"Rutyna i monotonia, w której można się czuć dobrze, bezpiecznie, która jest mocną skorupą żółwia, miękkim gniazdem, bezpieczną kryjówką, a w chwilach refleksji jakimś ostrym, dokuczliwym bólem przejmuje uświadomienie sobie jej nędzy, gdy rzucimy ją na tło młodzieńczych marzeń i fantazji o życiu , do którego czuliśmy się powołani. I wtedy gdy Kowalski zobaczy znowu , przypomni marzenia o Conradowskim Patusanie (...), gdy zjawią się przed nim na afiszach Orbisu czy na małym ogłoszeniu na tablicy związkowych ogłoszeń o możliwej wycieczce do Hiszpanii, i pomyśli smętnie o swoim M-4, o zbliżającym się remoncie, o rosnących dzieciach i wydatkach z tym związanych, o nadchodzących imieninach żony, o wątpliwościach z premią - i hiszpański Patusan zblednie w ostrym przywołaniu do porządku przez poczucie obowiązku - czy to nie w tym przejawi się człowieczeństwo Kowalskiego?"

A może ktoś ma inne zdanie? Chętnie przeczytam Wasze wypowiedzi.

Wiesz, dorastamy uczac sie sztuki godzenia marzen z tym co realne. Niekiedy rezygnujemy z nich kosztem siebie, rezygnujemy dla innych...bardziej jestesmy potrzebni im niz sobie. To takze jest miara naszego czlowieczenstwa...? Do jakiego stopnia mozna wyrzec sie siebie, bedac dla innych- i w tym odnajdujac siebie ponownie....nie wiem.
Mysle ze zycie uczy nas pokory wobec tego co wydaje sie nieosiagalne, choc czasem jest tak blisko

Dorastamy również, odkrywając, co tak naprawdę w nas jest rzeczywiste, a co nie. Że nasze człowieczeństwo nie przejawia się tylko w fizyczny sposób, ale że jest coś więcej, co ma o wiele większą wartość. To nam daje obraz tego, czym są marzenia, czym nasze życie otoczone fizycznością, a czym w tym wszystkim jest człowiek.

Czy człowieczeństwo to tylko konglomerat pozytywnych cech? Czy osoba czyniąca zło jest w mniejszym stopniu człowiekiem od osoby czyniącej dobro?

DP44 pisze:Czy człowieczeństwo to tylko konglomerat pozytywnych cech? Czy osoba czyniąca zło jest w mniejszym stopniu człowiekiem od osoby czyniącej dobro?

Nie, nie można tak tego podzielić, zarówno czyniący 'dobro' jak i 'zło' jest człowiekiem, a tak w ogóle każdy człowiek ma zdolność czynienia jednego i drugiego. To jest problem wyboru, po prostu, świadomego wyboru. 'Zło' wybiera się wielokrotnie nieświadomie i choćby po to, aby dojść do wniosku, że wcale tego nie chcemy... A to, z kolei, wiąże się z faktem, że bez 'zła' 'dobro' właściwie nie istnieje, dopiero 'zło' nadaje mu odpowiednią wartość. Ciężko to niektórym zrozumieć, ale tak już jest, wszelka wartość rodzi się tylko na postawie konfrontacji ze swoim zaprzeczeniem.

Sadze ze mozna to porozbijac na mniejsze skladowe: dobro swiadome i czynione nieswiadomie , nieswiadomie wyrzadzane zlo i zlo wyrzadzane celowo i z rozmyslem...wybory:mniejszego zla ktore w efekcie zlem nie jest. Wiele tego niesie zycie, i potrzebny jest wyrazny drogowskaz by nie bladzic. Aby zbladziwszy odnalezc wlasciwa droge

DP44 ta sytuacja, w której sie obecnie znajdujesz sprzyja kryzysowi życia. Ja w psychologii wyczytalem fajny, że tak to nazwe sposób, o którym może słyszałeś.
Ten sposób zwie się daj najpierw sobie. Wszyscy ludzie którzy Cię otaczają coś od Ciebie chcą, a Ty w poczuciu obowiązku im to dajesz, często nie zastanawiąc się, a co ja mam z tego? Dlatego warto na spokojnie pomyśleć co ja mam z życia? Co ja od życia chce? I próbować tak ustawiać sytuację by te swoje zainteresowania czy aspiracje ralizować, poprzez obowiązki, które wykonujesz.

