Imladis

Cykl inkwizytorski piekary jest miodzio jesli o nim mowisz. Czasami troche infanylny, innymi razy trochę przekoloryzowany, ale zdecydowanie wciągający. Bohater jest na tyle specyficzny, że z jednej strony się go lubi, a z drugiej nienawidzi, ale ostatcznie jest tzw. skurwlem nie do pokonania. Swego czasu mordimer był moim ulubionym bohaterem, bardziej człowieczym i bardziej realnym niż geralt z rivii, którym jarałem się wiele lat, ale teraz wymieniłbym conajmniej dwóch bardziej interesujących od niego. Mimo wszystko forma przekazu nie jest tak ważna, na gwoździe i ciernie, a treść płynąca z książki i dlatgo polecam ten cykl. Mordimer wiele zmienił w moim życiu i warto rozpatrzyć jego spojrznie na świat, bo nieco pokazuje, że fanatyzm w jakiejkolwiek postaci ma swoje plusy.

Przesłuchałem 6 tomów cyklu "Oko jelenia" Andrzeja Pilipiuka. Jestem pod dużym wrażeniem. Rewelacyjnie oddane realia XVI wiecznej Europy. Ciekawa fabuła, wtręty SF. Bardzo dobra - obok "Pana Lodowego Ogrodu" i cyklu "Achaja". Polecam.

CM

Gra o tron.
Oglądałem serial ale bez przekonania - czasem na przewijaniu bo mnie nudził. Kiedyś, przed serialem, kolega mi zarekomendował zacząłem czytać pierwszy tom ale mnie nie przekonał.

Teraz jestem po dwóch i uważam że jest to fenomenalna saga a serial jest bardzo okrojony i co gorsza zmienia wiele istotnych kwestii.

W zasadzie już kończę połączenie thrillera psychologicznego i horroru Dariusza Pawłowskiego "Czarna samica kruka". Seryjni mordercy, praca policji, studium dojrzewania, portrety psychologiczne zabójcy i wiele innych motywów wspaniale opisanych.
POLECAM !

audiobook: 'Traktat o łuskaniu fasoli' W.Myśliwskiego -> rewelacyjny monolog!

oto garść zabawnych cytatów z książki:
[youtube][/youtube]

Emila Zolę -Germinal

Mały wybór mam w Holandii, więc czytam książki po raz któryś. Teraz po raz setny, a może dwusetny powtarzam sobie "Wahadło Foucaulta" Umberta Eco. Zawsze mnie ta książka zaskakuje i czytam ją jednym tchem. Fantastyczne stadium teorii spiskowych i literatury hermetycznej. Może gdy Ja!? ją przeczytał, to by znormalniał, hehe... Godna polecenia, mądra powieść sensacyjno-filozoficzna, Dan Brown może się schować.
Następna w kolejce, to "Justyna, czyli nieszczęścia cnoty" D.A.F. de Sade'a, ale to nie jest książka, którą można polecić wszystkim.

"Atlas zbuntowany" Ayn Rand

no cóż, trudno byłoby nazwać Atlasa z 1957 roku powtórką z Folwarku zwierzęcego wydanego w 1945 roku, jednakże pewne skojarzenia przychodzą mi na myśl. i nie jest to opowieść o warchołach udających ludzi, a o ludziach stających się warchołami.
druzgocząca wizja królującej miernoty nad samotnością inteligencji.

civilmonk pisze:(...) W audiobookach fascynujący są lektorzy - czasem lepsi, czasem gorsi. W Achai czyta lektorka - genialnie to robi. Joanna Jeżewska. Dawno temu bardzo lubiłem słuchowiska w Radio. Audiobooki są świetnym następcą. Ale niewątpliwe w nich kropką nad "i" są lektorzy. Jeżewska jest genialna. (...)

słuchałam kiedyś "Samotność bogów" D. Terakowskiej i głos wydawał mi się znajomy przy Achaji, ale boszsze, gdyby tylko tak się "nie wczuwała" w rolę i nie wydzierała do mikrofonu...
wysłuchałam pierwszy tom do momentu porwania Achaji i tortur. więcej nie zdzierżyłam niestety, dzięki przesadnym i sztucznym wrzaskom lektorki :/

C.S. Lewis - "Mere Christianity" (w Polsce wydana jako "Chrześcijaństwo po prostu"). Jest to zbior serii pogadanek radiowych C.S. Lewisa na temat Chrzescijanstwa, nadawanych przez BBC na przelomie lat 1942-1944. Jak na razie zapowiada sie ciekawie.

Metro 2033. Dmitry Glukhovsky. Post -apo - akcja toczy się w moskiewskim metrze po wojnie nuklearnej.
Spektakularnie po amerykańsku, głebia specyficzna dla rosyjkiej literatury. Warto.

