Pod artykułem, w komentarzach, pisze matka:
~matka : Sama miałam taką sytuację w domu - z córką. Miała wtedy 16, 17 lat. Zaczęło się od wyzwisk, popychania, potem rzucenie w moja strone nozem . Nie wracanie na noc i teksty -"i co mi zrobisz"? I zrobiliśmy - wniesliśmy do Sądu Rodzinnego we Wrocławiu wniosek o kuratora... To był zimny prysznic dla córki. Zmieniła sie nie do poznania, skończyły się kłopoty z nią, zdała maturę, skończyła studia i założyła rodzinę. Bardzo ją kochamy i mamy z nią swieetny kontakt. Sędzina powiedziała na sprawie, że uratowaliśmy jej w ten sposób życie ale niestety jesteśmy wyjątkiem bo to rzadkość , żeby rodzice sami wnosili o kuratora... Trzeba reagować i to szybko bo wtedy są jeszcze jakieś szanse na poprawę!!!
To dobry kierunek, gdy mleko się już rozlało.
Jednak nie mówi to niczego o przyczynach agresji u dziecka.
Agresja u dziecka prawie zawsze wynika z nieprawidłowości u rodziców. Jakich nieprawidłowości? To właśnie należałoby jak najszybciej odkryć, bo nie zawsze są one oczywiste. Potem trzeba z dzieckiem o tym porozmawiać. Jeśli rodzice utracili w oczach dziecka wiarygodność i zaufanie, to niech rozmawia ktoś inny, także kurator o odpowiednich kwalifikacjach. Rodzice nie zawsze mogą i nie zawsze chcą zatrzymać negatywny bodziec stymulujący agresję dziecka.
Dobro dziecka nie jest dla rodziców dobrem absolutnym, a życie jest życiem i przynosi okoliczności i zjawiska, z których nie zdajemy sobie sprawy wchodząc w związek małżeński i poczynając dzieci. Więc trzeba działać z uwzględnieniem dobra dziecka, bo jeśli nie, to dziecko nam odbiorą spod władzy rodzicielskiej. I nieraz to jest najlepsze rozwiązanie.
