Prawdopodobnie każdy ma w sobie dwojaką naturę: tą, którą można logicznie wytłumaczyć, opisać czy sklasyfikować według ogólnie przyjętych norm - oraz tą dziwaczną, nieracjonalną, wymykającą się wszelkim zasadom i naukowym definicjom. Są ludzie, u których dominuje jedna z tych odmiennych stron osobowości, a są tacy, którzy próbują zachować pomiędzy nimi równowagę - przynajmniej względną. Czy wszechświat można porównać do maszyny, w której każdy element ma ściśle określone zadanie potrzebne do sprawnego funkcjonowania całości? Czy tą maszynerię można opisać, czy raczej daremne są próby wytłumaczenia jej działania? Jakie proporcje pomiędzy racjonalizmem a irracjonalizmem są bardziej korzystne? A może jeden z nich wcale nie jest potrzebny?

Rozum to dla mnie tylko narzędzie Nie można przypisywać mu jakiejś absolutnej wartości/ostatecznej instancji. Zawsze znajdzie się coś co wymknie się rozumowi.
A wytłumaczeniem działania, >działaniazmienić<.
Przyjemny temat, pozdrawiam.

Ps. Ot, choćby muzyka

Rozum na obecnym etapie rozwoju rzeczywiście nie powinien być traktowany jako wyrocznia, ale moim zdaniem to coś więcej niż tylko narzędzie. Mózg jest także generatorem czegoś, czego nie można pojąć, przynajmniej teraz. W nim powstaje sfera irracjonalna, która ma spełnić jakieś zadanie. Być może rozumem można ogarnąć dosłownie wszystko, tylko jeszcze nie potrafimy tego zrobić.

Ale czy ten proces poznania rzeczywiście może mieć koniec ostateczny? 'Wszystko' to dla mnie coś nieskończonego.
A może ta sfera irracjonalna jest pierwotna do racjonalnej? Albo idzie o to, aby wejść w jakąś syntezę tych przeciwieństw?

wiele rzeczy zanim znalazły swe racjonalne określenie błądziły w irracjonalnych metaforach

Tego nie możemy stwierdzić, czy proces poznania ma koniec. Co jednak zbliża nas bardziej do tego poznania? Ścisły umysł czy fantomowy świat wewnątrz nas? A może synteza, o której wspominasz.

"wymknie się rozumowi'

to chyba cenna myśl

chcemy być szarlatanami myśli i wymykamy się sobie - czasem nie możemy się upilnować

jednak kręcimy się wokół mózgu - przynajmniej wracamy

racjonalne to ruch skupiający , irracjonalny to ruch rozpraszający , jedno z drugim musi iśc w parze , jeśli racjonalizm zbyt przybiera na sile kostniejemy , jeśli irracjionalizm destabilizujemy swój obraz .

Crows pisze:racjonalne to ruch skupiający , irracjonalny to ruch rozpraszający , jedno z drugim musi iśc w parze , jeśli racjonalizm zbyt przybiera na sile kostniejemy , jeśli irracjionalizm destabilizujemy swój obraz .

Co by się stało gdyby rozumować tylko irracjonalnie? Przecież świat irracjonalny jest o wiele bogatszy. Może właśnie za bardzo skupiamy się na tworzeniu definicji i dążeniu do przeobrażenia świata w precyzyjny mechanizm, w którym od jednego maleńkiego koła zębatego zależy istnienie całości.

definicje i idee są niezbędne tylko do porozumiewania się

one są kondomem

DP44 pisze:

Crows pisze:racjonalne to ruch skupiający , irracjonalny to ruch rozpraszający , jedno z drugim musi iśc w parze , jeśli racjonalizm zbyt przybiera na sile kostniejemy , jeśli irracjionalizm destabilizujemy swój obraz .

Co by się stało gdyby rozumować tylko irracjonalnie? .

gdyby =tylko= to zakłady psychiatryczne by sie przepełniły

łatwo wyjść a trudno wrócić

Być może, ale kto powiedział, że ludzie chorzy psychicznie, często myślący bardzo nieracjonalnie, nie są bliżej poznania od tych, którzy wegetują poza murami szpitala?

zawsze mozna spróbować dać ich do rządu i do banków i szkół i do armi -dać im przyciski atomowe itd

no tak - precz z poetami - nie kalkulują się

Rzeczy o których piszesz (banki, rządy, szkoły) są tworami niebywale racjonalnymi. Ale to nie znaczy, że są bardziej prawdziwe od wytworów ludzi chorych umysłowo (o ile można nazwać ich "chorymi"). Świat głównie opiera się na tych zdefiniowanych tworach, a wszystko co nieokreślone uważane jest za chore. Ale można spróbować wyobrazić sobie świat w którym sytuacja jest odwrotna: irracjonalne fundamenty, gdzie wszelkie przejawy "uporządkowania" są chore i niezrozumiałe. Zdrowi byliby chorzy, a chorzy zdrowi. Nadal pytam, która sfera bytowania ma większe możliwości poznania?