Warto przeczytać też korzenie niebios. Nieco bardziej fantastyczne i trochę bardziej metaforyczne, ale zdecydowanie też bardziej brutalne i oddające klimat post-apo. Jestem fanem serii, ale korzenie niebios to zdecydowanie moja ulubiona książką z uniwersum metro 2033.

Shantaram - Gregory D.R

Pewnego dnia Rosie Daniels decyduje się porzucić swojego męża, przed którym odczuwa paniczny strach, i pod przybranym nazwiskiem rozpocząć nowe życie. Ucieka do innego miasta, gdzie wkrótce zdobywa ciekawą pracę, nawiązuje znajomości i przyjaźnie. W sklepie ze starociami kupuje niezwykły obraz zatytułowany Rose Madder, który - jak się okazuje - pozwala przeniknąć do innego świata. Tymczasem tropem kobiety podąża jej mąż Norman, policjant psychopata, gotowy zabić każdego, kto mu się sprzeciwi. Jest już coraz bliżej, śledzi jej przyjaciół, zdobywa jej adres. Tylko ucieczka w świat Rose Madder może ocalić życie Rosie...

No, ja bym powiedziała, że to, co może ocalić jej życie, to przezwyciężenie strachu, a nie ucieczka przed tym...:rolleyes:

OK, książka to książka .

ha ha ha ....Oj Liduś ...Liduś ....

ależ bohaterka ostatecznie przezwycięża strach i uczy się życia na nowo .....

Ufff... Co za ulga... :hhhh:

(i takim oto - nie zamierzonym! - sposobem dotarłam do końca lektury, nie czytając ani słowa... :rotfl1:)

Nie ma się z czego cieszyć ....nie doznałaś rozkoszy czytania,a poznałaś tylko streszczenie ...czy to jest powód do radości ....przechodzenie przez życie na skróty...?

Tak Ci się tylko wydaje ,że dotarłaś...jeśli tak idziesz przez życie to współczuję .

Dobra, to moja kolej (po tym, jak 'załatwiłam' Kopikowi suspens )

'Światło, którego nie widać', Anthony Doerr, właśnie ją przeczytałam. Wbrew pozorom, nie jest to książka o duchowości . To (głównie wojenna) historia losów dwojga dzieci: francuskiej, niewidomej dziewczynki i niemieckiego chłopca, pasjonata radia. Pięknie napisane, tak po prostu. Zero patosu, jakiejkolwiek kwiecistości czy grania na emocjach. A jednak treść wciąga i porywa. Jeden rozdział o niej, kolejny o nim, i tak na zmianę do samego końca. Od początku czuje się, że ich losy gdzieś muszą się spleść. I splatają się w bardzo dramatycznych okolicznościach, pod koniec wojny podczas nalotu na Saint Malô, gdzie dziewczynka uciekła z Paryża se swoim ojcem. Obydwoje główni bohaterowie są wtedy już nastolatkami. Ale powieść wcale nie kończy się stereotypowo, tak, jakby większość czytelników prawdopodobnie spodziewała się...

Polecam, lektura ciekawa, odświeżającą spojrzenie (w sensie burząca te stereotypy), motywująca do refleksji. Tekst 'sam leci', leciutko i wartko, jest akcja i człowiek po każdym rozdziale ma dużą ochotę na kolejny.

*

Kopik pisze:Nie ma się z czego cieszyć ....nie doznałaś rozkoszy czytania,a poznałaś tylko streszczenie ...czy to jest powód do radości ....przechodzenie przez życie na skróty...?

Tak Ci się tylko wydaje ,że dotarłaś...jeśli tak idziesz przez życie to współczuję .

Ja doznaję rozkoszy czytania przy każdej dobrej książce . Ale zdecydowanie wolę nie znać zakończenia, zanim zacznę czytać. I dlatego śmiałam się z samej siebie (a nie cieszyłam), że w tak niespodziewany i nie zamierzony sposób 'spaliłam' Twoją rekomendację książki, bo skoczyłam prosto na koniec, który ujawniłaś po mojej odruchowej uwadze. Być może inni też lubią nie znać zakończenia i w tym przypadku klapa... Przepraszam!

Natomiast życie to nie jest lektura, ani 'sama rozkosz', to coś o wiele więcej. Idę przez nie odważnie, pogodnie i, przede wszystkim, bez strachu. Nie traktuję go jak lektury, raczej lekturę jak cząstkę życia. Jak jest czas na lekturę - zagłębiam się w nią, ale jak jest czas na życie - zagłębiam się w nie (i wierz mi, ono daje o wiele więcej niż najlepsza lektura ). Nie ma powodu mi współczuć, naprawdę... .

Zapewniam Cię ,że nie ujawniłam zakończenia książki.

To tym lepiej .