Andra pisze:Sadze ze mozna to porozbijac na mniejsze skladowe: dobro swiadome i czynione nieswiadomie , nieswiadomie wyrzadzane zlo i zlo wyrzadzane celowo i z rozmyslem...wybory:mniejszego zla ktore w efekcie zlem nie jest. Wiele tego niesie zycie, i potrzebny jest wyrazny drogowskaz by nie bladzic. Aby zbladziwszy odnalezc wlasciwa droge

To ja dopowiem: moim zdaniem człowieczeństwo to właśnie ta zdolność odróżniania jednego od drugiego, błądzenia i odnajdywania drogi (przy czym błądzenie to po prostu droga do nabierania świadomości). To dążenie do świadomych wyborów zgodnych z poziomem rozumienia i podnoszenie go na coraz wyższy poziom.

A dzieci? One nie odróżniają dobra od zła, nie potrafią abstrakcyjnie myśleć. A przecież nie odmówimy im człowieczeństwa. Co więc stanowi o tym, że jesteśmy ludźmi, pomijając cechy fizyczne? Co nas odróżnia od tej całej masy przeróżnych istot? Może to, że od zarania dziejów nieustannie, bez wytchnienia, niczym wielcy herosi gnający naprzeciw swojemu przeznaczeniu, dążymy do samounicestwienia? Nie mam żadnego kryzysu życiowego. Odnoszę tylko wrażenie, że moja rzeczywistość jest potwornie zdeformowana i próbuję zbudować ją od nowa - kawałek po kawałku...

tym samym co zwierzyństwo tylko troche więcej w tym destrukcji i samodestrukcji.

Ja?! pisze:tym samym co zwierzyństwo tylko troche więcej w tym destrukcji i samodestrukcji.

Naprawdę myślisz, że różnica polega tylko na tym?

DP44 pisze:A dzieci? One nie odróżniają dobra od zła, nie potrafią abstrakcyjnie myśleć.

Odróżniają instynktownie. To znaczy emocjonalnie. Ale dają sobie pewne rzeczy wmawiać, na rozum, gdy ktoś próbuje wpoić im swój model postrzegania tych wartości (niekoniecznie werbalnie). Raczej są po prostu bardziej ufne, ale prędzej czy później, na pewno poczują,że coś jest dobre lub złe.

A człowieczeństwo to chyba - "Nic co ludzkie, nie jest mi obce". A ludzkie jest zarówno współczucie jak i uraza, miłość i niechęć. Nie można powiedzieć, że pewne emocje są ludzkie i nieludzkie, skoro pojawiają się w człowieku. Można metaforycznie mówić, że coś jest nieludzkie. Ale czemu mówimy o złych ludziach, że są zezwierzęceni? Przykładowo zwierzę, w większości przypadków nie zabije gdy nie będzie głodne lub zagrożone. Czy sadyzm i ukryte motywy nie są paradoksalnie bardziej ludzkie?

Lufe, instynktownie- czyli nieswiadomie. Najbardziej wiec ludzka cecha, wyodrebniajaca nas z tej calej masy roznych istnien jest swiadomosc...takze dobra i zla, swiadomosc ze jedno nie istnieje bez drugiego. To ona czyni nas ludzmi...bez niej poruszamy sie po omacku w tej przestrzeni zycia, obijajac sie, raniac...siebie i innych. Nieswiadomi siebie
Rafal, masz racje, nie przechodzisz kryzysu, po prostu zaczales szukac siebie posrod tego czym okryl Cie swiat, inni...tego co przeczuwasz instynktownie. I wiem ze znajdziesz, jestem tego absolutnie pewna, nie ma innej drogi do siebie

DP44 pisze:A dzieci? One nie odróżniają dobra od zła, nie potrafią abstrakcyjnie myśleć. A przecież nie odmówimy im człowieczeństwa. Co więc stanowi o tym, że jesteśmy ludźmi, pomijając cechy fizyczne? Co nas odróżnia od tej całej masy przeróżnych istot?

