Retro-awangarda
Laibach, The Thrower, plakat z 1980
Laibach, Buy Victory, plakat z 1984

Artystyczna zasada Laibacha określana jest mianem (monumentalnej) retro-awangardy – retrogardy (straży wstecznej):
Quote-alpha.png
Retro-awangarda jest podstawowym podejściem artystycznym NSK. Opiera się ono na założeniu, że urazy z przeszłości, które mają wpływ na teraźniejszość i przyszłość, można wyleczyć tylko poprzez powrót do konfliktów, które je wywołały. Współczesna sztuka do tej pory jeszcze nie przezwyciężyła konfliktu, który powstał poprzez [...] asymilacje historycznych ruchów awangardowych z systemami państw totalitarnych. Popularne postrzeganie awangardy jako fundamentalnego zjawiska 20. wieku jest obciążone lękami i uprzedzeniami. Z jednej strony, okres ten jest naiwnie gloryfikowany i mistyfikowany, podczas gdy z drugiej strony, ich nadużycie, ich kompromisy i błędy można zliczyć z biurokratyczną precyzją, aby pamiętać, że takie wspaniałe przenikanie nigdy wiecej nie może się powtórzyć[21]. Irwin/NSK (1993)

Prace muzyczne i plastyczne Laibacha są wyrazem tego podejścia poprzez zastosowanie elementów, symboli, znaków i cytatów z najróżniejszych kontekstów artystycznych i polityczno-historycznych, ale przede wszystkim ideologii totalitarnych 20. wieku. Laibach często sięga do motywów wykorzystywanych w marszach wojskowych, symboli totalitarnych, estetyki faszystowskiej, stylizując podobnie swój wizerunek, czego celem jest podkreślenie zagrożeń związanych z totalitaryzmem. Okładki ich płyt czy też elementy scenografii koncertowej często zdobią przerobione symbole religijne i totalitarne, związane ze sobą w specyficzny sposób, jak np. Matka Boska z Leninem na rękach, czy sylwetka Chrystusa na tle czarnego krzyża, jakiego używało niemieckie wojsko w trakcie drugiej wojny światowej.

Muzycznie Laibach czerpał ze stylistyki m.in. heavy metal, muzyki disco i techno, wykorzystywał elementy i przeróbki dzieł klasycznych, m.in. Gustava Holsta, Antona Brucknera, Carla Orffa, Liszta i Szostakowicza, czy utworów współczesnych artystów rockowych, m.in. Queen, The Beatles czy The Rolling Stones. Laibach pobiera materiał muzyczny różnego pochodzenia i przetwarza go do własnych celów, w artystyczny ready-made w sensie Marcela Duchampa i Josepha Beuysa:
Quote-alpha.png
Proces kompozycyjny to podyktowany ready-made[22]. Laibach
Nad-identyfikacja

Postawa retro-awangardy przyjmowana nie jest w celu osiągnięcia ironii, satyry, przesady czy dystansu krytycznego, lecz w celu nad-identyfikacji z systemem. Slowenski filozof Slavoj Žižek określił to jako "trawersowanie chimery"[23]. Laibach nie przyjął tradycyjnej postawy wolnościowej historycznych ruchów awangardowych (czy im współczesnego jugosłowiańskiego ruchu punkowego), lecz świadomie symulował w swoich pracach podatność takich ruchów na skorumpowanie przez system polityczny:
Quote-alpha.png
Każda sztuka podlega manipulacji politycznej [...], poza tą która mówi tym samym językiem manipulacji[24]. Laibach: 10 Items of the Covenant (1982)

Radykalne podejście nad-identyfikacji kulminuje w totalitarnej i po części wojennej inscenizacji Laibacha i związane z tym roszczenie absolutności, które jest symbolicznym zawłaszczeniem funkcji ideologii i reżimu totalitarnego:
Quote-alpha.png
Nasza wolność jest wolnością tych co myślą podobnie[25]. Laibach
Quote-alpha.png
My […] jesteśmy inżynierami ludzkich dusz[25]. Laibach (w odniesieniu do zdania Stalina, który w 1932 roku określił stalinistycznych pisarzy i artystów jako „maszynistów ludzkich dusz”[25]

W odpowiedzi na pytanie czy członkowie Laibacha są faszystami, wokalista zespołu odpowiedział:
Quote-alpha.png
Jesteśmy w takim stopniu faszystami w jakim Hitler był malarzem"[26].