Bierzesz wszystko na serio, nie masz dystansu do nikogo i niczego, masz napady skrajnego pesymizmu, z Twojej twarzy nie schodzi grobowa mina, ciągle narzekasz i dokładnie wszystko analizujesz ? Stop :stop: zastanów się czy warto być takim ponurakiem? Czy warto nosić taką maskę, pod którą ukrywa się totalna słabość i oczekiwanie na pochwały a którą zamęcza się otoczenie?
Jak Ci pomóc ponuraku?

Weź mnie na plecy i nieś.
Odwdzięczę się, jak tylko worek gruzu potrafi:

Kiedy mnie w końcu ze zmęczenia odrzucisz - zrobi Ci się lżej i odejdziesz bogatsza o wiedzę płynącą z praktyki...

victoria pisze:Bierzesz wszystko na serio, nie masz dystansu do nikogo i niczego, masz napady skrajnego pesymizmu, z Twojej twarzy nie schodzi grobowa mina, ciągle narzekasz i dokładnie wszystko analizujesz ? Stop :stop: zastanów się czy warto być takim ponurakiem? Czy warto nosić taką maskę, pod którą ukrywa się totalna słabość i oczekiwanie na pochwały a którą zamęcza się otoczenie?
Jak Ci pomóc ponuraku?

Bierzesz wszystko na serio

Nie wszystko,ale wiele,zbyt wiele.

nie masz dystansu do nikogo i niczego

Resztki do innych,brak do siebie.

masz napady skrajnego pesymizmu

Tak.

z Twojej twarzy nie schodzi grobowa mina

Schodzi,ale często jest.

ciągle narzekasz i dokładnie wszystko analizujesz ?

Tak.

? Stop :stop: zastanów się czy warto być takim ponurakiem?

Patrząc racjonalnie - Nie,niema to sensu.

Czy warto nosić taką maskę, pod którą ukrywa się totalna słabość i oczekiwanie na pochwały a którą zamęcza się otoczenie?

Nie,to bezsens, ale może i mechanizm obronny?

Jak Ci pomóc ponuraku

O to ciekawe pytanie,teoretycznie wiele rozwiązań,ale wydaje mi się - że się nie da,jako ponurak nie wiem czego chcę,niewiele mnie cieszy,w większości widzę negatywy. I czy w ogóle "chcę" przestać być ponurakiem.

Chyba najlepszym wyjściem jest ignorowanie,bądź nienawiść,choć moja niechęć będzie uzasadniona.
Można też obserwować,jak ponurak miota się we własnym pesymizmie,cierpieniu,słabościach,bólu,zatapia sam w sobie, i zdycha niczym zatruta roślina,cieszyć się z jego klęski i porażki.
Możesz go nienawidzić,spluwać na niego,mieć za narzekające zero.
Możesz próbować się zaprzyjaźnić,zrozumieć,kto wie,może nawet ponurak ma coś "dobrego" w sobie? Potem zobaczyć że to stracony wysiłek,i na koniec po raz kolejny znienawidzić ponuraka.
Lub "rozpaczać" nad jego żałosnym losem,lub też obwiniać siebie że nie udało się z ponurakiem nic zrobić,a ty straciłaś/eś czas.

Może brzmi jakbym przekolorował...ale wszak jestem ponurakiem i brak mi dystansu,więc teoretycznie nie powinno się dziwić.
(Post nie jest kierowany do kogokolwiek personalnie,miałem na myśli ogół).

pewnie, że przesadzasz
można się nim nie zajmować
dojrzeje to przyjdzie i poprosi o wsparcie w dążeniu a nie wyręczanie

na razie póki nie wie co dla siebie zrobić może dla kogoś coś zrobi

dobry pomysł?

baabcia pisze:pewnie, że przesadzasz
można się nim nie zajmować
dojrzeje to przyjdzie i poprosi o wsparcie w dążeniu a nie wyręczanie

na razie póki nie wie co dla siebie zrobić może dla kogoś coś zrobi

dobry pomysł?

Tak,w sumie jedno nie wyklucza drugiego..

pomyśl nad tym, żebyś się nie rozpędził i nie popełnił błędu

baabcia pisze:pomyśl nad tym, żebyś się nie rozpędził i nie popełnił błędu

Większość moich decyzji,to efekt myślenia,dłuuugiego,zbyt długiego myślenia .

Jak Ci pomóc ponuraku?

Potrzebna mi niewiasta, to jest druga połówka...

spójrz w lustro, ta połówka nigdy cie nie opuści

Ja?! pisze:spójrz w lustro, ta połówka nigdy cie nie opuści

Gorzej, jak lusterka zabraknie, albo mina lusterkowej drugiej połowy nam się nie spodoba
Ja?! czy Ty zawsze taki na JA skupiony??

a jaki jest sens skupiania sie wiecznie na innych ? Wtedy zapomina sie o własnym rozwoju, o własnych problemach do rozwiązania. Kobiety uwielbiają żyć problemami innych, traktują to jako misje życiową by rozwiązywać innych problemy.

Jeśli nie ma lustra to nalej wody do wanny. albo zamknij oczy - wtedy jesteś tylko sama ze sobą i swoim oprogramowaniem w umyśle.

Ja?! - nie generalizuj. Ja też jestem jakimś JA. I żyję masą problemów. Swoich i innych. Ale żyję właśnie dzięki temu i po to czasami. Lusterka unikam, bo mnie zmarszczki prześladują. I w przeciwieństwie do Ciebie-lubię reakcję innych, a nie odsyłanie mnie do kociokwiku moich myśli

W XXI wieku można by zacząć pytać, czy w ogóle wolno nam kiedyś byś smutnym. Z natury jestem raczej wesołkiem, ale czasami po prostu nie mam nastroju i w wtedy zaczynają się pytania "co ci jest", "co się stało?". A czasami nic nie musi się stać. Po prostu bateria zmęczona, ale w mózgu się coś zawiesi, że nie ma się ochoty skakać i śpiewać.