Dziecko to człowiek, ale na innym etapie rozwoju (chwilowo). Tak jak pączek kwiatu: też jest kwiatem, ale jeszcze nie w pełni rozwiniętym. Dopiero jak wyrośnie, pokaże swoje 'możliwości' (zresztą dokładnie jak ze zwierzętami: malutkie, nawet te 'dzikie i groźne', są bezbronne).

Myślę, że mówiąc o człowieczeństwie, trzeba mówić o dorosłym człowieku, rozwiniętym i ze wszystkimi jego możliwościami.

I to człowieka różni od zwierząt, że w dorosłym życiu będzie posługiwał się nie tylko instynktem, jak zwierzę, ale też umysłem. Będzie mógł nabierać świadomości (i robi to od dzieciństwa) i dokonywać coraz bardziej świadomych wyborów.

DP44 pisze:Może to, że od zarania dziejów nieustannie, bez wytchnienia, niczym wielcy herosi gnający naprzeciw swojemu przeznaczeniu, dążymy do samounicestwienia? Nie mam żadnego kryzysu życiowego. Odnoszę tylko wrażenie, że moja rzeczywistość jest potwornie zdeformowana i próbuję zbudować ją od nowa - kawałek po kawałku...

Może to i wygląda na dążenie do samounicestwienia, ale tak nie jest. Te wybory zależne są od poziomu świadomości duchowej. Ale tu jesteśmy w dziale Filozofii, więc tego rozwinąć się nie da.

Cieszę się, że masz odwagę przeciwstawić się uwarunkowaniom i nie chcesz wpasować się w tę rzeczywistość, że widzisz jej zdeformowanie. To JUŻ jest pierwszy (i największy) krok w stronę zmian, poukładania wartości i skorygowania postrzegania. Uda Ci się . Korzystaj ze swoich możliwości, zdaj sobie sprawę z uwarunkowań, zobaczysz, które możesz zmienić, a jak je zmienisz, Twoja rzeczywistość też ulegnie zmianie. Ona jest odbiciem naszego wnętrza, że tak powiem.

Lidka...kocham to Twoje,,nabieranie swiadomosci"...a gdyby slowko nabieranie zastapic odzyskiwaniem?
Ale masz racje-swiat zewnetrzny jest odbiciem nas samych. A pozniej niektorzy dziwia sie ze wokol jest szaro, zimno , zle i wrogo...

dla niektórych bycie człowiekiem to picie szczyn

No coz, jestesmy ludzmi i nic co ludzkie nie powinno byc nam obce

Andra pisze:Lidka...kocham to Twoje,,nabieranie swiadomosci"...a gdyby slowko nabieranie zastapic odzyskiwaniem?
.

Poszłabym na to, ale tak się nie da, niestety... . Ta 'nowa jakość' naszego ducha, który na czas bycia człowiekiem staje się formą materialną, wyklucza 'odzyskiwanie'. WSZYSTKO przechodzi przez filtr ludzkiego umysłu i nie może być 'odzyskane' w dosłowny sposób, zostaje przekształcone przez nasz umysł. Dlatego to jest 'nabieranie' świadomości, bo jako człowiek zaczynamy od 'zera' zapełniać naszą świadomość tymczasową i tylko ona na ten czas się liczy.

Ale nie jest to temat na tę rubrykę, filozofia to 'meandry umysłu', a to chodzi o ducha...

