnie słucha, coś tam powie i wypisze kolejną receptę na te zasrane leki, które nie leczą, a jedynie odgradzają mnie od choroby. Dlatego nie chodzę na terapię, chociaż powinienem. Leczę się na własną rękę. Jak można ufać komuś kto nigdy nie chorował psychicznie, a lecząc mnie bierze za to pieniądze, i to nie małe... Całe to leczenie jest gówno warte, zdzierają tylko pieniądze a ludzie latami męczą się bo mają nadzieję, że to im pomoże. A już o tolerancji wobec chorych psychicznie to nie wspomnę bo szkoda palców na pisanie o takich ludziach. Czasem tak się zastanawiam kto tu jest bardziej chory umysłowo...