Kopik pisze:http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/2 ... 52x500.jpg

Pewnego dnia Rosie Daniels decyduje się porzucić swojego męża, przed którym odczuwa paniczny strach, i pod przybranym nazwiskiem rozpocząć nowe życie. Ucieka do innego miasta, gdzie wkrótce zdobywa ciekawą pracę, nawiązuje znajomości i przyjaźnie. W sklepie ze starociami kupuje niezwykły obraz zatytułowany Rose Madder, który - jak się okazuje - pozwala przeniknąć do innego świata. Tymczasem tropem kobiety podąża jej mąż Norman, policjant psychopata, gotowy zabić każdego, kto mu się sprzeciwi. Jest już coraz bliżej, śledzi jej przyjaciół, zdobywa jej adres. Tylko ucieczka w świat Rose Madder może ocalić życie Rosie...

Bardzo dobra książka, jedna z lepszych pozycji Kinga.

Standardowo dwie rzeczy, ale niestandardowo jedna z nich to audiobook. Cykl Achaja przypadł mi do gustu, w sumie to drugie podejście do tej książki, ale tym razem na prawdę się wyciągnąłem. A druga książka, to audiobook Blade runner, przez niego nie wysypiam się już drugą noc z rzędu, polecam jeśli nie czytaliście.

Nie mam co czytać ostatnio, więc po raz któryś sięgnąłem po "Historię Boga" Karen Armstrong. Analiza 4000 lat istnienia Boga i ewolucji jego postrzegania przez trzy religie monoteistyczne na przełomie wieków, idei filozoficznych i wydarzeń historycznych. Książka naukowa, ale napisana w miarę przystępnym językiem. Właśnie ją kończę i przytoczę krótki fragment, opis przeżyć Elie Wiesela (laureata nagrody Nobla) w Oświęcimiu:

Pewnego dnia gestapowcy powiesili chłopca. Nawet esesmani poczuli się nieswojo na myśl o powieszeniu dziecka na oczach tysięcy ludzi. Dziecko, które, jak wspomina Weisel, miało twarz "anioła o smutnych oczach", było milczące, sinoblade i wstępowało na szubienicę niemal ze spokojem. Jeden z więźniów stojących za Wieselem, spytał: Gdzie jest Bóg? Gdzie on jest? Dziecko umierało pół godziny, a więźniowie musieli patrzeć mu w twarz. Po chwili ten sam mężczyzna zapytał znowu: Gdzie jest teraz Bóg? A Wiesel usłyszał w sobie głos, który odrzekł: Gdzie jest? Tu - wisi na szubienicy

"Historia Boga: 4000 lat dziejów Boga w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie" Karen Armstrong, Świat Książki, 1996 r. str. 389

Szlag by mnie chyba trafił czytając to, za mocne.

A ja właśnie rozpaczam bo przesłuchałem wszystko co sensowne z audioteki z działu fantastyki. Teraz słucham Atlantydzka zaraza, drugi tom Atlantydzkiego genu ale słabe w porównaniu z jedynką. Wcześniej Punkt Cięcia Cholewy ale też słabe jak pierwsza część. Nie ma czego słuchać Czas chyba na powtórki bo do pracy mam 1.00-1.15 rano a z pracy do 1.30 wieczorem. Poza tym uwielbiam fantastykę. Może czas na Pana Lodowego Ogrodu jeszcze raz? Bo Achaję i Pomnik Cesarzowej Achaji już zaliczyłem drugi raz.

A ja katuje drugi tom Achai. Katuje to dobre słowo. Pierwszy tom stworzył całkiem fajny świat, dużo było naciaganych sytuacji, ale to w końcu niskich lotów rozrywka, szybka lektura do poczytania. Za to tom drugi wszystko zniszczył, Achaja mimo inteligencji jest zwyczajnie głupia, filozofie wyciągnięte z dupy, całość to juz prawie pornos, fabularnie nie odstajacy od najlepszych produkcji gatunku. Kiedy pierwszy tom lyknalem z dużym dystansem, bo to pol żartem pol serio, to juz tom drugi stara się tłumaczyć i opisywać świat tak idiotycznie nie przemyślany i wplata tam tak po kręcone filozofie, ze zlapalem się na tym, ze przewijalem niektóre ściany tekstu, bo zwyczajnie nie miały żadnego sensu. To co miało być dobra rozkmina budowana w pierwszej części stało się grafomanią autora, który chyba nie mógł podzwignac swojego własnego planu i obrócił wszystko w malo zabawny pure nonsense, byleby tylko napisać tom i zgarnac hajs.

Fuck, strasznie mi to humor popsulo. Zapowiadało się na prawdę dobrze.

To po co się męczyć?
Jak mi jakaś książka nie pasi, to ją odkładam. Najwyżej później zabieram się za nią po raz kolejny. Ja tak kilka razy robiłem z "Ullissesem" Joyce'a, aż w końcu ją strawiłem. Musiałem do niej dorosnąć.
Chociaż w Twoim przypadku, chyba po prostu, trafiłeś na słabą książkę.