Już w pierwszych latach stosowania DDT do zwalczania owadów zaczęły się pojawiać głosy, że jest to związek trujący dla ludzi. Trudno dziś powiedzieć, co było przyczyną tych obaw, bo przecież nikt od DDT nie umarł i nie jest znany ani jeden przypadek choroby człowieka spowodowanej przez DDT. Nieszkodliwość DDT jest bardzo dobrze udowodniona, podczas gdy zarejestrowane zostały liczne przypadki śmiertelnych zatruć innymi środkami owadobójczymi.

Odrodzenie ruchów ekologicznych zaczęło się od publikacji w r. 1962 książki Rachel Carson „Silent Spring”, w której autorka oskarżyła kapitalizm i przemysł o nieszczęścia powodowane użyciem pestycydów a zwłaszcza DDT. Skorupki jaj ptasich miały stawać się pod jego wpływem cienkie i całe populacje ptaków wyginąć wskutek stosowania DDT w rolnictwie i przy zwalczaniu malarii. DDT wycofano. Ale nim to uczyniono okazało się, że nie DDT jest powodem cienkich skorup, oraz że w okresie stosowania DDT liczba ptaków w Ameryce wzrosła. W r. 1972 kampania przeciw DDT osiągnęła swą kulminację w czasie trwających siedem miesięcy „hearingów” (posiedzeń) w U.S. Environmental Protection Agency - EPA (amerykańskie ministerstwo ochrony środowiska, powołane jako pierwsze w świecie 1 stycznia 1970, biurokratyczny moloch zatrudniający obecnie 20.000 osób). W czasie tych posiedzeń 125 ekspertów przedstawiło dowody, że DDT jest nieszkodliwy dla zdrowia ludzi, ryb i innych organizmów wodnych, dzikiego ptactwa i dzikich ssaków. Stwierdził to w podsumowaniu przewodniczący hearingów. Ignorując opinie ekspertów szef EPA William Ruckelshaus wprowadził zakaz stosowania DDT w USA. W ciągu kilku lat zakaz ten objął niemal wszystkie kraje. Dzięki użyciu DDT pod koniec lat sześćdziesiątych malaria była już bliska całkowitego wykorzenienia. W r. 1970 liczba ofiar malarii spadła na świecie do 200.000 rocznie, a przed wprowadzeniem DDT wynosiła kilka milionów rocznie. W samych Indiach w r. 1945 zmarło na malarię milion osób a w r. 1960, po wprowadzeniu do akcji DDT, kilka tysięcy. WHO oceniła, że DDT ocaliło na świecie około 100 milionów ludzi. Obecnie uważa się, że wskutek wycofania DDT umiera na malarie około 5 milionów ludzi rocznie. Było to wspaniałe zwycięstwo ekologów, oparte na emocjonalnych i jak się okazało niesłusznych oskarżeniach DDT o szkodzenie ptakom, i była to klęska nauki, rozumu i ludzkości.

Zakaz spowodował gwałtowny wzrost zachorowań na malarię. W Sri Lance w 1946 roku na malarię chorowały prawie 3 miliony ludzi, po zastosowaniu DDT liczba przypadków tej choroby spadła do zaledwie kilkunastu. Po wycofaniu DDT choroba powróciła i w roku 1969 chorowały na malarię ponad 2 miliony mieszkańców Sri Lanki.