Ostatnio jestem skrajny w deklaracjach i niekonsekwentny. Wypisuje się ale zostaje, przestaje gadać z kimś ale gadam, wzywam do spłaty długów ale ostatecznie odraczam ... Poproszę o diagnozę i lekarstwo

CM

O ile się orientuję, nie ma wśród nas psychologa.

A ja Ci mojego oszczędzę, bo wpadniesz w jeszcze większą skrajność, a szkoda takiego sympatycznego człowieka .

Moja diagnoza, brak pewnosci siebie, brak zaufania do własnych decyzji, góra wątpliwosci nie znam lekarstwa, ale bedziesz żył :ahah: też tak często mam

Może rozbujaly Ci się emocje Civiku? Szukają swojego brzegu? Bywa.

Moi kochani - Wy nic nie rozumiecie. Jeśli przeczytaliście moje słowa że mam jakieś skrajności i pomieszania to jest tylko i wyłącznie lustro w jakim się odbijacie. Ja nie mam problemów. Ja mam tylko cudne chwile w których staje się coraz bardziej cudny. Wszak każda chwila cudną jest bo jest tylko miłość, miłość i miłość po wsze czasy wszędzie i na zawsze.

Ale chętnie porozmawiam o Waszych problemach - tych które w tym co napisałem zobaczyliście. Każdy widzi to na co zasłużył, każdy widzi to czym jest. Ja Wam jednak mówię byście to pokochali. To czym jesteście. Te słabości i te siły. Bo Wy jesteście kochani. Wy sami cudni jedyni.

CM

Ależ oczywiscie, ze jesteśmy cudni civilmonku nie dlatego ze stoimy przed lustrem(jakos nie moge sie przekonać do tej teorii, ale to tylko ja, ze swoimi słabosciami, watpliwosciami i wszystkim co tylko człowiekowi jest dostępne), jesteśmy cudni, bo jesteśmy sobą i ze sobą, jedyni w swoim rodzaju, ludzie róznych poglądów i wiar, różnych temperamentów, z przeróznymi problemami, kompleksami, miłoscia własną a wciąż razem, w tym nasza siła i piękno.

no tak zakochałeś sie chłopie i pewnie nie wiesz w kim.

victoria pisze:Ależ oczywiscie, ze jesteśmy cudni civilmonku nie dlatego ze stoimy przed lustrem(jakos nie moge sie przekonać do tej teorii, ale to tylko ja, ze swoimi słabosciami, watpliwosciami i wszystkim co tylko człowiekowi jest dostępne), jesteśmy cudni, bo jesteśmy sobą i ze sobą, jedyni w swoim rodzaju, ludzie róznych poglądów i wiar, różnych temperamentów, z przeróznymi problemami, kompleksami, miłoscia własną a wciąż razem, w tym nasza siła i piękno.

Ależ oczywiści Victorio. Lustro to tylko narzędzie do poznania, chwila do zastanowienia, poznanie do zrozumienia. Do zrozumienia prawdy o nas w sercu osadzonej. Prawdy która jest pewnością tego czym jesteśmy. Miłością.

CM

Ja?! pisze:no tak zakochałeś sie chłopie i pewnie nie wiesz w kim.

Ależ wiem. W sobie. A jak w sobie to w każdym bo jesteśmy jednym oceanem miłości. Jednym kwiatem wyrastającym z gleby życia. Jesteśmy niby płatkami tego kwiatu lecz w istocie jednym stworzeniem.

CM

Co do teorii lustrzanych odbić, to jest pewien drobny problem, kiedy lustro stanowi zaledwie odbicie kolejnego, przed którym ktoś już zajął wcześniej miejsce. Z natury inny człowiek.
Lustro, jak każde inne, łatwo jest potłuc.
Nie ma ludzi bez problemów, wystarczy tylko je dostrzec. Coś ponad szukaniem w innych. Ale to chyba oczywiste, zwłaszcza, kiedy zaczynają się wzajemnie powielać.
Osobiście natomiast jestem oceanem różnych problemów i chaosu, nie jednoznacznej miłości i wszelkiej tolerancji. Raczej zachwaszczonym ugorem, czarną glebą do której trafia kwiatek po przekwitnięciu. I nikt mi nie jest w stanie, błogości moja, tego odmówić

Widzisz Abe - rzecz w tym - myślę, ze my jesteśmy w stanie rozpoznac tylko siebie przeszłych - przyszlych rozpoznaja w nas ci, którzy nasz etap drogi maja juz za sobą. I dla mnie to jest najpiękniejsze w lustrach; to jest kwintesencja nadziei i wiary, ktora obdarzamy i którą jesteśmy obdarzani.

Przez całe życie spostrzegamy nas samych w innych. Jako ciągły element naszej teraźniejszości, chwili która przemija. Co lustra odzwierciedlają Ayalen ? Nas, to kim jesteśmy i byliśmy, kim być może się staniemy. Po drugiej stronie jesteśmy ciągle my, tylko z inną historią życia, inaczej ukształtowani. Powtarzalni i różnorodni, również skrajnie