Witam

Postanowiłem założyć ten temat, gdyż ostatnio sporo zastanawiam się nad rolą alkoholu w moim życiu, i wielu zresztą innych też. Zacząłem pić bardzo wcześnie, bo już wieku 12-13 lat. Przynajmniej 2 razy w tygodniu, przesiadywałem w barze na piwku. Tak właściwie to aż do momentu kiedy zainteresowałem się rozwojem duchowym, około pół roku temu, dość sporo popijałem. Szczególnie w zeszłym roku, kiedy to wyprowadziłem się z domu i poczułem niby "wolność", na pierwszym roku studiów. Obecnie pije znacznie mniej. Został mi jednak pewien nawyk, przez który po wypiciu jednego czy dwóch browarów, często nie potrafię się powstrzymać i "płynę dalej w alkoholowym upojeniu". W związku z tym myślę ostatnio o tym aby w ogóle przestać pić. Z drugiej strony jednak, lubię smak piwa czy whisky, więc nie chciałbym się całkowicie odcinać od alkoholu i tłumić tego w sobie. Myślę, że najważniejsze w tym wszystkim jest to, aby być świadomym tych słabości i tego, do czego mogą prowadzić. Być w pełni odpowiedzialnym za każdą podjętą decyzje. Jak u was to wygląda?

Pozdrawiam
Fred

Bardzo lubiłem "melanze" ze znajomkami (ogólnie towarzyskie zwierze ze mnie)... alko w ustach nie miałem jakies sześć miesięcy. Nie powiem ze mi tego nie brakuje ale tez nie tak żebym nie mógł spać po nocach. Popijałem bo lubiłem, przestałem bo musiałem... nie odwrotnie. Myślę ze z alko jak ze wszzystkim innym w zyciu, trzeba znać umiar i własne możliwości. Bo "pic to trza umić"...

Dokładnie "pić to trza umieć" . Ja tam teraz wchodzę w okres towarzyskich spotkań. Ze mnie też towarzyski zwierz We wszystkim umiar i będzie oki ale jak już płyniesz po paru browkach to bym przystopował ale nie jestem specjalistą w tej dziedzinie....

Fred, przykro mi to stwierdzić, ale z Twojego opisu jasno wynika, że powinieneś jak najszybciej spotkać się z kimś. Świadomość swoich słabości nie wystarczy. Jeżeli uważasz się za dorosłego i świadomego człowieka, to podejdź sobie do najbliższej placówki leczącej uzależnienia i umów się na spotkanie z psychologiem. Nie twierdzę, że jesteś alkoholikiem, ale taka rozmowa może Ci wiele wyjaśnić i uświadomić. Taka dobra rada starszego i bardziej doświadczonego. Jeżeli chcesz, to pisz na PW. Chętnie pomogę.

Nie wiem czy jako kobieta mogę się tu wypowiedzieć?

W każdym razie chciałam powiedzieć, że podpisuję się pod zdaniem Piotra całkowicie, ma rację.

A jeśli chodzi o moje picie, to rzadko piję, bo nie piję dla picia tylko w miłym towarzystwie, poza tym nie lubię odczuwać dużej ilości alkoholu w organizmie. W liceum się trochę piło na pokazówkę, wiadomo jak to bywa. Teraz bym tak nie umiała.

Jako kobieta. Śmiesznie zabrzmiało. A niby kobiety to z alkoholem problemów nie mają? Może to niesprawiedliwe, ale mają i to większy, niż mężczyźni. Uzależnienie u kobiet postępuje zdecydowanie szybciej niż u mężczyzn. I co ciekawe, to właśnie kobiety rzadziej przyznają się do problemu.

Do alkoholu stosunek mam jak najbardziej oralny, to znaczy, że ma kontakt z moimi ustami

W liceum lubiliśmy sobie popić. Był to tak zwany proces integrowania się z ludźmi, z którymi do tej pory utrzymuję świetne i życzliwe relacje, a wspólne wypicie wina miało dla nas posmak łączącego nas rytuału

Meczu nie wyobrażam sobie bez posiadania piwka i czipsów pod ręką, bo to jak korzystać z internetu przy pomocy tylko myszki (da radę, ale jakoś koślawo jest).