No wlasnie. To ,,wyklucza", ,,przechodzi przez filtr umyslu"- to sa ograniczenia tworzone w umysle i za jego pomoca. I nie pozwalajace widziec tego co jest- milosci. A ona nie podlega umyslowi dzieki Bogu i ma w nosie wszelkie ograniczenia

Andra pisze:No coz, jestesmy ludzmi i nic co ludzkie nie powinno byc nam obce

szczególnie ludzka głupota

A takze . A Ty co -taki genialnie madry? We wszystkim. Bardzo ludzki takze jest brak dobrych manier

Andra pisze:No wlasnie. To ,,wyklucza", ,,przechodzi przez filtr umyslu"- to sa ograniczenia tworzone w umysle i za jego pomoca. I nie pozwalajace widziec tego co jest- milosci. A ona nie podlega umyslowi dzieki Bogu i ma w nosie wszelkie ograniczenia

Generalnie nie podlega umysłowi, ale dopóki duch w formie ludzkiej, warunkuje go to w taki sposób, że bez umysłu się nijak nie obejdzie... Nie wolno o tym zapominać.

Andra pisze:A takze . A Ty co -taki genialnie madry? We wszystkim. Bardzo ludzki takze jest brak dobrych manier

głupota to jest posiadać wiedze a mimo to zachowywać sie jak idiota , wielu ma mała wiedze, nie sa tacy nawiedzeni na tematy jak tu nie którzy a mimo to zachowuja sie normalnie a nie jak wściekłe psy

A kto tu zachowuje sie jak wsciekly pies?

Crows pisze:dla niektórych bycie człowiekiem to picie szczyn

nie ma to jak wysoki poziom dyskusji ; ]

udało ci sie podnieść poziom dyskusji na szczyty ;]

Na szczęście nie piszę o piciu szczyn, więc cokolwiek bym nie napisała będzie to szczytem.

„Człowieczeństwo nie jest stanem,
w którym przychodzimy na świat.
To godność, którą trzeba zdobyć.”
-Jean Bruller-

Zaczęłam od cytatu, bo dobrze jest uświadomić sobie czym jest człowieczeństwo.

Filozofia jest nauką, więc wypada zacząć od definicji człowieczeństwa, a wg SJP człowieczeństwo to «natura ludzka, istotne pozytywne cechy człowieka».

Wczytam się w Wasze odpowiedzi i napiszę więcej.

Angelika pisze:„Człowieczeństwo nie jest stanem,
w którym przychodzimy na świat.
To godność, którą trzeba zdobyć.”
-Jean Bruller-

.

z tą godnością trzeba być ostrożnym bo nie jednemu już w głowie pomieszała , np nie jeden fanatyk religijny uznaje , że tylko on jest godzien łaski Pana ,
a ponad to jej nie trzeba zdobywać tylko wydobywać

Crows pisze:

Angelika pisze:„Człowieczeństwo nie jest stanem,
w którym przychodzimy na świat.
To godność, którą trzeba zdobyć.”
-Jean Bruller-

.

z tą godnością trzeba być ostrożnym bo nie jednemu już w głowie pomieszała , np nie jeden fanatyk religijny uznaje , że tylko on jest godzien łaski Pana ,
a ponad to jej nie trzeba zdobywać tylko wydobywać

Godność wyrażana jest pragnieniem, aby mieć szacunek ze względu na ma swoje walory duchowe, moralne albo zasługi społeczne.
Można wyróżnić osobową i ta z przydziału należy się każdemu człowiekowi, bo jest człowiekiem i godność osobowościową , która zależny od podjętego trudu powiązanego z rozwojem osobowości etycznej.
I tu nie jest mowa o nasileniu trudu i jaki jest skutek, bo dla pewnej społeczności fanatyk będzie na wysokim poziomie etycznym, ale dla niezainteresowanej lub o poglądach przeciwstawnych albo połączonych z innymi cechami (np. zazdrość) będzie o niskich zasługach.
Z tego wynika, że autor cytatu miał rację, bo godność trzeba zdobyć wsród społeczeństwa, a nie ja piszesz wydobyć.