Z dystansem do IMLADIS pisze:...nie szczególnie.

Czy lubisz jak ktoś się tobie narzuca?

Nie.

Lubisz mnie?

a czy Ty siebie lubisz ?

Lubię siebie tak jak stare mołeństwo siebie wzajemnie. Nauczyłem się ze sobą życ... I jestem ze sobą szczery do bólu.

Możesz sobie patrzyc w oczy w lustrze powyżej 5 minut bez przerwy? (spróbuj - niezła jazda.)

Rzadko zagladam do lustra (wiem, to straszne ), kiedy juz to robie wydaje sie sobie jakas nieznajoma osoba...

Co odczuwasz kiedy patrzysz na wlasne zdjecia sprzed lat?

smutek, że to tak szybko minęło....

skoro jesteśmy przy zdjęciach, masz je uporządkowane, opisane ?

Nie, jakos nie mam do tego motywacji. Mam niektore jeszcze w pudelkach z ostatniej przeprowadzki sprzed kilku lat.
Album slubny no coz, tez nadal oczekuje na utworzenie Kiedys, uporzadkowywalam zawsze zdjecia rodzicow, rodzinne, swoich jakos nie moge.

Jestes fotogeniczna/fotogeniczny?

Chyba średnio
Kogo najchętniej fotografujesz, mam na myśli ludzi ?

Nie fotografuję ludzi. Najczęściej robię zdjęcia ptakom, kotom, motylom i żabom.

Lubisz swoje zdjęcie w dowodzie osobistym?

W pierwszym, tak

Czy z dorastaniem utraciłaś/łeś lub zyskałaś/łeś wrażliwość?

victoria pisze:W pierwszym, tak

Czy z dorastaniem utraciłaś/łeś lub zyskałaś/łeś wrażliwość?

Odkąd przestałem karmić się negatywnymi informacjami w TV, a zacząłem dopuszczać do siebie tylko te warte poznania, to zyskałem bardzo dużą wrażliwość, szczególnie na ludzką krzywdę. Pamiętam jak gdy siedziałem przed TV, oglądałem informacje o koleinym morderstwie czy gwałcie albo zamachu i to był po prostu kolejny rozpierdziel, takie życie. Teraz trudniej jest mi przełknąć fakt, że tak musi być, a ludzkie problemy stały się bardziej moimi. Nie wiem jednak czy to po prostu nie przez to, że lata mijają a moje spojrzenie na świat ciągle ewoluuje.

A ty? Sorry, ze dubluje pytanie, ale wydaje mi się ciekawe.

Prawie nie oglądam TV i to od bardzo dawna, więc moja wrażliwość chyba nie jest od tego uzależniona, tym bardziej że mam ją od dziecka, na pewno jest różnica pomiędzy moją dziecięcą empatią i wrażliwością a tą dzisiaj, ale wydaje mi się, że jest silniejsza, może dlatego, że dorosły człowiek może nie tylko współodczuwać, ale może także coś w tej sprawie zdziałać.

To idąc dalej, co może powodować, że ludzie z wiekiem, jednak tracą wrażliwość, oprócz TV , bo otaczająca nas obojętność skądś się jednak bierze?

....no cóż, życie w pewnym okresie staje się na tyle nudne, że wszystko nas zobojętnia do tego stopnia, że i nawet wpatrywanie się w telewizor i oglądanie w kółko tego samego, niczego nowego nam nie „serwuje”