Imladis

ciemną jak węgiel nocą
pędzi jak wicher szalony

mając już zdarte opony
i wpada prosto na drzewo

nie w lewo! Ewo! nie w lewo!
i mieczem uderza jak grom

na przekór mendom i psom.
A także przciwko tym

dopiero co pobitym,
lecz światło widzącym w ciemności,

pomimo cholernej złości
takiej co ściska mu krtań

bez skrępowania na szczycie
woła do wszystkich: patrz nań!

I ma racje, bez dwóch zdań
Ale z niego taki drań

nie myśli o sobie, o walce zapomiał
w przeszłość już nie patrzy, bo ogniem się objął

gdy ten strawił mu odzienie
wstyd wnet poszedł w zapomnienie
i jął gasić przyrodzenie

Zabawa w rymy