Szczęście...Artur pisze:Szczęście? Ale jakie szczęście? Które?Krzysztof K pisze:Czym jest wiec szczescie?
Czy jest to cos, co mozna zdobyc?
Moze kazdy juz to ma, tylko jeszcze o tym nie wie?
Nie ma chyba na tym świecie niczego, co byłoby dla człowieka ważniejsze.
Miliardy ludzi żyje, pracuje, zakłada rodziny, wyznacza sobie cele do zrealizowania, kieując się dążeniem do osiągnięcia szczęścia.
Właściwie, większość z nas, żyje napędzana nadzieją na jego zdobycie..
Sny i marzenia o szczęściu są czymś, za co ludzie oddają nawet swoje życie.
Wydaje się, że tak fundamentalne dla naszej egzystencji pojęcie, powinno być dla wszystkich zrozumiałe.
Każdy przecież wie; czym jest szczęście i co musi być spełnione, by móc o nim mówić.
Wiedzę na ten temat zaczynamy zdobywać już w pierwszych latach naszego życia.
Nie powinno być tu więc niejasności i problemów.
Cóż...
W praktyce jest chyba jednak inaczej.
Czy to nie paradoks, że wszyscy doskonale wiemy; czym jest szczęście, a tak niewielu ludzi znajduje do niego drogę?
Gdzieś tkwi więc problem, który dotyczy większości z nas.
Coś jest nie tak jak być powinno.
By to zrozumieć, należy odpowiedzieć sobie na pytanie; czym właściwie jest szczęście?
Co można nazwać tym imieniem?
Chyba w pamięci każdeg z nas, można znaleźś głęboko wyryte zapisy ulotnych chwil, gdy byliśmy szczęśliwi.
Te mgniena oka były często bardzo krótkie i zwiewne.
Wspomnienia, które po nich pozostały, są dla nas jednak jak skarby, które przechowujemy przez całe życie.
Co było wnich takiego, że właśnie tak się stało?
Czemu wspomnienia tych chwil, tak zapadły w naszą pamięć?
Z fotograficyną dokładnością pamiętam pewną scenę, która rozegrała się wiele lat temu.
Był wieczór ciepłego, wiosennego dnia.
Wraz z grupą przyjaciół byłem ponownie w górach.
Siedzieliśmy właśnie na opadającej w dolinę drodze.
Przed nami rozciągała się panorama pewnej wioski.
W bezwietrznym, spokojnym, pełnym blasku zachodzącego słońca powietrzu, słychać było dalekie szczekanie psa... śpiew ptaków... gęganie gęsi...
Swiat zamarł wtedy na krótką chwilę i trwał w zadziwieniu...
Hmmm...
Nigdy tego nie zapomne.
Choć minęły już lata, wszystko jest nadal czyste, jasne i klarowne.
To uczucie szczęścia, prawdziwego szczęścia, którego wtedy dostąpiłem, zawsze będzie mi już towarzyszyć.
Niczego wtedy nie pragnąłem i nie chciałem.
Nie myślałem o tym; co będzie za rok, za dzień, czy za pięć minut.
Nie planowałem, nie pożądałem, nie myślałem...
Liczyła się jedynie, ta zawieszona w czasie chwila.
Tylko to i nic więcej.
Wszystko pozostałe było gdzieś daleko i nie miało władzy nad moim życiem...
Czy wiecie o czym mówię?
Czy znacie to uczucie?
Myślę, że tak, bo chwil prawdziwego szczęścia nie da się zapomnieć.
To w nich uryty jest właśnie klucz, otwierający bramy do szczęścia.
Niczego nie pragnąć i nie pożądać.
Zadowalać się tym co jest i nie chcieć niczego więcej.
Zyć dniem dzisiejszym, a nie snem o przyszłości.
Być tu i teraz, a nie gdzieś i kiedyś.
Nie planować, bo życie ma przecież własne plany.
Nie marzyć o tym; co będzie jak..., bo nikt nie wie, czy to będzie.
Liczy się tylko tu i teraz.
Można stracić swoje życie planując własną przyszłość.
Sniąc sen o przyszłości, można się nigdy nie obudzić.
Szczęście to stan duszy, a nie coś materialnego.
To dwa odrębne światy i nie da się ich połączyć.
Chcesz być szczęśliwy, to musisz zacząć szukać w swoim wnętrzu, a nie w otaczającym nas świecie.
W materialnym świecie nigdy go nie znajdziesz.
To niewykonalne...
Szkoda, że tak niewielu ludzi potrafi to zrozumieć.