Na jakiejś rodzinnej imprezie obowiązkowo pojawia się wódka i też zazwyczaj nie odmawiam, choć już tutaj trzeba się pilnować bardziej niż w dwóch wyżej przedstawionych sytuacjach. Dlatego w tym przypadku piję z umiarem.

Szczerze mówiąc - lubię się od czasu do czasu upić na umór. Dla mnie nie ma na imprezie czegoś takiego, jak granica alkoholowego zeszmacenia się. Albo inaczej: o zeszmaceniu moim zdaniem mówimy wtedy, kiedy jakiś delikwent po alkoholu wsiada za kierownicę, bije żonę/dziewczynę, ale ani mnie, ani towarzystwa, w jakim się obracam, to nie dotyczy. Dziwią i irytują mnie ludzie, którzy siedzą przy alkoholu i po jakimś czasie mówią, że 'już dość, bo nie chcą się upić'. W takim razie nie marnuj kasy na alkohol, tylko kup sobie sok i pij! Jeśli stracę kontrolę nad nogami, to nie jest to zeszmacenie się, ale spełnienie czarnego scenariusza, który, jak rozumiem, moi współbiesiadnicy brali pod uwagę przed rozpoczęciem picia.

Do 23 roku zycia nie pilem w ogole, no moze 2 razy na rok jedno piwo. Potem brat mnie troszke rozpil i jakis rok temu rpzerzucilem sie na wodke, tak raz na tydzien. Teraz ochlonalem i moze wypije cos a'la 4 kilieszki raz na 3-4 tyg

Dzieki za notke Silva, fajnie to napisales. Chyba troche zbyt powaznie podszedlem do tematu - troche wiecej luzu!

niczego sie nie wyrzekam i do niczego sie nie przyzwyczajam .

najpierw ludzie bawia sie, potem bawia sie alkoholem, potem nie umieja sobie wyobrazic zabawy bez alkoholu a sa i tacy, ktorymi bawi sie alkohol. nikomu nie zycze przylaczenia sie do tej ostatniej grupy.

dzisiaj tak sie zlozylo stalam w kolejce do okienka- heh- a przede mna dwoch dzentelmenow dyskutowalo o walorach smakowych rozmaitych marek tzw jaboli. moze to przykre co powiem ale ciesze sie niezmiernie ze takich dyskusji nie prowadze.

nigdy nie pilam, nawet w towarzystwie na imprezach, nie lubie smaku piwa, wodki nigdy nie mialam w ustach, lubilam tylko wytrawne dobre wino- niezmiernie rzadko- i herbatke z cytryna z dodatkiem koniaku -nie bijcie mnie, to ze wzgledu na smak.
teraz nie pije alkoholu w ogole- nie brakuje mi go zupelnie.

a wiecie ze w krajach Zatoki mozna kupic napoje bezalkoholowe o smakach rozmaitych alkoholi? i piwa, i wina? imituja najlepsze gatunki. no nic tak pisze o tym jako o ciekawostce.

alkohol pity z umiarem nie szkodzi nawet w dużych ilościach - żartuję. a poważnie to jak ktoś już napisał. pić trzeba umieć.
osobiście lubię czasem wyjść na drinka czy na jakiś browar po pracy. na koniec tygodnia ma się rozumieć.

Nie lubię smaku alkoholu, nie lubie jak mi sie w głowie kręci. Alkohol wprawia mnie w stan przygnębienia a tego tez nie lubię. Dlatego nie piję wcale, nawet piwa. Bez tego tez da sie żyć i to jeszcze jak...

Pierwszy raz wypiłam parę dni przed swoją 18. Nie ciągnęło mnie i uważałam, że alko to samo zuooo. Widziałam co robi z człowiekiem. Potem stwierdziłam, że to od nas zależy czy alko przejmie nad nami kontrolę czy nie. Teraz też mnie nie ciągnie, potrafię nie pic nawet pół roku . Alkohol jest dla ludzi tylko trzeba znać umiar.

I to ostatnie zdanie jest kwintesencją zagadnienia Bujaczku... jak pisałem "pić trza umić"

Nie pijam alkoholu prawie w ogóle ..I nie dlatego ,że nie lubię .... Tylko ja mam tak zwane głupawki i sama póxniej chowam sie ze wstydu pod kołdre .... Więc unikam tego jak tylko mogę ....

asmaani pisze:najpierw ludzie bawia sie, potem bawia sie alkoholem, potem nie umieja sobie wyobrazic zabawy bez alkoholu a sa i tacy, ktorymi bawi sie alkohol.