jak szkoda, że mój post przegapiłeś

Dobre porównanie do kondoma Zgadzam się w zupełności.
Ale po co >rozdzielać< te pojęcia właściwie? Rozumiem(hah:D) że właśnie się komunikujemy, ale czy tworząc tak ostry podział nie zaprzedajemy się zbytnio rozumowi? Czy czasem coś skrajnie rozumnego nie przestaje być rozumnym?
I czy właściwie te dwa pojęcia wyjściowe zostały tu dokładnie dookreślone? Czy wiemy o czym piszemy?:P Co to jest rozum?

czy rozum ma granice?

''Granicą'' rozumu jest jego ''przeciwieństwo''.
Przypomniało mi się pewne spostrzeżenie.
Życie nasze jest całością. Ale i przez nie przebiega 'szczelina'. Jest dwoiste, dzieli się przecież na 'świadome' i 'nieświadome'. Na >jawęsenbycie< jednoczy oba 'światy'.

baabcia pisze:no tak - precz z poetami - nie kalkulują się

a kto coś takiego sugeruje ?

DP44 pisze:Rzeczy o których piszesz (banki, rządy, szkoły) są tworami niebywale racjonalnymi. Ale to nie znaczy, że są bardziej prawdziwe od wytworów ludzi chorych umysłowo (o ile można nazwać ich "chorymi"). Świat głównie opiera się na tych zdefiniowanych tworach, a wszystko co nieokreślone uważane jest za chore.

no jakis porzadek powinien panować , jest ogromna przestrzeń dla kultury i sztuki , ale nie mieszajcie irracjionalizmu Brewika , który zamordował tyle ludzi z wolnościa do wolnomyslenia

Haha, Breivik akurat to doskonały przykład skrajnego rozumu

tak , skrajnie destrukcyjnego , szkoda że dla innych niewinnych istot , szkoda że tej skrajności nie zastosował wobec siebie i nie skoczył z wiezy Eiffla po opublikowaniu swego protestu.

Crows pisze:no jakis porzadek powinien panować , jest ogromna przestrzeń dla kultury i sztuki , ale nie mieszajcie irracjionalizmu Brewika , który zamordował tyle ludzi z wolnościa do wolnomyslenia

Być może masz rację. Ale co według Ciebie irracjonalnego było w postępowaniu Brewika? Problemem może być ustalenie w którym momencie zaczyna się irracjonalizm, ale wydaje mi się, że jego czyny można wytłumaczyć racjonalnie.

Ważne że to on wytłumaczył je sobie racjonalnie. My nie mieliśmy niestety nic do gadania To był zimny rozum.
Trudno też mówić że istnieje jakiś moment w którym zaczyna się irracjonalizm. Istotne jest to że żadna ze skrajności nie jest właściwa.
Irracjonalizm też może być przecież dobry, np. poświęcenie życia za innych.

DP44 pisze:

Crows pisze:no jakis porzadek powinien panować , jest ogromna przestrzeń dla kultury i sztuki , ale nie mieszajcie irracjionalizmu Brewika , który zamordował tyle ludzi z wolnościa do wolnomyslenia

Być może masz rację. Ale co według Ciebie irracjonalnego było w postępowaniu Brewika? Problemem może być ustalenie w którym momencie zaczyna się irracjonalizm, ale wydaje mi się, że jego czyny można wytłumaczyć racjonalnie.

to że sobie jakis szaleniec spokojnie potrafi skonstruować bombe , to że potrafi sobie poukładać bardzo szczegółowo jakis plan to nie oznacza , ze przyczyna jego działania nie był irracjonalny sposób podejścia do zycia , wybujała wyobraźnia może skłonić człowieka do mordowania innych ludzi ,
rzeczą zrozumiała jest to ze taki człowiek to nie tylko 100% irracjonalizmu taki człowiek nie istnieje , jak nie istnieje 100% racjonalistą , juz wcześniej pisałem o tym .
gdzie jest niebezpieczna granica ? a tam gdzie zaczyna sie proces niszczenia , tak jak w ciele człowieka przypadek nowotworu , który działa z określonym planem a jednocześnie niszczy swego zywiciela.

załuzmy , że prawo by pozwalało by wypuścić np takiego Brevika i by tłum wykonał sprawiedliwy wyrok , czy to racjionalne czy irracjionalne ?

Trzeba by chyba sprecyzować co dokładnie oznaczają pojęcia "racjonalizmu" i "irracjonalizmu".

Najbardziej racjonalne jest to ze przeszedles na tryb dzienny. Witaj o poranku:).