Podpisuję się pod tym postem... z doświadczenia dodam... Fred nie zdążysz zauważyć kiedy te role się pomieszają. Być może jestem przewrażliwiona, byłam żoną alkoholika, ale to co napisałeś w pierwszym poście, napawa mnie wielkim niepokojem....

Nie jesteś przewrażliwiona.

No tak, coś w tym jest. W momencie kiedy zazwyczaj kończę pierwsze czy drugie piwo i zaczynam mieć ochotę na kolejne, czuje, że to alkohol się mną bawi. To nie ja go wykorzystuje wtedy, tylko on mnie. Czasami sobie tłumaczę, że panuje nad wszystkim i po prostu miałem ochotę się napić. Jednak wiele razy było tak, że obiecałem sobie zaprzestać na jednym browarze, a piłem do oporu. Niestety czasami jeszcze nad tym nie panuję. W każdym razie dzięki za wszystkie posty!

lubie piwo ale takie trudno spotkać. Bo piwo nie powinno być z dolewką spirytusu. Nie powinno być ani pasteryzowane bo traci swe dobre właściwości dla zdrowia, nie powinno być gazowane dwutlenkiem węgla bo to uszkadza połączenia w mózgu. I nie powinno być filtrowane. A przedewszystkim nie powinno się do niego sypać cukru. I obok wina jest a raczej był napój który pomagał a nie szkodził ciału jak jest obecnie.

Alkoholowi mówię stanowczo nie.
I mam wiele ku temu powodów.
Nawet na weselu brata ciotecznego nie piłem.

Powodów by powiedzieć, że stosunek mam negatywny mam wiele.
Ale tak powiedzieć nie mogę, bo raczej negatywnego nie mam.
Chociaż uległ znacznej zmianie w ostatnim czasie. Jaki jest teraz? na co dzień obojętny. Od święta już nie.
Chociaż obojętny na co dzień tylko dla mnie, bo obok mnie już obojętny nie jest.

Stosunki mam zawsze pozytywne a i w tym do alkoholu również
Zresztą ... wystarczy chyba poczytać moje co poniektóre posty na forum (właśnie zdałem sobie rację z tego )

czasem trzeba sie napić , byle by nie tyle żeby paść na glebe

Czasami wypicie może spowodować atak padaczki jak ktoś ma.
A jak do tego bierze leki to już w ogóle.

wszystko może być lekarstwem i wszystko może być trucizną

Ataki padaczki mogą wystąpić jeśli ktoś na nią choruje i jeśli nie dostosuje się do zaleceń. tak zmarł niedawno ktoś z mojej rodziny.
facet przeholował no ale co zrobić. Taki sobie wybrał los.

Co do leków, to ludzie dla frajdy mieszają je z alkoholem. Odradzam, próbowałam.
Jak kogoś to bawi, to super. Mnie nie bawi, chociaż pomieszałam niewielką ilość leków. Ale przecież miało być tak fajnie. Dobrze, że nikomu nic się nie stało.

stosunej do alkoholu mam przerywany...jak mam okazję to pociągnę.a jak nie to nie ...lampkę wina sobie po obiadku walnę ...to całe moje alkoholowanie...

Akurat nie piję z powodu choroby, która nie jest zakaźna i mimo paru łamań przykazań nic mi się nie działo.
Na dodatek mam przykre doświadczenia z członkiem rodziny co przeholował z alkoholem.
Tylko raz normalnie spróbowałem i never nigdy więcej.
Parę razy też liznąłem po kropli i żaden mi też nie smakował.
Tak więc mam sporo powodów by nie pić.
I nie piję wcale.
Nawet raz ktoś próbował we mnie wmusić i mu się nie udało.
Jak ktoś chce niszczyć sobie żołądek i umysł(znam osobę, która miewa jazdy z tego powodu) to jego sprawa.

oj tam zaraz niszczyć organizm.
Wszystko jest dla ludzi a jeden przyswaja lepiej, drugi gorzej.
Wystarczy znać umiar, jak we wszystkim. I będzie ok.
Tylko trzeba sobie umiar wyrobić, bo łatwo przeholować.